Ks. Jan Twardowski - kopia wierszy z lat 2008 - 2017 "ŚWIATA POEZJI"

Wyniki wyszukiwania frazy Jan Twardowski

Ks. Jan Twardowski Jan – „Co zostało we mnie”

13 września 2017donkaBrak komentarzy

Anatoly Kontsub

Nie o grzechy mnie pytaj

co zostało we mnie 
Ile szczerości tego co już było dawno 
ile uśmiechów wcześniejszych od myśli
niewinności jak długowłosego jamnika 
albumu z wierszem „kto bibułę buchnie niech mu łapa spadnie” 
snu od bólu głowy 
liścia wiązu co drapie 
serce widzącego bez okularów 
barwy której się uczyłem jak muzyki 
kamienia wystrzelonego z procy który nie doleciał jaszcze do ziemi

modlitwy szumiącej jak ogień 
siostry przy rodzinnym stole jak niebieska ostróżka 
pokazującej mi język po drugiej stronie lampy 
słów wciąż czujnych by nie uśpić krzywdy 
sumienia tak wiernego jak anioł i zwierzę

i tego niewidomego – co dalej

.

Jan Twardowski – Skąd przyszło

28 kwietnia 2017donka

Zło jest romantyczne a dobro zwyczajne
dobro wciąż na ostatku bo zło jest ciekawe

a przecież białych kwiatów najwięcej na świecie
dopiero po nich żółte a potem czerwone

czemu się rozum karmi tajemnicą
a chwila niepewności wciąż sprzyja nauce
po tylu rewolucjach biedne ptaki bose
i ćma tak bardzo mała że żyje za krótko

czemu deszcz słyszysz z góry a śnieg trochę z boku
i skąd nagle przyszło to wielkie wzruszenie
jakbym dzwonek z lat szkolnych przyłożył do ucha

dzieciństwo co minęło na zawsze zostało
tylko się z młodości zrobiła starucha

Ks. Jan Twardowski – bliscy i oddaleni

12 kwietnia 2016donka

BecWinnet

Bo widzisz tu są tacy którzy się kochają
i muszą się spotykać aby się ominąć 
bliscy i oddaleni Jakby stali w lustrze
piszą do siebie listy gorące i zimne
rozchodzą się jak w śmiechu porzucone kwiaty
by nie wiedzieć do końca czemu tak się stało
są inni co się nawet po ciemku odnajdą
lecz przejdą obok siebie bo nie śmią się spotkać
tak czyści i spokojni jakby śnieg się zaczął
byliby doskonali lecz wad im zabrakło
bliscy boją się być blisko żeby nie być dalej
niektórzy umierają – to znaczy już wiedzą
miłości się nie szuka jest albo Jej nie ma
nikt z nas nie jest samotny tylko przez przypadek
są i tacy co się na zawsze kochają
i dopiero dlatego nie mogą być razem 
jak bażanty co nigdy nie chodzą parami
można nawet zabłądzić lecz po drugiej stronie
nasze drogi pocięte schodzą się z powrotem

.

Stare fotografie – ksiądz Jan Twardowski

21 lutego 2016donka

Tylko fotografie nie liczą się z czasem
pokazują babcię jak chudą dziewczynkę
z wiosną na czerwonych gałęziach wikliny
jej piłkę przed pół wieku i wróble jak liście
jej warkoczyk tak wierny jak anioł prywatny
jej skakankę jak prawdę bez łez i pożegnań
biskupa w krótkich majtkach na wysokim płocie

fotografie najchętniej ocalają dziecko
wolą uśmiech niż ostre dogmatyczne niebo
również serce co się dyskretnie spóźniło
pokazują wakacje bezlitosne lato
z psem spotkanie pomiędzy pszenicą i owsem
zwłaszcza gdy życie ucieka jak balon

i ślimak chodzi z domem swym bezdomny
kamień z twarzą królewską który nie skamieniał
przed dworem co się spalił siostry cienkie w pasie
dowcipne choć zegarek im płakał na rękach

wspomnienie 6 klasy stygnące jak perła
z dyrektorem jak z ssakiem niewinnym pośrodku
umarł nie zmartwychwstał by odejść jak człowiek

staw pożółkły jak topaz i żabę z talentem
kiedy szczygieł z ogrodu przenosi się w pole
nawet trawę co zawsze wykręci się sianem
krajobraz co już przeszedł dawno w geografię
i oczy już za wielkie by stać je na rozpacz

.

