MOJA NIDZIELNA KARTKA Z KALENDARZA.

Modlitwa św. Tomasza z Akwinu.

Leopold Staff - Los

Dla siebie los nas stworzył dwoje,

Lecz nas rozdzielił traf żywota

I twe słodycze nie są moje,

Nie mój twój uścisk i pieszczota.

Żyjemy jeno w snach o sobie,

Gdzieś na wyżynach ponad światem,

Gdzie nawet uśmiech jest w żałobie,

Gdzie zimno wiosną jest i latem.

Róż szczęsnym kwieciem nie wieńczone,

Lecz nad łzy wyższe i dumniejsze,

Sięgają w niebo po koronę

Gwiazd serca nasze nietutejsze.

Tam się kochamy bladzi, niemi,

Oczarowani przez cisz głusze,

Jak jeszcze nigdy się na ziemi

Dwie ludzkie nie kochały dusze.

Niechaj tęsknoty wiecznej siła

Przepoi istność naszą całą,

By miłość bólem nagrodziła

To, czego szczęście nam nie dało.

Mieczysław Jastrun - ElEGIA RZECZY PRZYSZŁYCH

 

Gdybym po lat tysiącu zbudzony powrócił do życia,

Obcość i nowość zaskoczyłyby mnie tak boleśnie,

Że zatęskniłbym do swej lampy barbarzyńskiej

Tęsknotą, którą dziś czuję patrząc na rzeźbę wyłonioną z morza.

Ten świat byłby tak obcy, że zadrżałbym od jego istnienia,

Od potęgi faktu, którego zrozumienie przeszłoby moje siły

I poraziło jak elektryczne krzesło.

Ta mowa twarda jakich nabierze odcieni po wiekach?

Jakie załamią się w bruzdach jej nowe znaczenia i formy?

Grudka ziemi, skowronek, gdy się w powietrze wzbija,
Blask bierze z niego –
Tak może będzie z tą mową, której ja powierzyłem całego siebie.

Jak wyrażę zdumienie na widok rzeczy nieznanych?
Przeczuwam je podobieństwem, gdyż wszystko jest podobieństwem.
Tak nieraz czułem się obcy
W ulicy i wśród ogrodów w zmierzchu przedwiośnia,
Wydłużonym i nad cielesnym jak postacie z obrazów El Greca,
Albo przechodząc przez ciemne podwórze, gdzie mur wilgocią zaciekał
I ciężkie naręcza bluszczu zwisały pełne żałoby.

Nie, nie mógłbym pozostać tutaj. Gdybyż przynajmniej
Znak jakiś dawnego życia! Uśmiechu
Rzuconego mi przez przechodzącą nie podejmę wargami.
Niech wróci do róży, której nie dotknę.
Niech jej powieki nade mną zamkną się tak obojętnie
Jak przestrzeń, co była mi kiedyś znajoma w dotyku i ruchu.

Ja, który byłem niesyty życia, który roiłem
O nieosiągalnych planetach i ukryty w swym locie nieszczelnym
Widziałem, jak Uran zstępował na Ziemię, jak niewidzialna artyleria
Rozbijała spoistość materii, ja, który chciałem posiąść
Kilka żywotów, rozrzuconych w kilku miejscach czasu,
Cóż bym robił w tej obcej krainie, dla której nie będzie tajemnic?

A jednak mogę już dzisiaj usłyszeć cząstkę tych rzeczy
W muzyce, kiedy się wznosi stromo i spada nagle
Ciężką ulewą wód słonych.
Opuszcza mnie siła i miłość, przenika mnie chłód,
Jak wśród gwiazdozbiorów słucham własnego wyznania –
Tu pozostańmy, mój cieniu, nie żądajmy gwiazd innych i bytów,
Odległych tak, że przestrzeń i czas znaczą tyle, co znaki równania.

Wracam do swojej lampy barbarzyńskiej,
Do słów, które kiedyś utracą znaczenie osobne
I będą jak stylus rzymski
Wydobyty z lawy pogrobnej.

