Jan Twardowski - Czas niedokończony / Trudno

Mary Cassatt

 Czas niedokończony

Nie opowiadajcie, razem i osobno

Że nie ma ludzi niezastąpionych

Bo przecież moja matka

Łagodna i nieubłagana

Cała w czasie teraźniejszym niedokończonym

Wychyla się z nieba

Żeby mi przyszyć oberwany guzik

Kto to lepiej potrafi?

W czyich palcach drży igła, jak drucik ciepła

Gdy tyle dzisiaj uczuć, a mało miłości

I tyle cudzych kobiet, a żadna nie moja

A śmierć tak bardzo ważna , bo się nie powtórzy

I smutek, jak sprzed wojny

Trudno

No widzisz – mówiła matka

Wyrzekłeś się domu rodzinnego

Kobiety,

Dziecka, co stale biega, bo chciałoby fruwać

Wzruszenia, kiedy miłość podchodzi pod gardło

A teraz martwi ciebie

Kubek z niebieską obwódką

Puste miejsce po mnie

Trzewiki, o których mówiłeś, że są

Tak jak wszystkie – do sprzedania

A nie do noszenia

Zegarek co chodzi po śmierci

Stukasz w niewidzialną szybę

Patrzysz, jak czapla w jeden punkt

Widzisz jak łatwo się wyrzec

Jak trudno utracić

Thomas Hardy - Milczenia

Bull Manor

Jest milczenie gaju, co wiatrem dyszał,

A teraz w ciszy tonie,

I jest dzwonnicy cisza,

Kiedy przeciągłe umilkło podzwonne.

I jest samotnego stawu milczenie,

Gdzie ktoś utonął. Ani

Traszka tędy nie przemknie,

Ani żaba nie pluśnie w tej otchłani.

Lecz pustego domu cisza zaklęta,

Gdzie się człowiek urodził,

Żył i miał huczne święta –

Ta wszystkie cisze swą pustką przechodzi!

Nie ma już pieśni, które pamiętamy.

Dom się, ten dom znajomy,

Z oślepłymi oknami,

Zdaje – umarły? W modłach zatopiony?

Jakby już żadna nie istniała siła,

Co by przemogła cienie,

By przeszłość pozwoliła

Żywemu „Teraz” rozbić grobu odrętwienie.

przełożył Zygmunt Kubiak

Marek Dębski - TOBIE

Co się dzisiaj nam wydarzy?

Cień uśmiechu na Twej twarzy

Czy w oczach Twoich ujrzę łzy?

Bo dzisiaj słowo My
Już nie znaczy Ja i Ty

Czas rozproszył nasze słowa
Nie zaczniemy nic od nowa

Nasze ścieżki mchem porosły
Siwe włosy targa wiatr
Dzieci takie nam urosły

Tylko w oczach został ślad
Naszych marzeń, dróg przebytych
Zapomnianych słów ukrytych
Zaplecionych naszych dłoni
Moich ust na Twojej skroni

Przytul się...

Czesław Miłosz - Religia Helenki

Axentowicz - Modlitwa

W niedzielę chodzę do kościoła i modlę się ze wszystkimi.

Kimże ja jestem, żeby odróżniać się od innych ludzi?

Tyle, że nie słucham tego, co księża wygadują w swoich kazaniach

Bo musiała bym udawać, że wyrzekam się zdrowego sensu.

Starałam się być wierną córką mego rzymskokatolickiego Kościoła.

Odmawiam Ojcze Nasz, Wierzę i Zdrowaś Mario

Na przekór paskudnemu niedowiarstwu mojemu.

Nie mnie rozsądzać jak to jest z tym Piekłem i Niebem.

Ale w tym świecie za dużo ohydy i brzydoty,

Więc musi gdzieś być prawda i dobro, to znaczy musi być Bóg.

Zbigniew Herbert - Wróżenie

Wszystkie linie zagłębiają się w dolinie dłoni
w małej jamie gdzie bije źródełko losu

oto linia życia patrzcie przebiega jak strzała
widnokrąg pięciu palców rozjaśniony potokiem
który rwie naprzód obalając przeszkody

i nie ma nic piękniejszego nic potężniejszego
niż to dążenie naprzód

jakże bezradna jest przy niej linia wierności

jak okrzyk nocą jak rzeka pustyni
poczęta w piasku i ginąca w piasku

może głębiej pod skórą przedłuża się ona

rozgarnia tkankę mięśni i wchodzi w arterie

byśmy spotykać mogli nocą naszych zmarłych
we wnętrzu gdzie się toczy wspomnienie i krew
w sztolniach studniach komorach
pełnych ciemnych imion

