Agnieszka Osiecka - Klucz do szczęścia

Swoich łez nie chowaj do kapelusza,
Swoich snów nie pakuj gdzieś pod poduszki,
niech tam, niech sobie płyną...
trudno, najwyżej zginą...

Ale skryj głęboko do szczęścia klucz,
Ale wiedz, że nie masz niczego prócz
tej małej, złotej skrzynki i już, i już...

Swoich spraw nie chowaj przed sąsiadami,
trudno, najwyżej skradną...

Swoich drzwi przed ludźmi wciąż nie zatrzaskuj,
trudno, najwyżej wpadną....

Ale skryj głęboko do szczęścia klucz,
Ale wiedz, że nie masz niczego prócz
tej małej, złotej skrzynki i już, i już...

Swoich wad nie chowaj przed kobietami,
trudno, najwyżej zgadną...
buntów swych nie hamuj, nie duś i nie taj,
trudno, masz duszę stadną...

Ale skryj głęboko do szczęścia klucz,
Ale wiedz, że nie masz niczego prócz
tej małej, złotej skrzynki i już, i już..

.Agnieszka Osiecka

J. A, Masłowski - ciąg dalszy....

Ojczyzna

Czy ojczyzna to ta ziemia
którą grzeje zimne słońce
gdzie – choć tak się bardzo starasz –
trudno związać koniec z końcem?

Czy to może zwykłe słowa
które mówisz do sąsiada
z którym – choć mijają lata –
nie potrafisz się dogadać

Czy to może ci gówniarze
którzy rwą się do rządzenia
którzy dadzą ci karabin
i powiedzą gdzie masz strzelać?

Czy to świątki w których możesz
jak na targu poprzebierać
które patrzą niewzruszenie
kiedy cierpisz i umierasz?

Już prawie nie ma nas 

Już prawie nie ma nas 

i nie ma tamtych miejsc 

gdzie słychać było śpiew

 i nasz beztroski śmiech 

Już nie ma tamtych dróg 

i tamtych twarzy też 

tak szybko biegną dni 

codziennie wciąż nas mniej 

Z resztek marzeń co zostały 

układamy świat na nowo 

a przez palce nam przecieka 

jeszcze jedna druga młodość 

Po kropelce ze zdumieniem 

przesączamy się w nieznane 

i do końca nie wierzymy 

że z nas śladu nie zostanie 

Już nie umiemy nie… 

jak dawniej z czasu kpić

czy świat jest jeszcze nasz

 czy my to jeszcze my? 

Tych kilka ciepłych lat 

rozwiało się jak dym 

już jesień… za nią chłód 

najdłuższej z wszystkich zim 

Z resztek marzeń…