Ingibjörg Haraldsdóttir - Teraz

Kiedyś, później

przyjdą na pewno

z odpowiednim sprzętem,

żeby węszyć w gruzach

dowiedzą się wiele

o nas:

tajemniczych ludziach

z przeszłości

sprzęt na pewno będzie

doskonały, ich wiedza

niezawodna

ale i tak nigdy nie znajdą tego,

co się liczy:

chwili, którą dzielimy

teraz 

AFORYZMY I CYTATY

 

Czesław Miłosz - Mojość

 

"Moi rodzice, mój mąż, moja siostra".
Jem śniadanie w kafeterii, zasłuchany.
Głosy kobiet szeleszczą i spełniają się
W rytuale, który jest nam potrzebny.
Kątem oka przyglądam się ruchliwym ustom
I słodko mi, że jestem tu na ziemi,
Jeszcze chwilę, razem, tu na ziemi,
Żeby celebrować naszą małą mojość.

Czesław Miłosz 

Osiecka Agnieszka - "nim wstanie dzień"

Ze świata czterech stron,

z jarzębinowych dróg,
gdzie las spalony, wiatr zmęczony,
noc i front.
Gdzie niezebrany plon,
gdzie poczerniały głóg,
wstaje dzień.

Słońce przytuli nas do swych rąk
i spójrz - ziemia ciężka od krwi,
znowu urodzi nam zboża łan,
złoty kurz.
Przyjmą kobiety nas pod swój dach
i spójrz - będą śmiać się przez łzy.

Znowu do tańca ktoś zagra nam
może już,

za dzień, za dwa,
za noc, za trzy,
choć nie dziś

Patricia Lee Christensen

Chleby upieką się w piecach nam

i spójrz - tam, gdzie tylko był dym,
kwiatem zabliźni się wojny ślad,
barwą róż.
Dzieci urodzą się nowe nam
i spójrz - będą śmiać się, że my
znów wspominamy ten podły czas,
porę burz.

Za dzień, za dwa,

za noc, za trzy,
choć nie dziś.
Za noc, za dzień
doczekasz się,
wstanie świt."

WISŁAWA SZYMBORSKA - INTERPRETACJA Cz.2

Nawiązując do wiersza Wisławy Szymborskiej. „ Interpretacja  cz.1 z poprzedniego,  postu  i do roli przypadku w naszym życiu skojarzyłam rozważania poetki z przemyśleniami  Thorntona Wildera w książce” Most San Luis Rey “ który po katastrofie mostu i pięciu ofiarach katastrofy  - na dręczące go pytanie :  czy mamy wpływ na swój los, czy jesteśmy jedynie igraszką w ręku przeznaczenia? odpowiada:

" Gobelin utkany z prawej strony jest prawdziwym, kunsztownie utkanym dziełem sztuki, 

gdzie nici różnej długości i koloru składają się na podniosły i radujący duszę obraz, 

ale po odwróceniu go na drugą stronę  widzimy galimatias wielu nitek – 

jedne krótkie inne długie, a jeszcze  inne pocięte i zasupłane 

rozbiegające się w różnych kierunkach.

Wilder przedstawia  ten obraz jako wyjaśnienie  dlaczego dobrzy ludzie muszą cierpieć. 

Bóg ma wzór do którego dopasowuje nasze życie. 

Jego wzór wymaga, żeby życie niektórych było pokręcone węzłami, 

lub krótko przycięte podczas kiedy życie innych może się rozciągać do godnej podziwu długości. 

Nie dlatego, że jednej nitce należy się więcej niż innej, 

lecz po prostu dlatego, że takie są wymagania wzoru. "

Eaine Bayley

WISŁAWA SZYMBORSKA - INTERPRETACJA Cz.1

Je­stem kim je­stem.
Nie­po­ję­ty przy­pa­dek
jak każ­dy przy­pa­dek.

Inni przod­ko­wie
mo­gli być prze­cież mo­imi,
a już z in­ne­go gniaz­da
wy­fru­nę­ła­bym,
już spod in­ne­go pnia
wy­peł­zła w łu­sce.

