Andrzej Waligórski - Biuro Spraw Beznadziejnych

 

Posłuchaj, o nocy blada
I zwierzu ukryty wśród traw:
Oto jest smętna ballada
O Biurze Beznadziejnych Spraw!

Niewielkie to biuro się mieści
We wnętrzu mego mieszkania
Przy Beznadziejnej Czterdzieści,
Parter, wstęp bez pukania.

Przychodzą tam po kolei
Albo po kilka osób,
Ci co nie mają nadziei
Na polepszenie losu,

Na przykład nieuleczalnie
Chorzy, co muszą skonać,
Albo ci, co fatalnie
Kochają się w cudzych żonach,

A zwłaszcza w żonach ministrów, 
Które się nie chcą rozwieść, 
I mnóstwo niedoszłych artystów, 
I takich, co piszą powieść 

Skazaną na niewydanie 
Już w embrionalnym stanie, 
I śliczne, choć smutne panie, 
Więc pełne jest moje mieszkanie…

Posłuchaj, o nocy blada,
Ty, zwierzu, posłuchaj ballady,
Jak z tymi ludźmi gadam,
Jakie im daję rady…

Lecz najpierw herbatkę im daję,
Która jest słodka i czarna,
I mówię z udanym żalem,
Że muszę wyjść na kwadrans,

Że chwilę zostaną sami,
Więc niech się nie gniewają…
A potem schowany za drzwiami
Słucham jak rozmawiają…

A w ich rozmowach jest smutek
I żal, i ból, i łzy,
Ale tych rozmów skutek
Nie jest bynajmniej zły,

Bo sobie mnóstwo pocieszeń
Mówią, podają sposoby:
A to na pustą kieszeń,
A to na wszystkie choroby.

I mogą się wygadać,
Ponarzekać, pobiadać
I sprawdzić wielokrotnie,
Że nie cierpią samotnie.

O, zwierzu, który nocą
Błądzisz, wyjąc ponuro,
Posłuchaj teraz, po co
Prowadzę to całe biuro?

Po to, że moje prywatne
Zmartwienia i rozpacze
Wyglądają przy tamtych
Całkiem, całkiem inaczej.

O, takie są malutkie,
O, takie są niewielkie,
Już po prostu nie smutki
Tylko komary lub pchełki

Rozpatrywania nie warte…
Dlatego otwieram w kolejny
Każdy (z wyjątkiem świąt) czwartek
Swe Biuro Spraw Beznadziejnych.

Więc – żebyś w trosce nie żył –
Więc – żebyś nie żyła w płaczu –
Przyjdź do mnie, ponury zwierzu,
Przyjdź, nocy, targana rozpaczą…

Zbigniew Herbert – Kalendarze Pana Cogito

1.

Pan Cogito
przegląda czasem
swoje stare kieszonkowe
kalendarze

i wtedy odjeżdża
jak na białym parostatku
w czas przeszły dokonany

na samą granicę horyzontu
własnej niepojętej istoty

widzi siebie
w dalekim tle
ciemnego obrazu

Pan Cogito
doznaje uczucia
jakby spotkał
kogoś dawno zmarłego

lub niedyskretnie czytał
cudze pamiętniki
stwierdza bez satysfakcji
żelazną konieczność obrotów ziemi
następstwo pór roku
nieubłagane tykanie zegarów

i znikliwą
przerywistą linię
własnej egzystencji

owego pamiętnego dnia
(imieniny ukochanej)
słońce wstało dokładnie
szósta trzydzieści pięć
zaszło o ósmej dwadzieścia jeden

natomiast wspomnienie
panny
jest mgliste
imię zaledwie
kolor oczu
piegi
drobne ręce
śmiech
nie zawsze sensowny

kalendarz informuje dokładnie
że księżyc był w nowiu
i tak było na pewno
ale czy o n a była i on
i ogród i czereśnie

2
Niepokój budzą w Panu Cogito
zapiski osobiste

Hala.
Spotkanie z Leopoldem.
Złożyć podanie o paszport.

