Anna G - BYĆ DLA CIEBIE

BYĆ  DLA  CIEBIE

Jeśli miałabym wybierać kim chce być dla ciebie,

kiedy w życiu wszystko przecież to tylko ulotność,

to wybrałabym kwiat polny i zapewne nie wiesz,

że z nim w dłoni jesteś w stanie choćby i czas cofnąć.

W życiu tyle pięknych kwiatów, wszystkie przekwitają,

niekochane tracą płatki w nieczułym wazonie.

Delikatne listki więdną smutno opadając,

nie ożywi zimna woda, ni słoneczny promień.

Weź mnie w dłonie, póki możesz, naciesz się zapachem,

po czym złóż mnie między wiersze, dobrze mi wśród kartek.

Gdy po latach zajrzysz znowu na stare poddasze,

będę czekać tam na ciebie. Ususzony kwiatek.

Jan Twardowski - Szukasz.

Szukasz prawdy ale nie tajemnic
liścia bez drzewa
wiedzy a nie zdziwienia

boisz się oprzeć na tym czego nie można dotknąć

zaczynasz od sukcesu
wielki i zbędny
nie milczysz ale pyskujesz o Bogu

chcesz być kochany ale sam nie umiesz kochać

myślisz że sobie zawdzięczasz wyrzuty sumienia
nie wiesz że dowodem na istnienie
jest to że tego dowodu nie ma
inteligentny i taki niemądry.

MOJA NIEDZIELNA KARTKA Z KALENDARZA

 

EDWARD STACHURA - Jesień

 

Za­nu­rzać za­nu­rzać się

w ogro­dy ru­dej je­sie­ni

i li­ście zry­wać ko­lej­no

jak­by go­dzi­ny ist­nie­nia

Cho­dzić od drze­wa do drze­wa

od bólu i zno­wu do bólu

ci­chut­ko kro­kiem cier­pie­nia

by wia­tru nie zbu­dzić ze snu

I li­ście zry­wać bez żalu

z uśmie­chem cie­płym i smut­nym

a mały li­stek ostat­ni

zo­sta­wić ko­muś i umrzeć

Aforyzmy i cytaty

 

Walt Whitman - Czy nigdy na ciebie nie przyszła godzina....

                                   

Czy nigdy na ciebie nie przyszła godzina

Boski promień spadający nagle,

aż pękają te bańki mydlane, woda, bogactwo,

Te gorliwe cele działania –

książki, polityka, sztuka, amory,

Zdzisław Beksiński

I nie zostaje zupełnie nic?

 

Przekład: Czesław Miłosz

Wojciech Młynarski - Uśmiechnij się do swoich smutnych myśli

 Gdy pada deszcz i jesień czmycha z sadu,
Gdy pada na me czoło smutku cień,
Gdy pada chleb bez przerwy masłem na dół,
A pełny los nie pada w pusty dzień...
- Uśmiecham się, to mogę robić zawsze,

Nim dni łaskawsze przyjdą - uśmiecham się.
Uśmiecham się do moich smutnych myśli,

Uśmiecham się do szarych, nudnych spraw
I wraca smak - smak ciepłych słońcem wiśni,
Co został hen, za morzem czarnych kaw...
Do marzeń mych, co się na wietrze chwieją
Co dzień, z nadzieją, pierwsza uśmiecham się!

A więc i ty
Uśmiechnij się do swoich smutnych myśli,
Uśmiechnij się do szarych, smutnych dni,

Najlepszy sen na jawie ci się wyśni,
bo wielka moc w uśmiechu szczerym tkwi...
Do ludzi - tych, co nigdy się nie śmieją
Co dzień, z nadzieją, pierwsza uśmiechnij się...

Icchoki Lejb Perec - - Nie myśl

 

Icchoki Lejb Perec  (1852-1915) urodził się w Zamościu w 1852 roku. Pisarz, eseista, wydawca, opiekun młodych literatów. Jeden z współtwórców nowoczesnej literatury jidysz, nazywany jej „Ojcem”.

Rozgłos jaki zyskał dzięki swoim dziełom z czasem sprawił, że adres jego mieszkania przy ulicy Ceglanej 1 (obecnie ul. Pereca) był powszechnie znany i jak magnes przyciągał młodych literatów z różnych, nieraz odległych miast i miasteczek.

