I smutek, i nuda. Nikt dłoni nie poda z pomocą,
Gdy troska człowieka przygniata.
Gdy troska człowieka przygniata.
wieczyście,
Pragnienia? Lecz pragnąć daremnie... i po co?
A lata mijają, najlepsze me lata.
Pokochać? Lecz kogo? Na chwilę pokochać nie warto -
A kochać na wieki któż zdoła?
Gdy spojrzysz w głąb serca, tam przeszłość swą widzisz
zatartą:
I radość, i męki dziś błahe są zgoła.
Namiętność? Lecz wcześniej czy później jej słodka
trucizna -
Namiętność? Lecz wcześniej czy później jej słodka
trucizna -
Rozsądek mi szepcze - też zginie.
I życie, gdy przyjrzeć się bacznie, z goryczą to wyznam,
Jest żartem niemądrym jedynie.
Michaił Lermontow
przekład Kazimierz Andrzej Jaworski
Już tylko krok do depresji…😥
OdpowiedzUsuńTo prawda, ale jak pięknie to opisuje..... poeci tym sie różnią od nas, zwykłych śmiertelników,, że głębiej i częściej przeżywają zmianę nastroju.... ujście znajdują w poezji. Dziś smutek - jutro radość i zachwyt nad "kwitnąca roślinką..... takie też bywają wiersze Tuwima, Asnyka i naszych wielkich wieszczy. I to jest ich urok.
UsuńGdy jestem smutna, załamana szukam albo tego samego lub radosnego, pocieszającego w poezji .Jest taki wiersz Różewicza - "Pisałem", który w myślach pisze, i przeżywa... potem pewnie przelej to na papier.
". Pisałem
chwilę albo godzinę
wieczór noc
ogarniał mnie gniew
drżałem albo niemy
siedziałem obok siebie
oczy zachodziły mi łzami
pisałem już bardzo długo
nagle spostrzegłem
że nie mam w ręku pióra"
Skrajny pesymizm zgorzkniałego człowieka...
OdpowiedzUsuńnie upieram się Jotko.... chciałam wybronić ten wiersz.... ale to prawda - jest skargą zawiedzionego życiem człowieka.... co nie znaczy, że zależnie od nastroju nie wychodziła spod jego pióra zupełnie inna poezja..
OdpowiedzUsuń