W gar­de­ro­bie na­tu­ry
jest ko­stiu­mów spo­ro.
Ko­stium pa­ją­ka, mewy, my­szy po­lnej.
Każ­dy od razu pa­su­je jak ulał
i no­szo­ny jest po­słusz­nie
aż do zdar­cia.

Ja też nie wy­bie­ra­łam,
ale nie na­rze­kam.
Mo­głam być kimś
o wie­le mniej osob­nym.
Kimś z ła­wi­cy, mro­wi­ska, brzę­czą­ce­go roju,
szar­pa­ną wia­trem cząst­ką kra­jo­bra­zu.

Kimś dużo mniej szczę­śli­wym,
ho­do­wa­nym na fu­tro,
na świą­tecz­ny stół,
czymś, co pły­wa pod szkieł­kiem.

Drze­wem uwię­złym w zie­mi,
do któ­re­go zbli­ża się po­żar.

Źdźbłem tra­to­wa­nym
przez bieg nie­po­ję­tych wy­da­rzeń.

Ty­pem spod ciem­nej gwiaz­dy,
któ­ra dla dru­gich ja­śnie­je.

A co, gdy­bym bu­dzi­ła w lu­dziach strach,
albo tyl­ko od­ra­zę,
albo tyl­ko li­tość?

Gdy­bym się uro­dzi­ła
nie w tym, co trze­ba, ple­mie­niu
i za­my­ka­ły się przede mną dro­gi?

Los oka­zał się dla mnie
jak do­tąd ła­ska­wy.

MOJA NIEDZIELNA KARTKA Z KALEBDARZA.

Wizard Oskar - Jutrzenko Obietnicy

 

Nadziejo
Jutrzenko Obietnicy
nad chmury wzlatuję
na Twoich skrzydłach

jesteś tak piękna
jak sekret
marzenia
spełnieniem
kusisz
lecz może zwodzisz

Bo tylko Ty
znasz plany lotów
anielskich
ku słońcu

demonów
upadki
do zmartwień
wśród myśli

Szepnij
choć słowo
czy czeka radość
lecz może
milcz
i cicho
spełniaj

Adam Ziemianin - Z synem w oknie

 

patrzymy wspólnie 
na ten sam orzech włoski 
jak słońce zawiązuje mu 
zielone w koronie loki 

widzimy razem 
tę samą łąkę 
na której czas chwilowo 
zamknął się w poziomkę
 
lecz ja powoli 
wyprowadzam się z tej zieleni 
i jedną noga 
już wchodzę do jesieni 


a tobie który jesteś 
jeszcze cały zielony 
potrzebny do drogi 
but siedmiomilowy

CYTATY I AFORYZMY.

 

Jerzy Jurandot - "SAK"

Na obrazie w kinie "Rialto"
Gary Cooper miał sakpalto,
Identycznie taki sak
Ja nabyłem w firmie Szpak.
Kolor beige, materiał bielski,
Czysta wełna, szyk angielski,
Dwieście złotych, ale cud.
Drogo? Trudno. Coute que coute.
Sam pan Szpak powiedział tak:
Psiakrew, udał mi się sak!
Co za fason, jaka maść!
Pewnie zechcą panu skraść.
Pan do ludzi z zaufaniem,
Pan powiesi sak na ścianie,
Jeden krok - nie wiedzieć jak -
Pan patrzy w bok - pan nie ma sak.

Spamiętałem dobrą radę
I poszedłem zjeść obiadek.
W restauracji - jak na złość -
Wprost na gościu siedzi gość!
W kącie gdzieś zmuszony byłem
Do wieszaka usiąść tyłem;
Powiesiłem na nim sak
I myślałem sobie tak:
Jak nie będę patrzył wstecz,
To ukradną, jasna rzecz,
A znów patrzeć wciąż na sak
I jeść obiad... Niby jak?
Jak się je, się patrzy w talerz,
Mogę patrzeć w talerz? Ależ!
Moment, skok - nie wiedzieć jak -
Odwracam wzrok - i znika sak!