Mojżesz z Tablicami Prawa – Rembrandt 

 

Nie myśl, że świat jest karczmą – stworzony,
Ażeby przepychać się w nim do Szynkwasu
Pięściami, pazurami i zachlać się, żreć, kiedy
Inni patrzą, i mdlejąc, i połykając ślinę
Wciągając żołądek miotany przez skurcze! -

O, nie myśl, że świat jest karczmą!

 

 

Nie myśl, że świat jest giełdą – stworzony,
By silny do woli mógł kupczyć słabymi,
Kupować młodych dziewcząt niewinność,
Mleko z piersi kobiet, szpik z kości
Mężczyznom i dzieciom odbierać ich uśmiech,
Rzadkiego gościa na zżółkłych twarzyczkach -
O, nie myśl, że świat jest giełdą!
 
Nie myśl, że świat jest dżunglą – stworzony
Dla wilków i lisów, łgarstwa i żeru;
Niebo – zasłoną przed widokiem Boga;
Mgła – by nikt tu nie patrzał na ręce;
Wiatr – by zagłuszyć dzikie okrzyki;
Ziemia, ażeby krew ofiar wessała -
O, nie myśl, że świat jest dżunglą!
 
Świat nie jest karczmą, giełdą ni dżunglą,
Wszystko się liczy i kładzie na wagę!
Ni łza, ni kropla krwi nie przemija,
Na próżno nie gasną ni oko, ni iskry!
Łzy rosną w rzeki, a rzeki w morza,
Z mórz wzbiera potop, z iskry jest piorun -

O, nie myśl, że umarło już prawo!

tłum. Arnold Słucki

Tadeusz Boy-Żeleński - Rozkosze życia

Rozkosze życia

Wszystko dziś biada: "Lepiej wcale nie żyć",
I pesymizmu słychać zewsząd jęk,
A jednak, państwo, zechciejcie mi wierzyć,
Życie jest piękne, życie ma swój wdzięk;
Umieć je cenić to pierwsza zaleta,
Nie żądać więcej, niż nam może dać:

Wówczas, braciszku, jak mówi poeta,
Garściami rozkosz zewsząd będziesz brać!
Choć wszystko wezmą ci losy przeciwne,
Pociechę pewną zesłał dobry Bóg:

To - że tak powiem - szczęście negatywne,
Tego nie wydrze ci najsroższy wróg;
Gdyś tego szczęścia przeniknął sekreta,
Pogodny idziesz wśród gromów i burz:

Gdzie nogą siąpisz - jak mówi poeta -
Wszędzie ci życie kwitnie wieńcem z róż!
Wszędzie radości znajdziesz nowe źródło
I do rozpuku śmiejesz się raz wraz;

Patrzysz, jak grzebią jakieś stare pudło,
Pomyślisz sobie: "Na mnie jeszcze czas!"
Przystaniesz sobie za trumienką z boku,
Posłuchasz śpiewu i żałobnych mów,
Dziewczątko małe uszczypniesz gdzieś w tłoku,
Już się od dawna tak nie czułeś... zdrów.

Wyjdziesz na miasto dla użycia ruchu,
Z daleka widzisz jakieś twarze dwie:
To Rydel komuś wierci dziurę w brzuchu -
Pomyślisz sobie: "Dobrze, że nie mnie!"

Niedługo szukasz za nową podnietą;
Na "Warszawskiego" do kawiarni idź:
Przeczytasz sobie Hoesicka felieton -
No i sam powiedz: czy nie warto żyć?
W zimowy wieczór spieszysz do teatru,
W fotelik miękki rozkosznie się wtul:
Ciepło, zacisznie, ni śniegu, ni wiatru,
Tragedii sobie wysłuchasz jak król!

Z piątego aktu prosto na kolację,
W gazetce znowu jest nowinek dość:
Tu masz bankructwo, tam znów licytację,
Z trzeciego piętra zleciał jakiś gość!