tego wzgórza nie było - przecież dobrze pamiętam
tam było gniazdo czułości tak krągłe jak gdyby
ołowiu łza gorąca upadła na rękę

pamiętam przecież włosy pamiętam cień policzka
kruche palce i ciężar śpiącej głowy
kto zburzył gniazdo kto usypał
kopiec obojętności którego nie było

po co przyciskasz dłoń do oczu
wróżbę stawiamy Kogo pytasz

Ludmiła Marjańska * * *

* * *

Tylko ten most

Zawieszony

między pierwszą

a drugą sekundą

między pierwszym

a ostatnim krzykiem

między ziemią a niebem

ogniem i wodą

jawą i snem

ten most tylko

przejść

Jan Twardowski - Do moich uczniów

Uczniowie moi, uczenniczki drogie,
ze szkół dla umysłowo niedorozwiniętych,
com was uczył lat kilka, stracił nerwy swoje,
i wam niechaj poświęcę kilka wspomnień świętych.

Jurku, z buzią otwartą, dorosły głuptasie-
gdzie się teraz podziewasz, w jakim obcym tłumie -
czy ci znów dokuczają na pauzie i w klasie -
i kto twe smutne oczy nareszcie zrozumie.

Janko Kosiarska z rączkami sztywnymi,
z noskiem co się tak uparł, że został króciutki -
za oknem wiatr czerwcowy z pannami ładnymi -
a tobie kto daruje choć uśmiech malutki.

Pamiętasz tamta lekcję, gdym o niebie mówił,
te łzy co w okularach na religii stają -
właśnie o robotnikach myślałem z winnicy,
co wołali na dworze - nikt nas nie chce nająć.

Janku bez nogi prawej, z duszą pod rzęsami -
grubasku i jąkało - osowiały, niemy -
Zosiu coś wcześnie zmarła, aby nóżki krzywe
szybko okryć żałobnym cieniem chryzantemy.

Wojtku wiecznie płaczący i ty coś po sznurze
drapał się, by mi ukraść parasol, łobuzie -
Pawełku z wodą w głowie i ty niewdzięczniku
coś mi żaby położył na szkolnym dzienniku.

Czekam na was, najdrożsi, z każdą pierwszą gwiazdką -
ze srebrem betlejemskim co w pudełkach świeci -
z barankiem wielkanocnym. - Bez was świeczki gasną -
i nie ma życ dla kogo.

Ten od głupich dzieci.

Emily Dickinson – (Nigdy nie czułam się jak w Domu...)

Gustave Dore

Nigdy nie czułam się jak w Domu
Tu w Dole - i podobnie
Obco mi bedzie wśród Ogromu
Nieb - nie przemawia do mnie Raj - 

bo Niedziela tam - niezmiennie - 
Bez przerwy Święto nudne -
Samotnie będzie mi w Edenie
W Środowe Popołudnie -

Gdybyż Bóg mógł gdzieś pójść z wizytą
Lub zapaść w drzemkę lekką
I przymknąć na nas Oko - ale
On sam jest - tą Lunetą

Śledzącą nas Odwiecznie - ja zaś
Wymknęłabym się spod pieczy
Pana Świętego Ducha - Wszystkich -
Gdyby nie "Sąd Ostateczny" 

Ann Bradstreet - Do mego drogiego i kochającego męża

Ann Bradstreet - amerykańska poetka czasów kolonialnych XVII wieku.

Jej ojciec i mąż byli gubernatorami jednej z kolonii. 

Była bardzo szczęśliwą mężatką. 

Uważała, że dostała jakiś niespodziewany dar od losu, na który nie zasłużyła.

"Dotąd dwoje choć jeszcze nie jedno.
Odtąd jedno choć nadal dwoje." Karol Wojtyła. 

Do mego drogiego i kochającego męża.

Jeśli gdzie była jedność z dwojga utworzona,

Jeśli kiedy kochała męża swego żona,

Jeśli miłość ta była jej odwzajemnioną —

Myśmy byli tym dwojgiem, tym mężem, tą żoną.

Droższa mi twoja miłość niż kopalnie złota

Albo skarby, które nam Wschód przed oczy miota.

Pragnę cię tak, iż wody rzek mnie nie napoją:

Ugasisz to pragnienie ty — miłością swoją.

Taką miłość odpłacić — zadanie nad siły;

Modlę się, by niebiosa cię choć nagrodziły.

Przeto, póki żyjemy, bądźmy tacy stali

W miłości, byśmy w niej i po śmierci przetrwali.