Kelner przyniósł mi zakąski,
Talerz zupy i pół gąski,
A ja jadłem tak jak rak,
Ciągle patrząc w tył na sak.
Zupa prima, gąska prima,
Jest tam sak, czy już go nima?
Mnie to psuło cały smak,
Że tam za mną wisi sak.
To jest kość, a to jest szpik,
Sak tam wisi czy już znikł?
Teraz przełknąć byle jak,
Teraz spojrzeć w tył na sak.
Jeszcze hak jest na wieszaku,
Jeszcze wisi sak na haku,
Co mi stąd? Już tchu mi brak:
Najmniejszy błąd - i znika sak!

Tak w rozterce wciąż się wiercę,
Nagle w gardle czuję serce -
Tam, w kąciku, tuż przy drzwiach,
Z moją żoną siedzi gach!
Siedzi, pije, żre, rozmawia.
Naturalnie! Ona stawia!
Czuję, że mnie trafia szlag...
Pójść tam? Pójdę! - No a sak?
Jeśli tu zostanie sam,
Świsną go, gdy będę tam.
Mam go tam ze sobą brać?
To pomyślą, że chcę zwiać.
Trzeba spłacić wpierw kelnera,
Tylko skąd go wziąć, cholera!
Moment, skok - nie wiedzieć jak -
Tu spojrzę w bok - tam zniknie sak.

..

Wstaję, siadam kombinuję,
Tutaj zerkam, tam zezuję,
I przechylam się na wznak,
I nie patrząc chwytam sak...
I w tej samej chwili właśnie
Jeden z gości jak nie wrzaśnie:
"Trzymaj łapaj! Cap za frak!
Chce mi, łobuz zwędzić sak!"

Zaraz naokoło tłum,
Gwałt i tłok, i ścisk, i szum,
Goście, zupa, obrus, wrzask,
Ktoś mnie krzesłem w głowę trzask,
Już się wszyscy biją wokół,
Już policja już protokół...
Wyjaśniłem, co i jak.
I ulga. Już. Ukradli sak!

Elżbieta Zechenter Spławińska - MYŚL O TYM

 

mal. Monika Luniak

                               Myśl o tym                              i powtarzaj

    i stale pamiętaj:

mogą być większe deszcze i dłuższa posucha, 

ból bardziej dojmujący i milczenie głębsze 

a to co jest daleko — umknąć może dalej

Myśl o tym 

i powtarzaj 

i pamiętaj stale.

Jonasz Kofta - Dzisiaj

 

Ponad skup, zbyt, nieświeży nabiał
Ponad galówek reżyserią
Czas porozmawiać

Serio?
Czy zawsze musi nas jednoczyć
Ból wielki, głód, strach
W stężałe oczy tłumu piach
Orzeł i reszka
Do opchnięcia
Przez byle kogo, byle komu

Czy potrafimy zamieszkać we własnym domu?
Potoczny, teraźniejszy czas
Bez heroicznych wykładni
Właściwie nie dotyczy nas
Bośmy odświętni albo żadni

Bardzo boleśnie nas uwiera
Głupie pytanie
Co jest teraz?
Co znaczy dzisiaj?
Jaki puls wypełnia naszych dni aortę

Idziemy
Chybotliwym mostem
Między legendą a komfortem
Dzisiaj, to nie jest zawsze w przededniu
Dzisiaj, to przez nas sadzone drzewa
Dzisiaj, to ciężar harówy powszedniej

Ale trzeba
Bo jesteśmy dorośli
Historii każdy liznął
Do ciebie mówię, pętaku
Co chcesz mnie uczyć patriotyzmu
Jak musztry w poprawczaku
Ponad skup, zbyt, tak samo smutno

Jest coś, co każe wstać i iść
Jeśli ma być piękniejsze jutro
Musi być lepsze
Dziś

Tadeusz Różewicz - Głos

                                                                 
Kaleczą się i dręczą

milczeniem i słowami
jakby mieli przed sobą
jeszcze jedno życie

czynią tak
jakby zapomnieli
że ich ciała
są skłonne do śmierci
że wnętrze człowieka
łatwo ulega zniszczeniu

bezwzględni dla siebie
są słabsi
od roślin i zwierząt
może ich zabić słowo
uśmiech spojrzenie

Tadeusz Różewicz

Josif Brodski - Giną ludzie

 

W chwili, kiedy przy kolacji
bronisz niedorzecznych racji
żal za głupstwem topiąc w wódzie –
giną ludzie.

