Ks. Jan Twardowski - ISTNIENIE

Anton Laupheimer

Życie to ciągła męka istnienia 
Drążymy w sobie gwóźdź nieprzeżarty 
Idąc w głąb jego tak bez sumienia
Patrzymy w obraz ten nic nie warty 
Ciągle pytania dręczą serc głosy 
A my na przekor chwytamy losy 
Jednemu szczęście drugiemu pech 
Dany jest w darze cudowny blef 

Lecz cóż to nagle serce zabiło 
Ostatnim tchnieniem ziemię zabiło
Nie warte życie nie warta śmierć

Ważne jest tylko to co dziś jest.

Ks. Jan Twardowski 

Małgorzata Hillar - Wieża cierpliwości

Maria Oosthuizen

Przeobrażała się

w wieżę cierpliwości
w jej cieniu
odpoczywał
w bramę mądrości
przez nią wchodził
do ogrodu światła

Zamieniała się
w miękką owcę
dla jego rąk
w świerszcza
grającego na rzęsach
w jabłko
dla jego warg

Była
upalnym wiatrem
rozdmuchującym płomień
gorącą trawą
w której się zanurzał
gwałtowną rzeką
porywającą niebo i ziemię

Przekształcała się
w drzewo ciszy
rodzące sen
w georginię
rozjaśniającą ciemności
w ptaka
przynoszącego dzień

Stawała się
lustrem
by mógł oglądać
swoją doskonałość
koszykiem
w nim chował
samotność
ziemią
po której szedł
na księżyc

Gdy odchodził
zamieniała się
w siebie
okrytą szczelnie
jego ciężkim
cieniem

ADAM ASNYK - Płaczącej

Płaczącej

Ty płaczesz, dziewczę? Łez twoich szkoda,

Na te łzy gorzkie jeszcześ za młoda.

Otrzyj swe oczy:

Świat tak uroczy,

Na niebie jasna pogoda!

Wszak najpiękniejsze z wszystkich niebianek -

Młodość i wiosna wiją ci wianek...

-A ty w łzach przecie,

Niedobre dziecię,

Jak chmurny maja poranek?

Jakaż to boleść czoło ci chmurzy?

Możeś się pączkiem ukłuła róży?

Lub pragniesz skrycie

Gwiazdki w błękicie

I nie chcesz czekać już dłużej?

Może ci wietrzyk przyniósł majowy
Szept podsłuchanej kwiatów rozmowy?...
Utul się w żalu,
Na ust koral
Niech uśmiech zabłyśnie nowy!

Możeś na kogo dziś się zgniewała,

I stąd ta chmurka przebiegła mała?

Chmurka się zmieni

W siatkę promieni

I tęczą będzie jaśniała.

Choćby cię większa dotknęła strata,

Przyszłość dla ciebie w uśmiech bogata...

Prędko się zgoi

Ból w piersi twojej,

Łzy schowaj na dalsze lata!

1872

Agnieszka Osiecka - Nowa miłość

Nie wierzę w to,

że wszystko było już,
pozwólcie mi
na jeszcze parę róż:
Jeszcze tylko raz pokochać,
ach, jeszcze jeden raz!
Nie pragnę wciąż
królewną z bajki być,
lecz serca dzwon
niech nie przestaje bić.
Jeszcze tylko raz pokochać.
ach, jeszcze jeden razi
W tę nową miłość
pobiegłabym tak,
jak rusza w drogę
księżyc i ptak,
tę nową miłość
umiałabym wziąć,
tak jak się bierze
rumianki do rąk.
Nie wierzę w to
że prześnił się mój czas,
pozwólcie mi
na jeszcze parę gwiazd:

Jeszcze tylko raz pokochać,
ach, jeszcze jeden raz!

Jeszcze tylko raz usłyszeć
szalony serca głos,
a potem - wielką ciszę,
a potem - noc...

Agnieszka Osiecka

Twardowski Jan - ankieta

Czy nie dziwi cię

mądra niedoskonałość
przypadek starannie przygotowany
czy nie zastanawia cię
serce nieustanne
samotność która o nic nie prosi i niczego nie obiecuje

mrówka co może przenieść
wierzby gajowiec żółty i przebiśniegi
miłość co pojawia się bez naszej wiedzy
zielony malachit co barwi powietrze
spojrzenie z nieoczekiwanej strony

kropla mleka co na tle czarnym staje się niebieska

łzy podobno osobne a zawsze ogólne

wiara starsza od najstarszych pojęć o Bogu

niepokój dobroci
opieka drzew
przyjaźń zwierząt
zwątpienie podjęte z ufnością
radość głuchoniema
prawda nareszcie prawdziwa nie posiekana na kawałki

czy umiesz przestać pisać
żeby zacząć czytać?

ks. Jan Twardowski

Adamowicz Bogusław - Noc taka piękna!...

Noc taka piękna!... Z błękitów patrzy gwiazd plejada,
Fala gwarzy i błyska ponad tonią ciemną,
Las śpi we mgle i przez sen cichą baśń powiada...
Noc taka piękna!... Ach czemuż ty nie jesteś ze mną?...