Ks. Jan Twardowski – Trochę plotek o świętych

15 grudnia 2015donka

Marc Chagall

Święci – to także ludzie a nie żadne gąsienice dziwaczki

nie rosną krzywo jak ogórki

nie rodzą się ani za późno ani za wcześnie

święci bo nie udają świętych

na przystankach marznąc przestępują z nogi na nogę

śpią czasem na jedno oko

wierzą w miłość większą od przykazali

w to że są cierpienia ale nie ma nieszczęść

wolą klękać przed Bogiem niż płaszczyć się przed człowiekiem

nie lubią deklamowanej prawdy

ani klimatyzowanego sumienia

nie przypuszczają żeby z jednej strony było wszystko a z drugiej guzik z

pętelką

stale śpieszą się kochać

znajdują samotność oddalając się od siebie a nie od świata

są tak bardzo obecni że ich nie widać

nie lękają się nowych czasów które przewracają wszystko

do góry nogami

nie chcą być również umęczeni w słodki sposób jak na nabożnych obrazkach

niekiedy nie potrafią się modlić ale modlą się zawsze

chętnie wzięliby na indeks niejedną dobrą książkę żeby bronić jej przed

głupim czytelnikiem

nie noszą zegarków po to żeby wiedzieć ile się spóźnić

mają sympatyczne wady i niesympatyczne zalety

boją się grzechu jak fotela z fałszywą sprężyną

uważają że tylko pies jest dobry kiedy jest zły

nie mają i dlatego rozdają

tak słabi że przenoszą góry

potrafią żyć i nie dziwić się odchodzącym

potrafią umierać i nie odchodzić

Można o nich o wiele więcej pisać ale po co

trzymają się przyjaźni jak gawron gawrona

poznają późne lato po niebieskiej goryczce

słyszą na pamięć wilgi gwiżdżące przed deszczem

bawią ich jeszcze grzyby nieprawdziwe

Jan Twardowski – Stare fotografie

10 września 2015donka

Tylko fotografie nie liczą się z czasem
pokazują babcię jak chudą dziewczynkę
z wiosną na czerwonych gałęziach wikliny

jej piłkę przed pół wieku i wróble jak liście
jej warkoczyk tak wierny jak anioł prywatny
jej skakankę jak prawdę bez łez i pożegnań
biskupa w krótkich majtkach na wysokim płocie

fotografie najchętniej ocalają dziecko
wolą uśmiech niż ostre dogmatyczne niebo
również serce co się dyskretnie spóźniło

pokazują wakacje bezlitosne lato
z psem spotkanie pomiędzy pszenicą i owsem
zwłaszcza gdy życie ucieka jak balon
i ślimak chodzi z domem swym bezdomny
kamień z twarzą królewską który nie skamieniał
przed dworem co się spalił siostry cieknie w pasie
dowcipne choć zegarek im płakał na rękach

wspomnienie 6 klasy stygnące jak perła
z dyrektorem jak z ssakiem niewinnym pośrodku
umarł nie zmartwychwstał by odejść jak człowiek

staw pożółkły jak topaz i żabę z talentem
kiedy szczygieł z ogrodu przenosi się w pole
nawet trawę co zawsze wykręci się sianem
krajobraz co już przeszedł dawno w geografię
i oczy już za wielkie by stać je na rozpacz

ks. Jan Twardowski – JAK SIĘ NAZYWA

29 listopada 2014donka

Halley Brown

Jak się nazywa to nie nazwane

jak się nazywa to co uderzyło

ten smutek co nie łączy a rozdziela

przyjaźń lub inaczej miłość niemożliwa

to co biegnie naprzeciw a było rozstaniem

wciąż najważniejsze co przechodzi mimo

przykrość byle jaka

jak chłodny skurcz w piersi

ta straszna pustka co graniczy z Bogiem

to że jeśli nie wiesz dokąd iść

sama cię droga poprowadzi

Jan Twardowski – POWIEDZIANO….

24 sierpnia 2014donka

 Alex Alemany

Powiedziano Miłości :

- Napisz swoje imię.

Napisała.

Powiedziano :

- Odczytaj.

Odczytała.

Powiedziano :

- Policz litery.

