MOJA NIEDZIELNA KARTKA Z KALENDARZA.

 

Anna Świrszczyńska - Macierzyństwo

Urodziłam życie.

Wyszło krzycząc z moich wnętrzności
i żąda ode mnie ofiary z mojego życia
jak bóstwo Azteków.
Pochylam się nad małą kukiełką,
patrzymy na siebie,
czworgiem oczu.
- Nie zwyciężysz mnie - mówię.
Nie będę jajkiem, które rozbijesz
wybiegając na świat,
kładką, po której przejdziesz do własnego życia.

Katie m Berggren 

Będę się bronić.

Pochylam się nad małą kukiełką,
spostrzegam
drobny ruch drobnego paluszka,

który jeszcze tak niedawno był we mnie, 

w którym płynie pod cienką skórą
moja własna krew.
I oto zalewa mnie
wysoka, jasna fala
pokory,
Bezsilna, tonę.
Czy to samą siebie tak wielbię
w owocu swego ciała,

czy oddaję się na ofiarę
ludożerczemu bóstwo instynktu?
Skądże wezmę siłę, by się oprzeć
temu, co tak bardzo słabe?
Potrzebna małej kukiełce jak powietrze,
daję się bez oporu połknąć miłości,
jak powietrze daje się połykać
jej drobnym, chciwym żywym płucom.

Anna Świrszczyńska 

.POEZJA..... POEZJA

Kochała poezję:    

Dora Gabe  -  (1888 - 1983) bułgarska pisarka, poetka przyjaźniła się z takimi polskimi twórcami jak: Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Jan Kasprowicz, Leopold Staff czy Stanisław Ignacy Witkiewicz (Witkacy). 

mal. Stanisław Ignacy Witkiewicz 

Ten ostatni 

namalował 

w 1924 portret poetki, 

który wisiał w jej mieszkaniu do końca życia. 

Wiele swoich wierszy 

poświęciła swoim polskim przyjaciołom.. 

miłość do poezji wyraziła w pięknym wierszu :

"POEZJA"

To ty uwolniłaś mnie
od męki samotności

kiedy nuda
zżerała mój mózg,
a gorycz zazdrości
"przycupła" pod językiem -
kiedy pożądanie paznokciami
wbiło się w dłonie,
a zmęczone serce
znalazło w piersi schronienie
i tylko pulsujące skronie
zdradzały życie we mnie...

To ty dzisiaj podarowałaś mi
ziemię i ludzi
przybliżyłaś
niebo i gwiazdy
tak, że stałam się ich częścią,
to ty przyspieszyłaś mój krok
i przywróciłaś młodość
nauczyłaś nie wierzyć
odbiciu w lustrze
pokrytemu zmarszczkami czasu
i korą starzejącego się
dębu....

To ty dałaś mi zastrzyk
nowej krwi
tak, że po raz drugi się narodziłam!
Podarowałaś mi milion oczu
bym nawet przez lodowatą ścianę
spostrzegła w sercu człowieka
ukrytą iskrę
jego duszy nie wypalonej
do cna.

To ty uchroniłaś mnie przed pospiesznym sądem
nad niewinnym
bym grzechu ciężkiego
nie popełniła
[nie mam nic do powiedzenia]

O, gdybym mogła tak jak ty
stać się pieśnią
zrodzoną ze mnie samej.
o, gdybyś mogła zawsze
być początkiem dnia

Dora Gabe -  /Izidora Petrowa Gabe /

POEZJA..... POEZJA

Poezja to echo proszące cień do tańca.

           Carl Sandburg

Słowa niech pachną tak

pięknie jak kwiaty
przy których ludzie
zginają kolana
jak przywaleni ogromem zachwytu
jeszcze niepewni czy ktoś ich nie zwodzi
Słowa niech będą niby wiejskie chleby
tak smaczne że wszyscy wyciągają ręce
by czeluście głodu nakarmić do końca
i dzięki temu wędrować najdalej
Słowa niech będą tak jak serca bicie
prawie niesłyszalne lecz przecież konieczne
i niechaj sprawią że życie codzienne
będzie się zmieniać w mistrzowską symfonię

Wacław Buryła

Wiersze to język
wezbrany ból
bunt wewnętrzny -
wiersze to język niezwykły
umożliwiający mowę w milczeniu
to schron
gdy gubię się w gąszczu
życia

bezgłośny płacz

Halina Birenbaum

Konstanty Ildefons Gałczyński - O mej poezji

Moja poezja to jest noc księżycowa,

wielkie uspokojenie;
kiedy poziomki słodsze są w parowach
i słodsze cienie.

Gdy nie ma przy mnie kobiet ani dziewczyn,
gdy się uśpiło
wszystko i świerszczyk w szparze cegły trzeszczy,
że bardzo miło.