ale schodząc głębiej
w zakamarkach jaźni
Pan Cogito
odkrywa miesiące
nie zapisane
żadną notatką
choćby tak banalną
jak – oddać bieliznę do prania
– kupić szczypiorek

żadnego znaku
żadnego numeru telefonu
żadnego adresu

Pan Cogito
wie co znaczy
złowróżbna
cisza
zna dobrze
ciężar
ślepych
wyblakłych
kartek
mógłby zniszczyć tę pustkę
zapisać byle czym

Pan Cogito
troskliwie przechowuje
szarobłękitne kalendarze
– jak łuski wystrzelonych nabojów
– wykres absurdalnej choroby
– jak pamiętnik pogromu

Marian Załucki - Szukam wspólnika

 

Postanowiłem dać anons taki do dziennika

odpowiednio duży,

by uwagę skupiał:

CHCĘ ZOSTAĆ PORZĄDNYM CZŁOWIEKIEM -

POSZUKUJĘ WSPÓLNIKA!

Sam się nie będę wygłupiał!

Marian Załucki

Charles Aznavour – Jak to było? (La bohème)

Charles Aznavour, a tak naprawdę Szahnur Waghinak Aznawurian urodził się 22 maja 1924 roku w Paryżu, w rodzinie ormiańskich imigrantów. zmarł 1października 2018r.  Pseudonimu Charles Aznavour zaczął używać już we wczesnej młodości, kiedy śpiewał z siostrą w ormiańskiej restauracji prowadzonej przez ojca.

Drzwi do wielkiej kariery otworzyły się przed młodym muzykiem za sprawą Édith Piaf. To ona zaprosiła 22-letnioego muzyka do  tournee po Francji i Stanach Zjednoczonych.

Charles Aznavour nie zdobył uznania od razu. Nie wszystkim krytykom podobał się jego charakterystyczny głos, szydzono też z jego niskiego wzrostu (161 cm)

Publiczność polubiła jednak "francuskiego Franka Sinatrę". W latach 60. Aznavour był już bardzo popularny w Europie i na całym świecie. Śpiewał w wielu językach: francuskim, angielskim, włoskim, hiszpańskim, niemieckim i innych,

"La bohême" jeden z najsławniejszych przebojów artysty. 

 Każdy przecież to zna – lat dwadzieścia się ma i właściwie to wszystko

No i ty i Montmartre i pachnący bzem wiatr tak daleko, tak blisko

Nasza bieda, nasz strych ciepły blask oczu twych gdy pozuję ci naga

Głód nasz i zachwyt nad szczęściem co nie wymaga, a daje cały świat

Jak to było? Jak to było?
Że tak nam łatwo było żyć?
Jak to było? Jak to było?
Że tak nam wtedy mogło być?

 
Do kafejki się szło by pogwarzyć tam o już tak bliskiej twej sławie
i nie zdarzył się nikt kto by wątpić w to zwykł no powiedzmy- nikt prawie
A gdy zima i ziąb w ciepłą wiodłeś mnie głąb twej miłości pokoi
Przemieniać ciało w chleb by ciałem głód nasz koić ktoś z nieba do nas szedł
 
Jak to było? Jak to było?
Że tak nam łatwo było żyć?
Jak to było? Jak to było?
Że tak nam razem mogło być?

Czasem śni mi się dziś – że zbłąkana jak myśl wracam na tę mansardę
I kiedy pukam w drzwi ktoś przez nie mówi mi „Już nie pukaj Umarłem”
Nie nie pytam kto zacz gardło dławi mi płacz i znów z raną otwartą
boję się, boję snów nie znoszę już Montmartre’u i wiosny i jej bzów!
 
Jak to było? Jak to było?
Że tak nam łatwo było żyć?
Jak to było? Nie, nie było!
Nie, wcale tak nie mogło być!

