Gdzieś w głębi kraju pusty dom został,
stoi na wzgórzu - bez wieści
Miłość wygasła, gdzieś sobie poszła,
bo ludzie z domu odeszli
Stoja tam jeszcze książki na półce,
i zegar miarowo stuka
- nikt nie powiedział biednej kukułce,
że może już przestać kukać!
Na stole żółta swieca, pergamin,
i niedopita herbata ...
Pod jesień snuja się za oknami
zmarszczki babiego lata
Jeszcze sprzed wojny tkwi mapa Polski,
nad drzwiamu Jezus bez ręki
i częstochowski jest Matki Boskiej
obraz - od kurzu ciężki
Przed pustym domem rumianek śnieży,
na płocie wróble sie kłócą
i pies na drodze, który wciąż wierzy,
że ludzie wrócą, ze wrócą!
Jest takich domów wiele w mym kraju,
takich, co pustką swą smucą ...
I sa gdzieś ludzie na świata skraju,
co wierzą, że kiedyś powrócą ...
Lusia Ogińska
Lusia Ogińska (ur. 17 czerwca 1974 w Koszalinie) – polska poetka, publicystka, dramatopisarka, autorka książek dla dzieci, malarka.
Bardzo mi się spodobał ten wiersz. My tez widujemy w czasie wypraw mnóstwo pustych domów, smutny to widok...
OdpowiedzUsuńPiękny wiersz... Opuszczony dom, a przecież tyle w jego ścianach zapisanych historii...
OdpowiedzUsuńto prawda.... gdyby ściany,..... nawet półeczka krzywo przybita mogły mówić.
UsuńSerdeczności.
Piękny, wzruszający…
OdpowiedzUsuńWszystkim Wam Kochane życzę Dobrej Nocy.
OdpowiedzUsuńPrzeciągnął mi sie dziś trochę dzień.