Moja poezja to są proste dziwy,
to kraj, gdzie w lecie
stary kot usnął pod lufcikiem krzywym
na parapecie.

Konstanty Ildefons Gałczyński 

Konstanty Ildefons Gałczyński - Noc

Dopala się nafta w lampce.

Lamentuje nad uchem komar.

Może to ty, matko, na niebie
jesteś tymi gwiazdami kilkoma?

Albo na jeziorze żaglem białym?

Albo falą w brzegi pochyłe?
Może twoje dłonie posypały
mój manuskrypt gwiaździstym pyłem?

A możeś jest południowa godzina,
mazur pszczół w złotych sierpnia pokojach

Wczoraj szpilkę znalazłem w trzcinach-

od włosów. Czy to nie twoja?

Konstanty Ildefons Gałczyński 

Wisława Szymborska - Album -

Nikt w rodzinie nie umarł z miłości.

Co tam było to było, ale nic dla mitu.
Romeowie gruźlicy? Julie dyfterytu?

Niektórzy wręcz dożyli zgrzybiałej starości.
Żadnej ofiary braku odpowiedzi
na list pokropiony łzami!

Zawsze w końcu zjawiali się sąsiedzi

z różami i binokularami.
Żadnego zaduszenia w stylowej szafie,
kiedy to raptem wraca mąż kochanki!

Nikomu te sznurówki, mantylki firanki, falbanki
nie przeszkodziły wejść na fotografię.
I nigdy w duszy piekielnego Boscha!
I nigdy z pistoletem do ogrodu!
(Konali z kulą w czaszce, ale z innego powodu
i na polowych noszach)

Nawet ta, z ekstatycznym kokiem
i oczami podkutymi jak po balu,
odpłynęła wielkim krwotokiem
nie do ciebie, danserze, i nie z żalu.

Może ktoś, dawniej, przed dagerotypem -
ale z tych, co w albumie, nikt, o ile wiem.
Rozśmieszały się smutki, leciał dzień za dniem,
a oni, pocieszeni, znikali na grypę.

Wisława Szymborska

MOJA NIEDZIELNA KARTKA Z KALENDARZA

 

Istnienie

Życie to ciągła męka istnienia

Idąc w głąb jego tak bez sumienia

Drążymy w sobie gwóźdź nieprzeżarty

Patrzymy w obraz ten nic nie warty

Ciągłe pytania dręczą serc głosy

A my na przekór chwytamy losy

Jednemu szczęście drugiemu pech

Dany jest w darze cudowny blef

Lecz cóż to nagle serce zabiło

Ostatnim tchnieniem ziemię zabiło

Nie warte życie nie warta śmierć

Ważne jest tylko to co dziś jest.

Twardowski Jan

Michał Maczubski Czas

jak złapać w dłonie
chwilę
zostawić tak bez zmian
na wieczność

czas
pędzi gna i ulatuje 
znika 
nigdy nie dotrwa
do tej chwili

moment o którym teraz myślę
odchodzi z pierwszą zgłoską 
otwiera się 
jakiś akapit
jakaś strofa
jest jak zbieg
bez ważnego paszportu

przekracza zielone granice
ucieka za góry
wkracza na niebezpieczne obszary
zostawia po sobie ziemię zaoraną
i wspomnienia

Michał Maczubski  

Stary Testament, Księga Koheleta Koh. 3. 1-8

mal. El Greco

Koh. 3. 1-8

Wszystko ma swój czas,

i jest wyznaczona godzina

na wszystkie sprawy pod niebem

Jest czas rodzenia i czas umierania,

czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono,

czas zabijania i czas leczenia,

czas burzenia i czas budowania,

 

czas płaczu i czas śmiechu,

czas zawodzenia i czas pląsów,

czas rzucania kamieni i czas ich zbierania,

czas pieszczot cielesnych

i czas wstrzymywania się od nich,

czas szukania i czas tracenia,

czas zachowania i czas wyrzucania,

 

czas rozdzierania i czas zszywania,

czas milczenia i czas mówienia, 

czas miłowania i czas nienawiści,

czas wojny i czas pokoju.(…)

Jesteśmy tylko odtąd dotąd,

ścìągnięci, rozciągnięci w czasie,

życie jest pewną czasu kwotą,

być poza czasem nam nie da się.

Ileż to dzieł ponadczasowych

w niwecz obrócił czasu bieg,

ileż wydarzeń epokowych

zabiera z sobą każdy wiek?

Epoka ginie za epoką,

morze porasta gęsty las,

otwiera się i gaśnie oko,

czas biegnie w nas i wokół nas.

Mariusz Parlicki