Charles Aznavour

tekst polski Jeremi Przybora

 

Edward Stachura - Przebyłem noc właśnie

     

Pablo Picasso,

Przebyłem noc właśnie i nikt mnie nie wita
nikt mi żaden nie mówi – bądź pozdrowiony
bądź na śniadaniu tako na wieczerzy
a sen niech cię ma między tym a tamtym

Przebyłem noc właśnie i nikt mnie nie wita
a pracowałem ciężko nad szukaniem
nad wyszukaniem tych bram nieśmiertelnych
tych bram zatraconych poszukując

Przebyłem noc właśnie i nikt mnie nie spyta
nikt mnie żaden nie spyta – jak ci się szło
jak też ci się szło przez czarne listowie

Przebyłem noc mówię i jestem zmęczony
nie odwiedził mnie faun ani anioł stróż
ani też najmniejszy robaczek świetlisty

Różewicz Tadeusz - Uczeń czarnoksiężnika

 

Bob Diven

Po co otwarłem oczy
Zalewa mnie świat kształtów i barw
fala za falą
kształt za kształtem
barwa za barwą
wydany na łup
jadowitych zieleni
zimnych błękitów
intensywnych żółtych słońc
jaskrawych czerwonych homarów
jestem nienasycony.

Po co otwarłem uszy
napełniły mnie harmonie żywe
echa głosów umarłych
nawet łza tnie za zgrzytem twarz
jak diament szkło
i cisza naciągnięta jak skóra
na bębnach wojennych grzmi
nieszczęsny słyszę jak trawa rośnie.

Po co rozwiązałem język
utraciłem milczenie złote
gaduła nie powiem nic nowego
pod słońcem.
Otwarty na wskroś
nie znam zaklęcia
nie zamknę się
w sobie sam.

Tadeusz Różewicz.

MOJA NIEDZIELNA KARTKA Z KALENDARZA.

Tadeusz Śliwiak ***

***

zobacz jak zmalał nasz odległy dom
niewiele większy już od gdańskiej szafy
kiedy go weźmiesz na spytki - usłyszysz
jak skrzypi jego stare drewno
jak podłodze dokuczają dreszcze
w kredensach cicho brzęczą filigrany
szmery chowają się po kątach

zegary rozsypują swoje suche ziarna
i drażniąc wieczność
maszerują w miejscu
czy dostrzegasz nasze w tym domu dzieciństwo
głęboko uśpione w lustrach?

Tadeusz Śliwiak.

Maria Pawlikowska Jasnorzewska - KOBIETA

 

Vladimir Volegov

                            Kobieta która czeka

Czeka, patrzy na zegar swych lat,

gryzie chustkę z niecierpliwości.

Za oknem świat zszarzał i zbladł...

A może za późno na gości?

                                                                  Kobieta z cyrku

Zębami trzymając się sznura,

wyprężona, tęskniąca nie wiadomo za czym,

jest jak gołębica w chmurach,

rozpostarta.

         

Kobieta-Ikar

Kobieta-Ikar leci dłużej, bo jest lżejsza.

Powietrze ją unosi i wiatr ją chwyta pod ramię.

Wzlatuje bez nadziei, uśmiechnięta jak gejsza -

po czym spada tak ciężko jak kamień.

Najcięższa z miłości

Z gorzkich miłości najgorsza pod słońcem
Jest nie ta pierwsza, co się z wiosną budzi,
A którą obcy zawiedzie i złudzi,
Lecz ta, ginąca z trosk: dla starych ludzi
Miłość gorąca...

Wspomnienie o Mai Wałachowskiej Sobczak.

 

WSPOMNIENIE. 

                              W październiku minęło 9 lat, gdy odeszła Maja – moja siostrzeniczka, znana w rodzinie i wśród licznego grona przyjaciół z wierszy, wierszyków, fraszek, które jakby wokół niej fruwały, nieodłączne towarzyszki życia. . Pocieszały, rozśmieszały, czarowały.  Gdy zachorowała na raka walczyła z nim swoimi sposobami. Starała się żyć tak jakby go nie było, czyli normalnie. Rozmawiała z nim, traktowała jak natrętnego intruza, nie pozwalała by się w niej panoszył obrzydzała mu lokum,. w którym zamieszkał, czyli siebie. 