Odpowiedziała :

- Nie uczyłam się rachować. 

.

Jan Twardowski – RYCZAŁ

6 sierpnia 2014donka

Trębacz -Paweł Erazmus

Ryczał na cztery
strony świata, że miłość odeszła

miała być zawsze, a była za krótko
miała być jak mercedes, a była jak moskwicz

nawet wiatr co na nas gwiżdże
rozpłakał się w studni

głuptasie nie wybrzydzaj
wystarczy że przyszła 

ks. Jan Twardowski – Wielkanocny pacierz

20 kwietnia 2014donka

Jezus z barankiem – płaskorzeźba.

Nie umiem być srebrnym aniołem -
Ni gorejącym krzakiem -
Tyle Zmartwychwstań już przeszło-
A serce mam byle jakie.

Tyle procesji z dzwonami -
Tyle już alleluja -
A moja świętość dziurawa
Na ćwiartce włoska się buja.

Wiatr gra mi na kościach mych psalmy -
Jak na koślawej fujarce -
Żeby choć papież spojrzał
Na mnie – przez białe swe palce.

Żeby choć Matka Boska
Przez chmur zabite wciąż deski -
Uśmiech mi Swój zesłała
Jak ptaszka we mgle niebieskiej.

I wiem, gdy łzę swoją trzymam
Jak złoty kamyk z procy -
Zrozumie mnie mały Baranek
Z najcichszej Wielkiej Nocy.

Pyszczek położy na ręku -
Sumienia wywróci podszewkę -
Serca mojego ocali 
czerwoną chorągiewkę.

Skąd przyszło – Ks. Jan Twardowski

15 marca 2014donka

Z Galerii Miro Biały

 Zło jest romantyczne a dobro zwyczajne

 dobro wciąż na ostatku bo zło jest ciekawe

 a przecież białych kwiatów najwięcej na świecie

 dopiero po nich żółte a potem czerwone

 czemu się rozum karmi tajemnicą

 a chwila niepewności wciąż sprzyja nauce

 po tylu rewolucjach biedne ptaki bose

 i ćma tak bardzo mała że żyje za krótko

 czemu deszcz słyszysz z góry a śnieg trochę z boku

 i skąd nagle przyszło to wielkie wzruszenie

 jakbym dzwonek z lat szkolnych przyłożył do ucha

 dzieciństwo co mineło na zawsze zostało

 tylko się z młodości zrobiła starucha 

ks. Jan Twardowski – „Wiersz z banałem w środku”

12 listopada 2013donka

nie bój się chodzenia po morzu
nieudanego życia
wszystkiego najlepszego
dokładnej sumy niedokładnych danych
miłości nie dla ciebie
czekania na nikogo

przytul w ten czas nieludzki
swe ucho do poduszki
bo to co nas spotyka
przychodzi spoza nas

Jan Twardowski – nie tak nie tak

26 marca 2013donka

Moja dusza mi nie wierzy

moje serce ma co do mnie wątpliwości

mój rozum mnie nie słucha

moje zdrowie ucieka

moja młodość umarła

moje fotografie rodzinne nie żyją

mój kraj jest juz inny

nawet piekło zmyliło bo zimne

nakryłem sie cały żeby mnie nie było widać

ale łza wybiegła

i rozebrała się do naga 

Ks. Jan Twardowski – Boję się Twojej miłości

4 listopada 2012donka

Nie boję się dętej orkiestry przy końcu świata
biblijnego tupania
boję się Twojej miłości
że kochasz zupełnie inaczej
tak bliski i inny
jak mrówka przed niedźwiedziem
krzyże ustawiasz jak żołnierzy na wysokich
nie patrzysz moimi oczyma
może widzisz jak pszczoła
dla której białe lilie są zielononiebieskie
pytającego omijasz jak jeża na spacerze
głosisz że czystość jest oddaniem siebie
ludzi do ludzi zbliżasz
i stale uczysz odchodzić
mówisz zbyt często do żywych
umarli to wytłumaczą

boję się Twojej miłości
tej najprawdziwszej i innej

donka

Jan Twardowski – Dawna wigilia

25 grudnia 2010donkay

 
 
 
ks. Jan Twardowski

Dawna wigilia

Przyszła mi na wigilię zziębnięta głuchociemna
z gwiazdą jak z jasną twarzą – wigilia przedwojenna
z domem co został jeszcze na cienkiej fotografii
z sercem co nigdy umrzeć porządnie nie potrafi

z niemądrym bardzo piórem skrobiącym w kałamarzu
z przedpotopowym świętym z Piłsudskim w kalendarzu
z mamusią co od nieszczęść zasłonić chciała łzami
podając barszcz czerwony co śmieszył nas uszkami

z lampką z czajnikiem starym wydartym chyba niebu
z całą rodziną jeszcze to znaczy sprzed pogrzebów
Nad stołem mym samotnym zwiesiła czułą głowę
Nad wszystkie figi z makiem – dziś już posoborowe