Tam, w ogrodzie dwie lilie zakochane rosną,
Woń rozkoszna z kielichów pochylonych płynie...
Tam, za rzeką, dwa głosy nucą pieśń miłosną,
Tęskne echo po wodnej ściele się równinie...

Pieśń zamilkła... Cyt... Słyszę plusk płynącej łodzi...
Łódź przemknęła i znikła, w łódce - ludzi dwoje...
Od szpaleru woń lilij rzewna mię dochodzi...
Milczą brzegi, drżą gwiazdy, lśnią przejrzyste zdroje.

Fala błyska i gaśnie... Lekki wietrzyk wzdycha,
Las się budzi, szmer bieży w jego głąb tajemną...
Wietrzyk ustał, szum zamilkł... Noc tak jasna, cicha,
Noc tak błoga... Ach czemuż ty nie jesteś ze mną?!..

Adamowicz Bogusław

Julian Tuwim - O Grzesiu kłamczuchu i jego cioci

- Wrzuciłeś, Grzesiu, list do skrzynki, jak prosiłam?
- List, proszę cioci? List? Wrzuciłem, ciociu miła!
- Nie kłamiesz, Grzesiu? Lepiej przyznaj się, kochanie!
- Jak ciocię kocham, proszę cioci, że nie kłamię!
- Oj, Grzesiu, kłamiesz! Lepiej powiedz po dobroci!
- Ja miałbym kłamać? Niemożliwe, proszę cioci!
- Wuj Leon czeka na ten list, więc daj mi słowo.
- No, słowo daję! I pamiętam szczegółowo:
↓
List był do wuja Leona,
A skrzynka była czerwona,
A koperta… no, taka… tego…
Nic takiego nadzwyczajnego,
A na kopercie - nazwisko
I Łódź… i ta ulica z numerem,
I pamiętam wszystko:
Że znaczek był z Belwederem,

A jak wrzucałem list do skrzynki,
To przechodził tatuś Halinki,
I jeden oficer też wrzucał, Wysoki - wysoki,
Taki wysoki, że jak wrzucał, to kucał,
I jechała taksówka… i powóz…
I krowę prowadzili… i trąbił autobus,
I szły jakieś trzy dziewczynki,
Jak wrzucałem ten list do skrzynki…
↓
Ciocia głową pokiwała,
Otworzyła szeroko oczy ze zdumienia:
- Oj, Grzesiu, Grzesiu!
Przecież ja ci wcale nie dałam
Żadnego listu do wrzucenia!…
↓

Mariusz Parlicki - Horoskop

Baran
Ktoś za kim serce twoje szaleje
spojrzy na ciebie i ... zbaranieje.

Byk
Dopóty twardym zostaniesz bykiem
póki cię amor nie zrani piórem.

Bliźnięta

Dla ciebie rada moja jest taka;
Bliźniaku szukaj swego Bliźniaka.

Rak
Z kilku prawdziwie ważnych powodów
zrób ten krok jeden - ale do przodu.

Lew
Przestań mieć ciągle ponurą minę,
upoluj wreszcie sobie zwierzynę.

Panna
Choć będzie piękny, młody i silny,
to się nie zmieni twój stan cywilny.

Waga
Ogromną miłość masz szansę przeżyć,
lecz przestań ludzi ważyć i mierzyć.

Skorpion
Tylko przez serce a nie kąsanie,
możesz uzyskać ludzi uznanie.

Strzelec
Pracuj nad sobą chyba się psujesz,
ostatnio nazbyt często pudłujesz.

Koziorożec
Twój upór stał się trochę niezdarny,
mówią o tobie - kozioł ofiarny.

MOJA NIEDZIELNA KARTKA Z KALENDARZA.

 

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska - Pamiątki

 

Niebieskie oczy, krągłe paciory,
leżą w komodzie, w starej szufladzie 

-kurz na nie pada, warstwą się kładzie...

kąpane w niebie w dawne wieczory,

Pocałowania, słodkie pieszczoty,
pachnące jeszcze wonią tęsknoty,
z dala od ludzi, z dala od zgiełku,
na dnie szuflady więdną w pudełku. -

I nic już więcej, tylko dwie róże,

i jedno słowo złote i duże,
zwinięte w papier leży w ukryciu -
może się przydać jeszcze raz w życiu.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska 

Zbigniew Herbert - " Wojna"

Khalil Chisthee Pakistan

WOJNA

Pochód stalowych kogutów.

Chłopcy malowani wapnem.

Aluminiowe opiłki burzą domy.

Wyrzucają ogłuszające kule w powietrze całkiem czerwone.

Nikt nie uleci w niebo.

Ziemia przyciąga ciało i ołów.

Zbigniew Herbert

Henryk Zbierzchowski. - WYSPA

Gdy zachód słońca swym różem przejaśni

Rąbki obłoku tkwiącego w przestworzu,
Obłok się zmienia w jakąś wyspę z baśni,
W seledynowem zagubioną morzu.