Przytaczam jedną z jej rymowanek, jest to jakby satyryczna fraszka na niechcianego lokatora. 

Jej lekkość nie oznacza, że równie lekko traktowała swoją chorobę....zdawała sobie w pełni sprawę z zagrożenia które niosła  ze sobą. . 

 

Awantura z Rakiem

Przyszedł Rak
mnie nie w smak
ta jego wizyta.
Przyszedł, siadł,
coś by zjadł,
lecz: Co zjeść ?– nie pyta.

Czuję! Mnie
smacznie je!
Podgryza wnętrzności …

Mówię mu:
Dosyć już!
Schrupiesz mnie do kości!

Kupię Ci
cukru wór
i inne przysmaki.
Odczep się!
Proszę Cię …

Głuche są te raki …
Sposób mam:
Chemii dzban
podam mu w kroplówce

Zacznie pić,
skończy żyć,
On i jego hufce.
Cały ten
łotrów klan
pójdzie do cholery.
Najpierw On,
stary drań,
a za nim markery.
        

Maja W-S

Warszawa, 24.03.2012 r.

Niestety Maja przegrała walkę z tym „łotrem” jak go nazwała. 

Śmiertelne  pożegnanie

To kolej rzeczy naturalna,

na końcu życia  tak banalna.

To nieuchronne wydarzenie,

strach niesie jednym i cierpienie,

dla innych radosna i zbawcza,

wyswobodzenia siła sprawcza.

Ciało odrzucam i szybuję,

w boskie przestworza ulatuję.

Kusi mnie nieba rajskość i dal,

żegnam ... niczego mi nie jest żal ...

Wszystko, co trzeba – załatwiłam,

gdzie miałam być – z pewnością byłam.

Kogo pokochać mocno miałam,

z wielką radością pokochałam.

O innych sprawach nie wspomnę już,

do urny wsypią mój ziemski kurz ...

                            Maja

                            

Warszawa, 27.05.2009 r

Pozwolę sobie zacytować jeszcze kilka jej okazjonalnych  wierszy, którymi jakby sypała przy każdej okazji: 

Staruszki

Co można znaleźć 
u staruszek ?

Głowy, jak śnieżny
mlecza puszek,
na dłoniach różne
ciemne plamy

.
Co mają Babcie,
Ciocie, Mamy ?

Laseczki, maści
i pigułki,
starych znajomych 
i przyjaciółki.

Mają też łzę
zastygłą w oku,
widoczną w blasku świec
o zmroku.

Gdy ulatują we wspomnienia,
łza w błysk radości się przemienia.

Maja W-S

Ukochanej Mamie, Babci Halince w jednej osobie.

Warszawa, 17.11.1998 r.

Mądra i szczęśliwa

Nie chcę być
wróblem spłoszonym,
na krzaku.

Nie chcę być
wiatrem wkręconym,
w wiatraku.

Nie chcę być
smutkiem,
co oblicze krzywi,

Ani ofiarą,
która
ludzi dziwi.

Nie chcę być
Twoją rozrywką
Przelotną
.

Nie chcę uchodzić
za pannę
zalotną.

Nie chcę być
starą kobietą
pokutną.

Nie chcę być
babą
krzykliwą i butną.

Co chcę? . . . . .
Ja w tej pewności
utwierdzam się z wiekiem.

Chcę być
Szczęśliwym
I mądrym człowiekiem.

Lecz z doświadczenia
wniosek
wypływa.
Mądrym, szczęśliwym
się tylko
b y w a . . . . . . .

Warszawa,05.03.2006

W duecie i solo

Samotność swoją

najbardziej czuję,

kiedy kupuję.

Te mąki, kasze

i inne śmiecie,

w hipermarkecie.

Tu małżonkowie

bardzo znużeni, ale . . .

moralnie czyści,

pchają swe wózki

pełne towarów,

tacy . . . parzyści!