W przecudownych starych miastach
strach w codzienny pejzaż wrasta
śniąc o ocalenia cudzie –
giną ludzie.

W wioskach, których wcale nie ma,
bo śmierć przez nie przeszła niema –
wierząc swej nadziei złudzie
giną ludzie.

Giną ludzie gdy głosujesz
za spokojem – i próbujesz
bunt sumienia zbić doktryną –
obcy giną.

W chwili, gdy rozrywki żądasz,
w telewizji mecz oglądasz,
lub się pławisz w słodkiej nudzie –
giną ludzie.

Oto nowa jest idea:
jeszcze ludzkość nie zginęła,
chociaż w Kainowym trudzie
giną ludzie.

Wielbiąc każde przykazanie,
zapis świętych praw w Koranie,
Ewangelii i Talmudzie
giną ludzie.

Wśród wyznawców każdej wiary
są mordercy i ofiary –
twe milczenie wskaże teraz
kogo wspierasz.

MOJA NIEDZIELNA KARTKA Z KALENDARZA.

                                                                      

Adam Mickiewicz - Precz z moich oczu!...

Precz z moich oczu!... posłucham od razu,
Precz z mego serca!... i serce posłucha,
Precz z mej pamięci!... nie tego rozkazu
Moja i twoja pamięć nie posłucha.

Jak cień tym dłuższy, gdy padnie z daleka,
Tym szerzej koło żałobne roztoczy, -
Tak moja postać, im dalej ucieka,
Tym grubszym kirem twą pamięć pomroczy.

Na każdym miejscu i o każdej dobie,
Gdziem z tobą płakał, gdziem się z tobą bawił,
Wszędzie i zawsze będę ja przy tobie,
Bom wszędzie cząstkę mej duszy zostawił. 

Czy zadumana w samotnej komorze
Do arfy zbliżysz nieumyślną rękę,
Przypomnisz sobie: właśnie o tej porze
Śpiewałam jemu tę samę piosenkę.

Czy grają w szachy, gdy pierwszymi ściegi
Śmiertelna złowi króla twego matnia,
Pomyślisz sobie: tak stały szeregi,
Gdy się skończyła nasza gra ostatnia.

Czy to na balu w chwilach odpoczynku
Siędziesz, nim muzyk tańce zapowiedział,
Obaczysz próżne miejsce przy kominku,
Pomyślisz sobie: on tam ze mną siedział. 

Czy książkę weźmiesz, gdzie smutnym wyrokiem
Stargane ujrzysz kochanków nadzieje,
Złożywszy książkę z westchnieniem głębokiem,
Pomyślisz sobie: ach! to nasze dzieje..

.
A jeśli autor po zawiłej probie
Parę miłośną na ostatek złączył,
Zagasisz świecę i pomyślisz sobie:
Czemu nasz romans tak się nie zakończył?.

..
Wtem błyskawica nocna zamigoce:
Sucha w ogrodzie zaszeleszczy grusza
I puszczyk z jękiem w okno zalopoce...
Pomyślisz sobie, że to moja dusza.

Tak w każdym miejscu i o każdej dobie,
Gdziem z tobą płakał, gdziem się z tobą bawił,
Wszędzie i zawsze będę ja przy tobie,
Bom wszędzie cząstkę mej duszy zostawił.

__________________

Krzysztof Cezary Buszman - LUDZIE Z...

W moim kraju .
Widziałem ludzi z granitu
Jak pustych cokołów schedę
Po tych, co na barkach świtów
Odeszli w dostojność legend.