Tak sobie chodzisz wesoły jak ptaszek,
Radosną wszędzie życia widzisz twarz;
Wreszcie, znużony i syt już igraszek,
Wracasz do domu: własny kluczyk masz;

Słychać szmer jakiś, zaglądasz przez szparkę:
I jak tu człowiek się nie cieszyć ma?
Tam ktoś... ten tego... właśnie twą kucharkę,
Pomyślisz sobie: "Dobrze, że nie ja!"
Śmiejesz się błogo przed zamknięciem powiek
I dziękczynienia czynisz korny gest:
Byle chciał tylko, znajdzie szczęście człowiek,
Nie ma co mówić - dobrze jest, jak jest

Więc choć świat biada: 
"Lepiej wcale nie żyć",

I pesymizmu słychać zewsząd jęk,
Najmilsi bracia, zechciejcie mi wierzyć,
Życie jest piękne, życie ma swój wdzięk!!

Ryszard Kapuściński - CIERPIENIE I WINA

Tylko okryci zgrzebnym płótnem
potrafią przyjąć w siebie
cierpienie drugiego
podzielić jego ból
odziani w oporny opancerz ego
przeczuwając że rozlegnie się jęk -
zawczasu głuchniemy

Bronisław Linke

że ujrzymy ranę i krew -
zawczasu ślepniemy
mówimy sobie:
ścieżka Golgoty jest wąska
nie zmieści dwoje ludzi
każdy musi iść sam

mówią:

unikaj cierpiącego
choćby niechcący
wbije w ciebie cierń -
poczucie winy

NIEDZIELNA KARTKA Z KALENDARZA

 

Bogdan Loebl - Miejsce na ziemi

 

Często próbuję zajrzeć przez ramię losu

ale nie po to by policzyć linijki

w kartotece mojego przeznaczenia. Nie chcę wiedzieć

ile jeszcze wersetów dzieli mnie od kropki

która niech spadnie niczym kropla deszczu

po zbyt długo trwającym upale

patrząc przez ramię losu pragnę tylko

znaleźć właściwy kierunek. To miejsce na ziemi

w którym ukryty spoczywa skarb mojego ukojenia

miejsce z którego czerpie soki drzewo spokoju

patrząc przez ramię losu pragnę znaleźć

miejsce w którym już byłem albo może będę

kiedy odrzucony ciągle nie pasujący do krajobrazu

przestanę błąkać się niczym woda

która wymknęła się lekkomyślnie ze swojego źródła

i nie może znaleźć do niego powrotnej drogi

mal. Wojciech Siudmak

I. Wisława Szymborska. - Monolog psa zaplątanego w dzieje . II Anna Kamieńska - Biografia szatana

 I Monolog psa zaplątanego w dzieje.

Hitler bardzo lubił swojego psa Blondi..

Blondi  towarzyszyła swemu panu w jego najtrudniejszych chwilach. Pozwalał jej spać w swoim pokoju i spędzał z nią wolny czas, ucząc psich sztuczek i bawiąc się.

Są psy i psy. Ja byłem psem wybranym.
Miałem dobre papiery i w żyłach krew wilczą.
Mieszkałem na wyżynie, wdychając wonie widoków
na łąki w słońcu, na świerki po deszczu
i grudy ziemi spod śniegu.

Miałem porządny dom i ludzi na usługi.
Byłem żywiony, myty, szczotkowany,
wyprowadzany na piękne spacery.
Jednak z szacunkiem, bez poufałości.
Każdy dobrze pamiętał, czyim jestem psem.
Byle parszywy kundel potrafi mieć pana.
Ale uwaga-wara od porównań.

Mój pan był panem jedynym w swoim rodzaju.
Miał okazałe stado chodzące za nim krok w krok
i zapatrzone w niego z lękliwym podziwem.
Dla mnie były uśmieszki
z kiepsko skrywaną zazdrością.
Bo tylko ja miałem prawo
witać go w lotnych podskokach,
tylko ja żegnać-zębami ciągnąć za spodnie.
Tylko mnie wolno było
z głową na jego kolanach
dostępować głaskania i tarmoszenia za uszy.
Tylko ja mogłem udawać przy nim, że śpię,
a wtedy on się schylał i szeptał coś do mnie.

Na innych gniewał się często i głośno.
Warczał na nich, ujadał
biegał od ściany do ściany.
Myślę, że lubił tylko mnie
i więcej nigdy, nikogo.

Miałem też obowiązki: czekanie, ufanie.
Bo zjawiał się na krótko i na długo znikał.
Co go zatrzymywało tam, w dolinach, nie wiem.
Odgadywałem jednak, że to pilne sprawy,
co najmniej takie pilne
jak dla mnie walka z kotami
i wszystkim, co się niepotrzebnie rusza.