Patrzę w ich twarze,

żeby zobaczyć

szczęście małżonków,

ale nic z tego,

oni zastygli

w tłoku ogonków

do kas fiskalnych.

Stoją i liczą,

zdobyte razem,

banknotów pliki,

bilon dźwięczący

- małżeńską kasę!

U nich są łoża

wielkie, małżeńskie

i bardzo dumne.

Przypominają

swoim klimatem

cmentarną trumnę.

Mają też długie

lub kwadratowe

małżeńskie stoły,

przy których jedzą

flaki z olejem,

mięsa, rosoły.

W moim koszyczku

szczypta zakąski

i trochę wódki.

I dzięki temu,

jest w czym utopić

żale i smutki.

Kiedyś też w łożu

oraz za stołem

małżeńskim tkwiłam,

ale obrączką

złotą, błyszczącą

się . . . udławiłam.

Warszawa, 20.03.2006 r.

STO LAT !

Twarz moja wpadła 

w czasu sieć

pazury lat ją poorały.

Pozostał tylko 

w oczach blask,

radości o mnie zapomniały.

Dziś w kalendarzu

czerwień dat,

codzienność stroi się świątecznie,

Lecz tak nie będzie

za sto lat,

my nie jesteśmy tutaj wiecznie ........

Warto żyć mocno,

pełnią sił

prawdę tę mając na uwadze,

Śmiać się do siebie,

razem być

i ścierać z czoła smutku sadzę.

Sadza, kominiarz,

szczęścia łut,

za guzik mocno się dziś chwytaj!

Nie rozpamiętuj

żadnych strat,

każdy dzień własnym słońcem witaj!

Maja Warszawa,25.07.2007 r.

Czas

Co to jest czas?

To ruch powietrza,

Szum spadających,

Górskich potoków.

To plusk kropelek 

Letniego deszczu,

To ruch płynących

Z wiatrem obłoków.

To pocałunek, 

Uśmiech, pieszczota,

Wszystko, co szybkie

I bezpowrotne.

To Noc, co Księżyc

Świtem zabija

I mknie cichaczem

Pod moim oknem. 

Maja

Thomas Hardy - Spacer

 

Nie chadzałaś w ostatnie miesiące
Na spacery, dawniej nas wiodące
Ścieżką aż do podnóża
Drzewa na szczycie wzgórza;
Byłaś słaba, niezdolna
Do marszu – toteż z wolna
Przywykłem do samotnych wypraw
i za bramą
Nie dręczyła mnie myśl, 
że zostawiam cię samą.

Dziś wybrałem się znów na spacer
I przeszedłem tę co zwykle trasę,
Sam i tym razem; wokół
Objawiała się oku
Znajoma okolica;
W czym więc tkwiła różnica?

Tylko w tym, że gdzieś w głębi 
kryło się przeczucie
Pustki, jaką zaskoczy mnie pokój,
gdy wrócę.

Zbigniew Herbert – Przeczucia eschatologiczne Pana Cogito

 

Vincent van Gogh

Tyle cudów
w życiu Pana Cogito
kaprysów fortuny
olśnień i upadków
więc chyba wieczność
będzie miał gorzką
bez podróży
przyjaciół
książek
za to
pod dostatkiem czasu
jak chory na płuca
jak cesarz na wygnaniu
pewnie będzie zamiatał
wielki plac czyśćca
lub nudził się przed lustrem
opuszczonej golarni

bez pióra
inkaustu
pergaminu
bez wspomnień dzieciństwa
historii powszechnej
atlasu ptaków
podobnie jak inni
będzie uczęszczał
na kursy tępienia
ziemskich nawyków
komisja werbunkowa
pracuje bardzo dokładnie
trzebi ostatki zmysłów
kandydatów do raju
Pan Cogito będzie się bronił
stawi zaciekły opór