Przełożył
Stanisław Barańczak

"Nie wystarczy pokochać,

trzeba jeszcze umieć

wziąć tę miłość w ręce

i przenieść ją przez całe życie." 

Stefan Jerzy Siudalski- KOSMOS

Walter Goodman

Krok za krokiem, powolutku,

Powolutku, pomalutku,

Cichuteńko, leciuteńko

Jak maleńkie nutki smutku,

Zanikają , przemijają, 

lata nasze zawieszone

W wielkiej pustce zagubione

ŻART I SATYRA cd..,

TADEUSZ BOY  ŻELEŃSKI –

"W zaklęty ducha świat..."          

Jack Vettriano

"Powiedz, Kasieńko, gdzie pędzisz tak bez tchu?" - 

"Spieszę w czarowne kraje,
Śnione od wielu lat,
W mistyczne święte gaje,
W zaklęty DUCHA świat!"

"Powiedz, Kasieńko, skąd wzięłaś taki strój?
Wszak niezdatny on przecie
Do nadpowietrznych jazd,
Nikt w tym żakiecie
Nie wzbił się w MROKI GWIAZD...

Jeszcze za ciężko, Kasiu, dla skrzydeł twych!
Ja znam prawa mistyki,
Więc mnie posłuchać chciej,
Zdejmij, Kasiu, buciki,
Zaraz ci będzie lżej...

Nie chcą cię, Kasiu, wpuścić do świętych wrót!
Tam chcą samej Kasieńki,
Nie chcą tych ziemskich szmat,
Zdejmij, Kasiu, sukienki -
Tyś siostra, a jam brat...

Ciesz się, Kasieńku, już tylko kilka chwil...
Wstrzymaj się jeszcze troszkę
U tych promiennych bram:
Zdejm choć jedną pończoszkę - -
Drugą ja zdejmę sam...."

Z ramion koszulka spłynęła Kasi już...
I gdy w szlachetnej dumie
Weszła w marzony próg,
Ujrzała się w kostiumie,
W jakim ją stworzył Bóg...

Wziął ją w ramiona bardzo płomienny duch -
I nauczył Kasieńkę
W kwiecie jej młodych lat,
Jak przez Tworzenia mękę
Wchodzi się w czarów świat...

Wójcik Leszek - Bezwzględność

Pablo Picasso - Kobieta przed lustrem

Wysokość bezwzględna względem morza

wartość bezwzględna nie mniejsza niż zero

bezwzględny morderca - gwiazda telewizji

Rewolucje obaliły absolutyzm prawdy

prawda upadła i nie może się podnieść

względna jak czas u Einsteina

naiwna jak baśnie

bezwstydna nagością

Prawda leży pośrodku

między prawdą i kłamstwem

każdy ma swoją prawdę

niedostrzegalną w tłumie świata

Kłamstwo przeszło do legendy

a w każdej legendzie jest ziarno prawdy

już nie kłamstwo jest brakiem prawdy

ale prawda brakiem kłamstwa

Kłamstwo wyzwala

od sztywnego sumienia

jak od ciasnych butów

ze względu na dobro człowieka

nie uwzględnia się prawdy

Ewa Lipska NUMER - JEDEN

No i co z tego
że nasza pla­ne­ta
ob­ję­ta zo­sta­ła re­zer­wa­cją.
Księ­życ wpi­sa­ny do księ­gi wie­czy­stej.
W akcie no­ta­rial­nym za­pi­sa­ne słoń­ce.


Po­nu­me­ro­wa­ne mia­sta. Za­dłu­żo­ne ulice.
Wie­lo­cy­fro­wy los.
Nowe wojny
za­bez­pie­czo­ne
na nie­ru­cho­mo­ściach De­ka­lo­gu.
Za­wrot­ne sumy na­dziei
na pu­blicz­nych li­cy­ta­cjach.


No i co z tego
kiedy mi­łość
ga­łąz­ka lekko po­ru­sza­na przez wiatr
jest za­wsze Numer Jeden
i chyli się w naszą stro­nę

Ewa Lipska - Uwaga: Stopień

Wy
którzy piszecie do mnie listy
bezwstydnie młodzi łucznicy
napinający mięśnie słów
czy widzicie perfekcyjną choreografię pustki?

I kiedy już ta przestrzeń
wejdzie wam w krew.

I kiedy ta równina
gładka jak plaster lodu
wejdzie wam w krew.

I kiedy ta parzysta łatwość życia
wejdzie wam w krew.

Uwaga: Stopień
Nastąpi gwałtowna zmiana kierunku.

A kiedy osiągniecie cel
dalej iść będzie
już tylko kierunek.