Przyszła usiadła sobie . Jak żołnierz pomilczała
Jezusa z klasy pierwszej z opłatkiem mi podała

Jan Twardowski – Dawna wigilia

21 grudnia 2009donka

 

Jan Twardowski

Dawna wigilia

Przyszła mi na wigilię zziębnięta głuchociemna
z gwiazdą jak z jasną twarzą – wigilia przedwojenna
z domem co został jeszcze na cienkiej fotografii
z sercem co nigdy umrzeć porządnie nie potrafi
z niemądrym bardzo piórem skrobiącym w kałamarzu
z przedpotopowym świętym z Piłsudskim w kalendarzu
z mamusią co od nieszczęść zasłonić chciała łzami
podając barszcz czerwony co śmieszył nas uszkami
z lampką z czajnikiem starym wydartym chyba niebu
z całą rodziną jeszcze to znaczy sprzed pogrzebów
Nad stołem mym samotnym zwiesiła czułą głowę
Nad wszystkie figi z makiem – dziś już posoborowe

Przyszła usiadła sobie . Jak żołnierz pomilczała
Jezusa z klasy pierwszej z opłatkiem mi podała

Jan Twardowski – Smutek

9 czerwca 2009donkay

  

Jan Twardowski

       Smutek

Smutek co nie wiadomo

skąd jak i dokąd

czekanie z góry na dół

i z dołu do góry

niedokochany dziadek

z osą na łysinie

niewiara na całego

co przyjdzie co minie

Ks.J.Szymik-Przede mna pięć godzin/A.Świrszczyńska-Zawsze jest wyjście/Jan Twardowski-Istnienie

9 marca 2009donka

TAKIE  SOBIE   ROZMYŚLANIA.

 

ks Jerzy Szymik

               (przede mną pięć godzin)

przede mną pięć godzin

czekania

cokolwiek się potem stanie

będzie smutne

to znaczy że sens

musi być obok smutku

możliwy w smutku

i pomimo smutku

dany i przyjęty

bez otarcia łez

wszystko rozumiem

zawracam

przebaczam

wpadam w trans

tylko ten smutek

nieuchronny

jak sens

Anna Świrszczyńska –

               Zawsze jest wyjście

Jeśli nie mogę uciec od nieszczęścia,

zawsze mogę się schronić

w nieszczęściu.

Jeśli nikt z przyjaciół

nie poda mi ręki,

uratuje mnie zabijając

ręka wroga

Ks Jan Twardowski

               Istnienie

Życie to ciągła męka istnienia

Idąc w głąb jego tak bez sumienia

Drążymy w sobie gwóźdź nieprzeżarty

Patrzymy w obraz ten nic nie warty

Ciągłe pytania dręczą serc głosy

A my na przekór chwytamy losy

Jednemu szczęście drugiemu pech

Dany jest w darze cudowny blef

Lecz cóż to nagle serce zabiło

Ostatnim tchnieniem ziemię zabiło

Nie warte życie nie warta śmierć

Ważne jest tylko to co dziś jest.

Jan Twardowski – Wikariatka

18 stycznia 2009donka

Wiersze Jana Twardowskiego to jak sam mówił – ” poetycki pamiętnik notujący spostrzeżenia, przeżycia,refleksje,wspomnienia, trochę jak listy do najbliższych lub zwierzenia „

Gdy  opuszczał ze łzami w oczach swoją pierwszą wiejską parafię w Żbikowie napisał bardzo osobisty, wiersz :

Wikariatka

 