2
najłatwiej odda swój węch
używał go z umiarem
nigdy nikogo nie tropił
także odda bez żalu
smak jadła
i smak głodu
na stole komisji werbunkowej
złoży płatki uszu
w doczesnym życiu
był melomanem ciszy
będzie tylko
tłumaczył surowym aniołom
że wzrok i dotyk
nie chcą go opuścić
że czuje jeszcze w ciele
wszystkie ziemskie ciernie
drzazgi
pieszczoty
płomień
bicze morza
że wciąż jeszcze widzi
sosnę na stoku góry
siedem lichtarzy jutrzni
kamień z sinymi żyłami
podda się wszystkim torturom
łagodnej perswazji
ale do końca będzie bronił
wspaniałego odczuwania bólu
i paru wyblakłych obrazów
na dnie spalonego oka

3
kto wie
może uda się
przekonać aniołów
że jest niezdolny
do służby 
niebieskiej
i pozwolą mu wrócić
przez zarosłą ścieżkę
nad brzeg białego morza 
do groty początku.

Zbigniew Herbert.

Eschatologia - Jest to ogół poglądów dotyczących rzeczy ostatecznych; śmierci i losów pośmiertnych człowieka.

Kazimierz Wierzyński - Liryka / Niektórzy lubią poezję – Wisława Szymborska

LIRYKA

Jest po to, aby w każdym człowieku 
Ciemne, podziemne drążyć kopalnie, 
W sekundzie każdej i w każdym wieku 
Rozstrzygać nieodwołalnie.

W skałach korytarz przebić wybuchem, 
Zetlałe w mroku roztrącić kości, 
Trafić przeczuciem ślepym i głuchym 
Wprost w sedno ostateczności.

I nocą zguby, gdy światy runą, 
Na same dno się zwalą rozbicia, 
Trwać ocalałą, świetlistą łuną 
Nad sensem śmierci i życia.

K. Wierzyński.

Niektórzy lubią poezję

Niektórzy-

czyli nie wszyscy.

Nawet nie większość wszystkich ale mniejszość.

Nie licząc szkół, gdzie się musi,

i samych poetów,

będzie tych osób chyba dwie na tysiąc.

Lubią-

ale lubi się także rosół z makaronem,

lubi się komplementy i kolor niebieski,

lubi się stary szalik,

lubi się stawiać na swoim,

lubi sie głaskać psa.

Poezje-

tylko co to takiego poezja.

Niejedna chwiejna odpowiedź

na to pytanie już padła.

A ja nie wiem i nie wiem i trzymam się tego

jak zbawiennej poręczy.

Wisława Szymborska.

MOJA NIDZIELNA KARTKA Z KALENDARZA.

Czesław Miłosz - Kołysanka

Charles Joseph Grips

 

Nad filarami, z których smoła ścieka,

w prowincji tej, gdzie salwa co dzień błyska,

pod śpiew saperów o losie człowieka
kołysze płacz dziecinny kołyska.

Kołysze, lula nowego bohatera
w zapachu ognia i spalonych zbóż.
Pluszczą pontony, tryska ptak zbudzony.
Roz-kwi-ta -ły pęki białych róż.

Nie śpiewajcie chłopcy, pieśni tej -
porucznik mówi - bo zanadto smutna
i tak już w wodzie mokniemy po pas.
Nie bójcie się, tam w górze nie szrapnele -
po prostu leci ogień sennych gwiazd

Mój mały - szepczą dziecku w wiosce siwej
od mgły armatniej - mały, bajkę chcesz?

Więc była .... rzeka nazwana Stochodem.
W rzece mieszkała taka ryba, leszcz.

A leszcz był płaski jak miesiąc wieczorem
i pływał sobie, wodne kwiaty jadł,
aż przyszedł ktoś nad wodę i zakrzyczał:
wróć, u-ca-łuj jak za dawnych lat.

Zdziwił się leszcz, kto go wołać może.
Ale dość bajki, śpijże już, mój mały.
Jest inna bajka. Był raz sobie kraj,
a w kraju żyta szerokie szumiały,
szumiały żyta, szumiały i szły
krajem pociągi pełne bochnów chleba,
nad pociągami srebrny grał skowronek...

Dalej nie umiem.

Czesław Miłosz.