I widać jakby w plastycznym odlewie
Najdokładniejszy zarys tych wybrzeży,
O których żaden żeglarz w świecie nie wie,
Bo wyspa „znikąd“ jest i „nigdzie“ leży.
 

I widać wszystkie wybrzeża zakręty,
Ciche zatoki wśród wodnej rozchwieji
I ten najbardziej w morze wysunięty
Przylądek dobrej słonecznej nadziei.
 
O gdyby można, gdy słońce zachodzi
I świat nasz cały w bajkę się zamienia,
Na małej, z bajki pożyczonej łodzi,
Usiąść przy sterze naszego marzenia.
 
O gdyby można szeroko rozwinąć
Pod wiatr jej żaglu nieskalną białość
I do tej wyspy szczęśliwej dopłynąć,
Gdzie nie dochodzi życia tego małość.

Henryk Zbierzchowski.

Jonasz Kofta - Ballada o królu i błaźnie z morałem zaznaczonym wyraźnie

 

Nudził się król, z nudów był chory
Memłał, kitwasił, ślinił się i czniał
Z nudów rozpisał nawet wybory
Chociaż monarchia była dziedziczna

Wygrał wybory o własny tron
I jeszcze bardziej nudził się on
Aż wreszcie nudy tak strasznej zaznał
Że do krwi obgryzł paznokcie z nóg

Zawył, zaskomlał: Zawołać błazna!
Niech się w mej nudzie doszuka luk!
Przygalopował spocony grubas
Komik-artysta, pseudonim - Pic

Rzekł: Skoro jestem z wizytą u was
Wasza Wysokość, opowiem Wic
Przyszła raz baba do doktora...
W tym miejscu mu przerwało coś

Z królewskiej ręki pomidora
Otrzymał w formie fangi w nos
Nie przejął się tym faktem zbyt
Bowiem tu stawka szła o byt

I z miejsca - w ekscentryczną polkę
Ruszył, ująwszy gatek kraj
Fruwał motylkiem, stawał kołkiem
W rytm krakowiaczka de volaille

Potem jaskółką wzleciał w górę
A że przyciężki trochę był
Zamiast szpagatu zrobił sznurek
Kończąc japońskim mostkiem w tył

Nie było braw, nie było ech
Jedyny dźwięk - królewski ziew
Artysta pojął już, że przegrał
Walkę o najjaśniejszą z łask

Błazen umiera jako żebrak
Kiedy sczernieje śmiechu blask
Lepiej być chociaż żywym trupem...
I gdy przemykał w stronę wrót

Poślizgnął się i padł na d.pę
I stał się cud, stał wielki cud!
Król zarechotał, zachichotał
Posmarkał się, a za nim dwór

Magnaty, szlachta i hołota
Każdy się śmiał, jak mógł, czym mógł
Płynęła radość w świat szeroki
Na grzbietach akustycznych fal

Zerwane od uciechy boki
Taczkami wywożono z sal
Morał ballady - że zdrowy śmiech
Rodzi się podług reguł trzech

Po pierwsze - chwyt przez zaskoczenie
Drapieżnej puenty mocny smak
Po drugie - radość i olśnienie
Gdy aktor tak naturalnie gra

Po trzecie - co najwyżej cenię
Jako kulturotwórczy fakt
Społeczny oddźwięk i zrozumienie:
Każdy na d.pę kiedyś spadł!

Z Cyklu "PIĘKNO KOBIET W MALARSTWIE, FOTOGRAFII I POEZJI"

 

CZARNE OCZY

Niezliczone gwiazdy nocy -

Czemu, pani, ty masz tylko dwie?

Południowe! Czarne oczy!

To spotkanie w złe wypadło dnie.

Kto bądź spyta, gwiazdy nocy

Rajskie szczęście wróżą mu co krok.

W waszych gwiazdach, czarne oczy,

Sercu memu raj i piekła mrok.

Południowe! Czarne oczy!

W was miłości wyrok dopadł mnie.

Dnia gwiazdami - lecz i nocy

Dla mnie odtąd - wy, gwiazdeczki dwie!

Michaił Lermontow

Kazimiera Iłłakowiczówna - Bóg jest wszędzie

Nie można tego obejść: Bóg jest wszędzie,
w każdym dziwnym i strasznym obrzędzie.

Wywołuje go nie tylko modlitw kadzidlanych kwiat,
ale szubienice, i topór, i kat.

Bóg jest w sędzi, który sądzi krzywo,
i w świadku, co przysięga na prawdę fałszywie,
nie może nie być. I to mnie przestrasza.
Bo jeśli - w świętym Piotrze, to także - w Judaszu;

jeśli w Żydzie, zamęczonym niewinnie przez Niemców,
to także w Niemcach tych ?... I tak się kręcę
od prawdy do nieprawdy, od kary do zbrodni,
w każdej cząsteczce - Boga odnajdując co dnia.

I chce mi się wyciągnąć ręce nad człowiekiem
i winnym, i niewinnym, i małym, i wielkim,
i krzyczeć wielkim głosem błagalną przestrogę,
aby sądząc człowieka nie męczono Boga.

Kazimiera Iłłakowiczówna