* * * * * * * * * * * * ** * * * * * * *

Pożegnać wikariatkę na niewielkim piętrze

zabrać Biblię w tłumoczek kazania gorętsze

a sad sobie zostanie z gęsiami i płotem

strasząc konie proboszcza kasztanów bełkotem

Niechaj memu następcy kwiatem w brewiarz spada

wart bo lepszy ode mnie i mądrzej spowiada

Jeszcze skryję się w kościół . Nie chciej tu mnie widzieć,

bo ksiądz płacząc sam siebie jak grzechu się wstydzi

Tylko spojrzeć. Ten święty z pospolitą głową

jakieś śmieszne serduszko z wstążeczką różową

spośród wotów świecące jak żuczek z ukrycia

w czas co na usługach i śmierci i życia

Pora odejść. Nie płoszyć myszy i pacierzy

patronów dobrej sławy złej sowy na wieży

Pora odejść żal tając jak iskry niezgasłe

że mnie ze wsi zabrali by pokrzywdzić miastem

Tak smutno psy porzucać.Tak zapomnieć trudno

wodę w stawie mierzoną złocistą sekundą

las z dzięciołem

kukułkę uczącą się w gęstwinie

jak śmiesznie jest powtarzać tylko własne imię

przybłędę co na rzece wywrócił się z łódką

i spoczywa pod krzyżem krzywym z niezabudką

Żal szkoły dzieci w ławkach woźnej z pękiem kluczy

chociaż lepiej że przyjdzie tu ktoś inny po mnie

stopnie gorsze postawi lecz czegoś nauczy

Żal kulawych i głuchych chorego w szpitalu

bardzo dawnej paniusi w przed powstańczym szalu

przygotowań do wilii smutnej oczywiście

gdy opłatek od matki drży na poczcie w liście

Jeszcze tu kiedyś wrócę.Nocą po kryjomu

wiersz o świętej Teresce dokończyć w tym domu

Po cmentarzu pobłądzę. Ty dłońmi dobrymi

przebacz wszystko.Pochowaj między najgorszymi.

Jan Twardowski  -  Szukasz

Szukasz prawdy, ale nie tajemnic
liści bez drzewa,
wiedzy, a nie zdziwienia
boisz sie oprzeć na tym czego nie można dotknąć,
zaczynasz od sukcesu ,  wielki i zbędny
nie milczysz, ale pyskujesz o Bogu
chcesz być kochany, ale sam nie umiesz kochać
myślisz, że dowodem na istnienie jest to, że tego
dowodu nie ma  - inteligentny i taki niemądry

Wspomnienie o wieloletniej przyjaźni łączącej poetkę Annę Kamieńskią i ks. Jana Twardowskiego.

14 maja 2014donka

Wspominając Annę Kamieńską – Jan Twardowski pisał: 

(…..) Annę Kamieńską poznałem przed wielu laty, w 1955 r. Zaprzyjaźniliśmy się znacznie później, po śmierci jej męża, poety Jana Śpiewaka (zm. 1967 r.). Wcześniej, była to znajomość księdza piszącego wiersze z małżeństwem znanych poetów…)

(……)Niespodziewanie Jan Śpiewak zachorował na raka. Kilkakrotnie byłem u niego w szpitalu. Zawsze zastawałem tam czuwającą Annę. Pogrążona w cierpieniu, wydawała się nikogo nie dostrzegać. Czasem wracaliśmy razem ze szpitala. Był to z pewnością najtrudniejszy okres w jej życiu…..)

(…..)Byłem przy Janie kiedy umierał….) (….)Cierpienie zawładnęło nią do tego stopnia, że szybko zrozumiała, iż musi z nim walczyć. Potrzebowała rozmowy i właśnie w tym czasie zaprzyjaźniliśmy się. Często jeździliśmy na grób Jana na Powązki. Wędrując od grobu do grobu rozmawialiśmy o wierze, Bogu, fragmentach Pisma Świętego, o liturgii, a także o literaturze. Nigdy nie zabrakło nam tematów. Było w tym coś niezwykłego. Odwiedzaliśmy nie tylko groby bliskich, znajomych czy pisarzy, ale także te zapomniane i opuszczone…..)

(….)W Annie zaczęła budzić się wiara….) (…..)Może nasza przyjaźń przyczyniła się do jej nawrócenia, ale to nie ja ją nawracałem. Ja nie umiem nawracać. Pan Bóg nawraca.….)

(….)Anna była człowiekiem niezwykle wrażliwym na potrzeby ludzkie…..).

