Andrzej Waligórski - Kłopotliwy Dziadunio

Zyzio ma auto, Jaś - dryg do tańca,

Ja mam w rodzinie 

dziadka- powstańca.

Jest to niezwykle dziwny przypadek,

Że naszych czasów dożył ów dziadek.

lecz ma bumagę, a w niej pisanie

Że kościuszkowskie przeżył powstanie.

ma również piękny dyplom uznania

Za walki w czasie tego powstania.

Codziennie z rana, już o świtaniu

Dziadek zaczyna... o powstaniu.

- Kiedyś - powiada, zdjąwszy szlafmycę

- pamiętam, szliśmy pod Racławice.

konie się wlokły nóżka za nóżką.

A ja gadałem z Tadziem Kościuszką.

Jak dziś pamiętam - tu piach, tam krzaki,

I las, a z lasu lecą kozaki...

Dzień mija z wolna, wieczór zapada,

A dziad - powstaniec gada i gada.

Świecą mu oczki, płoną mu uszki,

A ja mam dosyć pana Kościuszki

Z jego przysięgą, szablą, proporcem,

Z tymi kosami co to je sztorcem,

Oraz z Bartoszem Głowackim, który

Czapkę, czy głowę wsadził do dziury...

Zaś jako chłopczyk, chodząc na lekcje

Bardzo lubiłem tę insurekcję,

A dziś myśl o niej odrazę wzbudza

Przez tego dziadka co mnie zanudza.

Już jego przygód jam nie ciekawy,

Mam swoje bliższe, ważniejsze sprawy,

On opisuje swoje puf-pafy,

A ja z rozpaczy wlazłbym do szafy.

On opowiada jak go męczono.

A ja o dżezie chcę gadać z żoną.

On o Kilińskim szewcu mi truje.

A ja się martwię, że syn ma dwóję.

Gada, że byli krzepcy i śliczni.

Męscy, wspaniali i romantyczni.

Że mieli mnóstwo niezwykłych przygód,

że hartowali się wśród niewygód,

Że mieli cele i ideały,

Bij, zabij, hurra, wszyscy na wały,

Bagnety błyszczą, sztandar powiewa,

Bul bul... gadulstwo już mnie zalewa...

Wyście cyniczni, a my - na szańcu!!!

- Boże... jak ciężko żyć wśród powstańców!