Jest los i los. Mój raptem się odmienił.
Nastała któraś wiosna,
a jego przy mnie nie było.
Rozpętała się w domu dziwna bieganina.
Skrzynie, walizki, kufry wpychano na samochody.
Koła z piskiem zjeżdżały w dół
i milkły za zakrętem.
Na tarasie płonęły jakieś graty, szmaty,
żółte bluzy, opaski z czarnymi znakami
i dużo, bardzo dużo przedartych kartonów,
z których powypadały chorągiewki.

Snułem się w tym zamęcie
bardziej zdumiony niż zły.
Czułem na sierści niemiłe spojrzenia.
Jakbym był psem bezpańskim,
natrętnym przybłędą,
którego już od schodów przepędza się miotłą.
Ktoś zerwał mi obrożę nabijaną srebrem.
Ktoś kopnął moją miskę od kilku dni pustą.

A potem ktoś ostatni, zanim ruszył w drogę,
wychylił się z szoferki
i strzelił do mnie dwa razy.
Nawet nie umiał trafić, gdzie należy,
bo umierałem jeszcze długo i boleśnie
w brzęku rozzuchwalonych much.
Ja, pies mojego pana.

Anna Kamieńska
                     Biografia szatana

 
Szatan jest człowiekiem
chrześcijaninem
Woda chrztu go obmywa
i szczypta soli utwierdza
 
Szatan ma matkę
która uczy go pacierza
Przeżegnaj się przed snem
Dobrze Mutti

 
Uczy się spełniać rozkazy
rozkazywać
żegna się krzyżem
zanim strzeli w oczy psa
 
Żegna się krzyżem przed bitwą
a potem przed masakrą
żegna się ręką czystą
w rękawiczce
 
Umiera niewinny
Wina i władza
są dzisiaj rozproszone
między nas wszystkich
 

ZBIGNIEW HERBERT - Matka

 

Tasha Tudor

Upadł jej z ko­lan kłę­bek włócz­ki. 

Roz­wi­jał się w po­śpie­chu i ucie­kał na oślep. 
Trzy­ma­ła po­czą­tek ży­cia. 

Owi­ja­ła na pa­lec ser­decz­ny jak pier­ścio­nek, chcia­ła uchro­nić. 

To­czył się po ostrych po­chy­ło­ściach, cza­sem piął się pod górę. 
Przy­cho­dził splą­ta­ny i mil­czał. 

Ni­g­dy już nie po­wró­ci na słod­ki tron jej ko­lan.

Wy­cią­gnię­te ręce świe­cą w ciem­no­ści jak sta­re mia­sto.

MAŁGORZATA HILLAR - Rozbity dzbanek

 

Osa­cza­ją mnie

ze­psu­te zam­ki w drzwiach

po­ła­ma­ne pa­ra­sol­ki

ode­rwa­ne nogi la­lek

Umia­łeś

jed­nym ru­chem ręki

skle­ić

roz­bi­ty dzba­nek

by cze­kał

na przy­by­cie kwia­tów

Po­tra­fi­łeś

ge­stem cza­ro­dzie­ja

przy­tknąć

ode­rwa­ne kół­ko

do dzie­cin­ne­go wóz­ka

by po­to­czył się

ze śmie­chem

w pta­ki

Umia­łeś

w ociem­nia­łą lam­pę

tchnąć

świa­tło

Osa­cza­ją mnie

roz­bi­te dzban­ki

oku­la­łe wóz­ki

wy­pa­lo­ne lam­py

Osa­cza mnie ciem­ność.

MAŁGORZATA HILLAR - Dlaczego

 

Przy­no­sisz mi książ­ki

i sło­necz­ni­ki

Przy­no­sisz miód

w sło­iku z żół­tym niedź­wie­dziem

Przy­no­sisz mi gli­nia­ne dzban­ki

i wiel­ką tro­skę o moją ci­szę

Dla­cze­go nie mo­żesz mi przy­nieść

Mi­ło­ści

Rabindranath Tagore - Pieśni ofiarne / Uciekinier

Tagore RABINDRANATH, właśc. Rabīndranāth Thākur, ur. 7 V 1861, Kalkuta, zm. 7 VIII 1941, tamże, 

indyjski poeta, prozaik, filozof, kompozytor, malarz, pedagog, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1913), pierwszej dla Hindusa, jak również dla Azjaty.