(….)Była niezwykłą i świętą kobietą. Mogę powiedzieć – taki murowany człowiek, a jakże subtelny w przyjaźni. Takich ludzi już nie ma.

Popularną poetką stała się dopiero pod koniec życia.
Pod koniec życia często zapraszano ją na spotkania w różnych kościołach.
Teraz już nieboszczka, tylko, że straciła popularność. Tak się dzieje po śmierci... Człowiek umiera dwa razy. Raz, kiedy umiera naturalnie, a drugi raz, gdy umierają jego przyjaciele. Ale są takie chwile, że nagle odżywa o nich pamięć. Norwid po śmierci ożył, Przesmycki go odkrył. I po latach czyśćca poszedł do nieba.

(……)Anna Kamieńska była dla mnie darem od Pana Boga. Uważam, że nie ma spotkań przypadkowych. Bóg stawia człowiekowi na drodze przyjaciela i dopiero po pewnym czasie orientujemy się, co nam chciał przez niego powiedzieć. Do dzisiaj upraszcza się, gdy mówi się o Kamieńskiej jako o poetce katolickiej. Całość jej poezji odsłania dramat ludzkiej egzystencji, ale nie jest to widzenie katastroficzne”.
Poświęciłem Annie wiersz „Śpieszmy się”. Teraz jest najbardziej popularny, przydaje się na wesele, ślub i na pogrzeb. Słowa „Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą” stały się niezmiernie popularnym aforyzmem.

Niedawno usłyszałem je w zakrystii, dokąd przyszła młoda dziewczyna i powiedziała: – Proszę o ślub. Jak najszybciej. Spojrzałem na nią podejrzliwie i zapytałem: – Skąd ten pośpiech? – Słyszał ksiądz to powiedzenie: „Śpieszmy się…”? Spieszę się, żeby mi nie uciekł…

Krążą legendy, że wiersz ten napisałem po śmierci Anny. To nieprawda, pisałem go kilka lat wcześniej. Napisała nawet odpowiedź na ten wiersz. Prowadziliśmy czasem dialog wierszami.

Pewnego dnia niespodziewanie zachorowała na serce. Poszła do szpitala. Dostała świetny wynik, który pozwolił jej wrócić do domu. Trzymała w ręku świadectwo lekarskie i z tym świadectwem umarła: „Spieszyłam się a nie zdążyłam, kochać…” – oto jest odpowiedź Anny na mój wiersz.

Miłość może być niewzajemna, taka nieszczęśliwa. Przyjaźń jest zawsze wzajemna, bo inaczej nie ma przyjaźni.

Przyjaźń z Anną Kamieńską była dla mnie niezwykłą przyjaźnią. To była przyjaźń nadprzyrodzona. Jedyna i najważniejsza przyjaźń w moim życiu, taka szlachetna, duchowa…..)

ŚPIESZMY SIĘ / Wiersz wszystkim nam znany, pisany przez Jana Twardowskiego jak 
przyznawał dla Anny Kamieńskiej /

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą 
zostaną po nich buty i telefon głuchy 
tylko to co nieważne jak krowa się wlecze 
najważniejsze tak prędkie że nagle się staje 
potem cisza normalna więc całkiem nieznośna 
jak uroczystość urodzona najprościej z rozpaczy 
kiedy myślimy o kimś zostając bez niego

Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna 
zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście 
przychodzi jednocześnie jak patos i humor 
jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej 
tak szybko stad odchodzą jak drozd milkną w lipcu 
jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon 
żeby widzieć naprawdę zamykają oczy 
chociaż większym ryzykiem rodzić się nie umierać 
kochamy wciąż za mało i stale za późno

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze 
a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą 
i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą 
i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości 
czy pierwsza jest ostatnia czy ostatnia pierwsza

Anna Kamieńska w odpowiedzi ks. J. Twardowskiemu

PUSTE MIEJSCA

Nikogo nie zdążyłam kochać 
choć się tak śpieszyłam 
jakbym musiała kochać tylko puste miejsca 
zwisające rękawy bez objęcia ramion 
opuszczony przez głowę beret 
fotel który powinien także wstać i wyjść z pokoju 
książki już nie dotykane 
grzebień z pozostawionym srebrnym włosem 
łóżeczka z których niemowlęta wyrosły i poszły 
szuflady niepotrzebnych rzeczy 
fajkę z ustnikiem pogryzionym 
buty zachowujące kształt stopy 
co odeszła boso 
słuchawkę telefonu gdzie ogłuchły głosy 
tak się śpieszyłam kochać 
i oczywiście nie zdążyłam 

i ks. Jana Twardowskiego:

 DZIĘKUJĘ

Dziękuję Ci za miłość prędką bez namysłu

za to, że nie jest całym człowiek pojedynczy

za oczy nagle bliskie i nie bezimienne

za głos niedawno obcy a teraz znajomy

za to, że nie ma czasu by pisać list krótki

więc dlatego się pisze same tylko długie

choć pisanie jest po to by szkodzić piszącym

a miłość wciąż niezręcznym mijaniem się ludzi

że nie można Cię zabić w obronie człowieka

Dziękuję Ci za tyle bólu żeby sprawdzić siebie

za wszystko co nie ważne najważniejsze

za pytania tak wielkie że już nieruchome

Ks. Jana Twardowski o Matce.

30 stycznia 2014donka

Wspomnienia Ks. Jana Twardowskiego o Matce to jedne z piękniejszych poezji. 

Ręce

Twoje ręce – mamusiu
Dobre jak szafirek po deszczu
Jak czajki towarzyskie
Przyniosły mnie na świat
Kołysały
Ustawiały na podłodze
Sadzały na stołku
Mówiły że motyl dzwoni
Że młodych grzybów nie sposób rozeznać
Uczyły trzymać łyżkę, by nie trafiała do ucha
Rozróżniać klon od jaworu
Prowadziły przy oknie po ciemku
Po ziemi co czernieje jak szpak
Suche i ciepłe
Za słabe
Żeby wyprowadzić mnie z tego świata.

Trudno

No widzisz – mówiła matka
Wyrzekłeś się domu rodzinnego
Kobiety
Dziecka, co stale biega, bo chciałoby fruwać
Wzruszenia, kiedy miłość podchodzi pod gardło

A teraz martwi ciebie
Kubek z niebieską obwódką
Puste miejsce po mnie
Trzewiki, o których mówiłeś, że są
Tak jak wszystkie – do sprzedania 
A nie do noszenia
Zegarek co chodzi po śmierci
Stukasz w niewidzialną szybę
Patrzysz, jak czapla w jeden punkt

Widzisz jak łatwo się wyrzec
Jak trudno utracić

Czas niedokończony

Nie opowiadajcie, razem i osobno
Że nie ma ludzi niezastąpionych
Bo przecież moja matka
Łagodna i nieubłagana
Cała w czasie teraźniejszym niedokończonym
Wychyla się z nieba
Żeby mi przyszyć oberwany guzik
Kto to lepiej potrafi?
W czyich palcach drży igła, jak drucik ciepła
Gdy tyle dzisiaj uczuć, a mało miłości
I tyle cudzych kobiet, a żadna nie moja

A śmierć tak bardzo ważna , bo się nie powtórzy
I smutek, jak sprzed wojny, ostatnia choinka.

E. Lipska-Za tyle lat/J. Twardowski-Wszystko co dawne

18 grudnia 2008donka1 komentarz

Ewa Lipska 

 „Za tyle lat”

Za tyle lat na ile będę wyglądać
o ile dojrzeją do mówienia o nich
za tyle lat powrócę popatrzeć na chwilę
dom mój krokiem skończonym przypomnieć.

Drzwi otwarte. Och przeciąg! Nie zamknąłeś
i rozmowy nasze uleciały
Teraz świat je PODSLUCHA. Teraz świat je ROZNIESIE.
Będą jeszcze raz umierały.

Jak niewiele się zmienia,
Pokój pogodny zaproszeń na herbatę.
W krzesłach lekko wytartych drżą jeszcze nasze cienie.
Już półcienie. Wypełzły przez lato.

Stół pokryty wyznaniem. Moim. Twoim. Już nie wiem
Talon szczęścia. Nie wykupiony.
Jeszcze kwiaty dla ciebie
stoją chude wyschnięte zdumione.

Jeszcze wiersze. Ach wiersze wsparte niemym porywem
teraz z ręki do ręki przenoszę.
Ale wiersze jak wiersze. Ale wiersze jak życie.
Może tylko trochę bardziej siwe.