I ludzi widziałem też z puchu
Smutnych jak losu puenta
Że się rozwiali bez słuchu
I słuch o nich też nie pamiętał.

W moim kraju .
Widziałem ludzi ze złota
Jak wielkiej radości karnawał
I nie wiem, czy sen mnie omotał
Czy była niezwykła to jawa.

I ludzi widziałem też z drewna
Ciosanych nadzieją - jak wiara
Że słowik im jeszcze zaśpiewa
Na dawno odciętych konarach.

W moim kraju .
Widziałem też ludzi z piasku
Jak ścieżką znaczyli swój koniec
Co każe z uśmiechem na ustach
Przez czasu przesypać się dłonie.

Malcolm T. Liepke

I ludzi widziałem też - smutnych
I słowom się tym - nie wykręcę
Że napotkanych po drodze
Takich - mijałem - najwięcej

styczeń 1999. Richmond Park Londyn

Jan Twardowski - Miło

            

Miło się spotkać z dawną swą rozpaczą

- słuchaj stara - powiedzieć
- co się z tobą stało
wyprzystojniałaś
nie pociągasz nosem
nie jesteś już jak diabeł smutny z urodzenia

wyleczyły się rany
wykąpały cię deszcze
można jędzę pokochać gdy żyje jeszcze

Jan Twardowski

Jan Brzechwa - Pająk i Muchy

Dla dzieci, wnucząt i  prawnucząt:

Pająk i Muchy.

Pająk na stare lata był ślepy i głuchy, 
Nie mogąc tedy złapać ani jednej muchy, 
 
Z anten swej pajęczyny obwieścił orędzie, 
Że zmienił się i odtąd much zjadać nie będzie, 
 
Że pragnąłby swe życie wypełnić czymś wzniosłem 
I zająć się, jak inni, uczciwym rzemiosłem, 
 
A więc po prostu szewstwem. Zaś na dowód skruchy 
Postanowił za darmo obuć wszystkie muchy. 
 
Niech śmiało przybywają i młode, i stare, 
A on, szewskim zwyczajem, zdejmie każdą miarę! 
 
Muchy, słysząc o takiej poprawie pająka, 
Przyleciały i jęły pchać się do ogonka. 
 
Podstawiają więc nóżki i wesoło brzęczą, 
A pająk je okręca swą nitką pajęczą, 
 
Niby mierzy dokładnie, gdzie stopa, gdzie pięta, 
A tymczasem wciąż mocniej głupie muchy pęta. 
 
Muchy patrzą i widzą, że wpadły w pułapkę, 
Pająk zaś, który dawno miał już na nie chrapkę, 
 
Pogłaskał się po brzuchu i zjadł obiad suty. 
Odtąd mówi się u nas: "Uszyć komuś buty."

Julia Hartwig - Jest w nożu którym kroisz chleb

czeka na ciebie w cieniu
którego szukasz upalnego dnia
i w uderzeniach deszczu kiedy stojąc w oknie
patrzysz na szarpane wiatrem drzewa
dopada cię w tłumie
jest kluczem który zamyka przed tobą
lub otwiera zatrzaśnięte drzwi
wieszczką która nie zna co to dobre wieści

próbuje zamieszkać w tobie
i podpisuje się twoim imieniem
choć istnienie jej zasadza się na braku pojednania
ona była na początku
i ona będzie na końcu

najlepiej iść z tobą na ugodę
nieśmiertelna samotności

Baran Józef - więcej uczucia / ks. Wacław Baryła - Wiersz o życiu

dla drobnej chwili          

niech napełni cię sobą pochłonie

nachyl się tylko
nad jej źródełkiem
zaczerpnij w dłonie

wstrzymaj życie

niebieskich chwil

szalone obroty

przejrzyj się

w kropli ciszy

nie nazywaj tego

pustym przelotem

spowolnij życie

naciesz się tym co jest

otwórz oczy

to może jedyna wieczność

którą przeoczysz.

bo mijamy chwile

biegnąc ślepo przed siebie

i one nas potrącą odbiegną

nie przygarną w potrzebie.

Baran Józef.