Pieśni ofiarne

35

Gdzie umysł nie zna trwogi i gdzie wysoko się zwykło nosić głowę,
Gdzie wiedza jest swobodna,

Gdzie świat nie jest pokrajany na cząstki ciasnymi ścianami domostw,
Gdzie słowa wynikają z głębokiej prawdy,

Gdzie niestrudzone dążenie wyciąga ramiona w stronę doskonałości,

Gdzie czysta rzeka rozumu nie gubi się w ponurych, pustynnych piaskach martwego nawyku,
Gdzie umysł podąża za tobą naprzód, ku coraz bardziej rozległym myślom i czynom,

W takim niebie wolności, Ojcze, niechaj się obudzi mój kraj.

przełożył Robert Stiller

Uciekinier

 

Wolność od strachu jest tą wolnością, której się domagam dla ciebie, kraju ojczysty!
Od strachu, demonicznego widziadła, utworzonego z twoich własnych spotworniałych urojeń.
 
Wolność od brzemienia wieków, które zgina twą głowę, pod którym pęka ci stos pacierzowy,
które czyni twoje oczy ślepymi na znaki, za pomocą których wzywa cię przyszłość.

Wolność od łańcuchów ospalstwa, którymi sam siebie przykuwasz do ciszy nocnej,

nie wierząc gwieździe, mówiącej ci o ścieżkach prawdy, gdzie czekają przygody.

 

Wolność od anarchii przeznaczenia, którego żagle poddają się bezsilnie ślepym, niepewnym wiatrom,

a ster dłoni, zawsze sztywnej i chłodnej, niczym dłoń śmierci.

 
 
Wolność od obelgi, jaką jest przebywanie w świecie lalek,
gdzie wszelki ruch poczyna się od bezmózgich nitek i powtarzany jest przez bezduszne nawyki,

gdzie figury czekają cierpliwie i posłusznie na lalkarza,
który by je wprawił w chwilowe naśladownictwo życia.
 
przełożył Robert Stiller

Anna Świrszczyńska - Chłopka

 

Vincent van Gogh 1885

Dźwiga na plecach
dom, ogród, pole,
krowy, świnie, cielęta, dzieci.

Jej grzbiet dziwi się,
że nie pęknie.
Jej ręce dziwią się,
że nie odpadną.

Ona się nie dziwi.
Podpiera ją krwawy kij
umarła harowaczka
jej umarłej matki.

Prababkę
bili batem.
Ten bat
Błyszczy nad nią w chmurze
Zamiast słońca.

William Golding - 1911 - 1993 - laureat literackiej nagrody Nobla - / 1983 /

Tadeusz Śliwiak - INTERCONTINENTAL,

 Intercontinental,

Zrób to samo co ja
odłóż słuchawkę
połóż ją na poduszce
abym słyszał jak bije twoje serce

jesteśmy zbyt daleko od siebie
aby słowa mogły znaczyć to co znaczą
nie przekrzyczymy oceanu
ale kiedy mocno bije twoje serce
wiem że jesteś i to mi wystarcza

słyszę dalekie ujadanie psa
podobnie szczeka pies za moim oknem
jesteśmy daleko od siebie
ale przecież na tym samym świecie
więc jestem już spokojniejszy
odległość dzieląca nas jest policzalna
i to mi wystarcza

gwiazdy spadają do morza
ulice stają w miejscu
twoje serce bije

„mówi się”? – pyta telefonistka
„nie, słucha się” – odpowiadam

„ale proszę nam nie przerywać
tu płaci się nie za słowa

Tadeusz Śliwiak - Przerwa na papierosa

 

żeby tylko nie skończyły się szyny
żeby tylko nie urwaly się w połowie drogi
kiedy pchamy przed sobą ciężki wagon
z napisem - nadzieja

żeby tylko z chorągwi rozwiniętych nad głową
nie został sam wiatr
żeby tylko z rąk zaciśniętych na drzewcach
nie zostały same uniesione pięści

Nasze schodki w ogrodzie. jeszcze się z nami nie pożegnały..

 

Czesław Bagiński - Dla zakochanych (platonicznie)

Pielęgnuj miłość niespełnioną,

powracaj do niej, jak do wiersza.

Niech tli się, tli się w nieskończoność,

gdy jest prawdziwa - wciąż jest pierwsza.