Jan Twardowski

Wszystko co dawne

Dlaczego dom rodzinny widać choć go nie ma

i lampę co zgaszono trzydzieści lat temu

i psa co szczeka groźnie, a chciał nas powitać

wciąż rzeczywiste to co niemożliwe

czemu to co nie jest chlebem ważniejsze od chleba

czemu ci co odeszli są bardziej obecni

i nawet dawna miłość co straszyła grzechem

stroi miny zabawne bo stała się duchem

miłość to samotność co łączy najbliższych

stąd czyste nawet co jest zbyt gorące

fotografie prawdziwe – bo już niepodobne

choćbyś nie chciał stać w miejscu tylko się śpieszył

jak nagietki co kwitną przed dziesiątą rano

czemu ból pisze wiersze

nie idiotka ręka

wszystko po to by pytać

co nas łączy z ciałem

R. Kapuściński-Cierpienie i wina/J. Twardowski-Sprawiedliwość

10 grudnia 2008donka

 

Ryszard Kapuściński

Cierpienie i wina

Tylko okryci zgrzebnym płótnem
potrafią przyjąć w siebie
cierpienie drugiego
podzielić jego ból.

odziani w oporny  pancerz  ego
przeczuwając że rozlegnie się jęk -
zawczasu głuchniemy,
że ujrzymy ranę i krew -
zawczasu ślepniemy,
mówimy sobie:
ścieżka Golgoty jest wąska
nie zmieści dwoje ludzi
każdy musi iść sam.

mówią:
unikaj cierpiącego
choćby niechcący
wbije w ciebie cierń -
poczucie winy.

Jan Twardowski

Sprawiedliwość

Gdyby wszyscy mieli po cztery jabłka
gdyby wszyscy byli silni jak konie
gdyby wszyscy byli jednakowo bezbronni w miłości
gdyby każdy miał to samo
nikt nikomu nie byłby potrzebny

Dziękuję Ci że sprawiedliwość twoja jest nierównością
to co mam i to czego nie mam
nawet to czego nie mam komu dać
zawsze jest komuś potrzebne
jest noc żeby był dzień
ciemno żeby świeciła gwiazda
jest ostatnie spotkanie i rozłąka pierwsza
modlimy się bo inni się nie modlą
wierzymy bo inni nie wierzą
umieramy za tych co nie chcą umierać
kochamy bo innym serce wychłódło
list przybliża bo inny oddala
nierówni potrzebują siebie
im najłatwiej zrozumieć że każdy jest dla wszystkich
i odczytywać całość

.

J.Kaczmarski-Dęby/J.Twardowski-Nowalijki

23 listopada 2008donka

 

Jacek Kaczmarski  - Dęby

Pośród nas żyją ci, co przeżyli
Choć przeżyć przecież nie mieli prawa
I jeszcze cieszą się z każdej chwili
Którą ich los im zostawia

Żyją wyrokom wieku na przekór
Wieku, co siejąc śmierć – sam umiera
Rano po mleko drepczą do sklepu
I sadzą dęby na skwerach

Prawem kaduka, w drodze wyjątku
Niepowtarzalni, jak starodruki
Żyją co dzień, dzień w dzień – od początku
I troszczą się o prawnuki

Przegapił Hitler, pogardził Stalin
Nie dały rady – zawał, prostata.
Czytają, czego nie przeczytali
I wciąż ciekawi są świata

Nie pysznią się – bliźniacy stulecia
Że ich nie dorzucono do stosu
Ich życie ma się powtórzyć w dzieciach
- Jesteśmy częścią kosmosu!

Częścią kosmosu – popiół we włosach
Popiół tych wszystkich, co nie przeżyli
Nieusuwalna pamięć, jak osad
Spalonej kolekcji motyli

Czasem się z – losem godzi czas
Mleko i motyl, dąb w rozkwicie
Ci, co przeżyli – żyją wśród nas
Tak obrażonych na życie 

21.08.97

Ks. Jan Twardowski - NOWALIJKI

Wiara gdy jeszcze nie umiemy wierzyć
nadzieja gdy jeszcze nie umiemy ufać
miłość kiedy jeszcze nie umiemy kochać

Śmieją się świeże pąki
nowalijki listki
Że starość przychodzi po wszystkim 

Bez kategoriibrak

Zobacz więcej...