Ona nie bywa natarczywa,

jest w tle, za mgłą rzeczywistości,

kiedy wygrywasz lub przegrywasz

i nikt jej tobie nie zazdrości.

Większość ją zwykle lekceważy,

o twojej nikt prócz ciebie nie wie

i jeśli czasem o niej marzysz,

dostrzeżesz w gwiazdach, w kwiatach, w śpiewie ...

Marzenia takie z czasem gasną,

a czasem mogą być ucieczką.

Nie pozwól, by ci ktoś zatrzasnął

na zawsze niepamięci wieczko.

Niech pozostanie utajoną,

w porywach wiatru, w szmerze liści.

Pielęgnuj miłość niespełnioną - 

ona się zawsze może ziścić.

Adam Zagajewski - BRAMA

Czy ko­chasz sło­wa tak jak nie­śmia­ły cza­ro­dziej ko­cha chwi­lę ci­szy -

już po wy­stę­pie, kie­dy jest sam w pu­stej szat­ni, w któ­rej

pło­nie smo­li­stym, tłu­stym pło­mie­niem żół­ta świe­ca?

Jaka mi­łość do­zwo­li ci pchnąć cięż­ką bra­mę, tak że­byś zno­wu

po­czuł za­pach tego drew­na i rdza­wy smak wody z ar­cha­icz­nej stud­ni,

i że­byś raz jesz­cze uj­rzał wy­so­ką gru­szę, dum­ną ma­tro­nę, któ­ra w je­sie­ni

ary­sto­kra­tycz­nie od­da­wa­ła nam swe do­sko­na­łe w kształ­cie owo­ce,

po ­czym nie­mo po­grą­ża­ła się w roz­pa­try­wa­niu nie­szczęść zimy.

Tuż obok dy­mił obo­jęt­ny ko­min fa­bry­ki i mil­cza­ło brzyd­kie mia­sto,

ale w ogro­dach głę­bo­ko pod ce­gła­mi pra­co­wa­ła nie­stru­dzo­na zie­mia,

na­sza czar­na pa­mięć i prze­past­na spi­żar­nia umar­łych, do­bra zie­mia.

Ja­kiej od­wa­gi trze­ba, żeby pchnąć cięż­ką bra­mę,

ja­kiej od­wa­gi, żeby zo­ba­czyć was wszyst­kich zno­wu

ze­bra­nych w jed­nym po­ko­ju pod go­tyc­ką lam­pą -

mama nie­uważ­nie czy­ta ga­ze­tę, ćmy ude­rza­ją o szy­bę,

nic się nie dzie­je, nic, za­le­d­wie wie­czór, mo­dli­twa; cze­ka­my...

Tyl­ko raz ży­li­śmy.

WISŁAWA SZYMBORSKA - PORTRET KOBIECY

 

1900 Joseph Rodefer

Musi być do wy­bo­ru.
Zmie­niać się, żeby tyl­ko nic się nie zmie­ni­ło.
To ła­twe, nie­moż­li­we, trud­ne, war­te pró­by.
Oczy ma, je­śli trze­ba, raz mo­dre, raz sza­re,
czar­ne, we­so­łe, bez po­wo­du peł­ne łez.
Śpi z nim jak pierw­sza z brze­gu, je­dy­na na świe­cie.
Uro­dzi mu czwo­ro dzie­ci, żad­nych dzie­ci, jed­no.
Na­iw­na, ale naj­le­piej do­ra­dzi.
Sła­ba, ale udźwi­gnie.
Nie ma gło­wy na kar­ku, to bę­dzie ją mia­ła.
Czy­ta Ja­sper­sa i pi­sma ko­bie­ce.
Nie wie, po co ta śrub­ka i zbu­du­je most.
Mło­da, jak zwy­kle mło­da, cią­gle jesz­cze mło­da.
Trzy­ma w rę­kach wró­bel­ka ze zła­ma­nym skrzy­dłem,
wła­sne pie­nią­dze na po­dróż da­le­ką i dłu­gą,
ta­sak do mię­sa, kom­pres i kie­li­szek czy­stej.
Do­kąd tak bie­gnie, czy nie jest zmę­czo­na.
Ależ nie, tyl­ko tro­chę, bar­dzo, nic nie szko­dzi.
Albo go ko­cha, albo się upar­ła.
Na do­bre, na nie­do­bre i na li­tość bo­ską.