Ludwik Jerzy Kern - Sześć krzyżyków ciotki, czyli kuracja upiększająca

Pablo Picasso – Dora Maar

Była sobie ciotka -- idiotka, 
Najmniejsza w całej rodzinie, 
Nie była z ciotki żadna Bardotka. 
Urodę miała raczej Herodka, 
Tam na kredensie stoi jej fotka, 
Uszy za duże, 
Szyja za krotka 
I jak rodzinna głosiła plotka 
Taka już była od zarodka 

W ciele rodziny ciotka -- idiotka 
Istniała jako rodzaj nagniotka. 
Według opini wujaszka Włodka 
"Należy zamknąć ja gdzieś od środka 
wtedy nikt panie się z nią nie spotka 
Bo przecież ona ma jednak kotka..." 

Siedziała w kuchni ciotka -- idiotka 
Razem z nią gary 
Marchew karotka 
Druh -- zlewozmywak, 
i szczotka 
i ukochana szklanka bez spodka 

Nie poszalała w ciagu żywota 
Poker ominął ją 
I belotka 
Nie pociagnęła jej także wodka... 

Aż raz zagrała 
W toto lotka 

Raz. 
I trafiła od losu psotka 
Te sześć krzyzyków, ciotka--idiotka. 

Rodzinna gdy się zwiedziała trzodka, 
Zdegradowano słowo "idiotka", 
A do  d r o g i e g o  słowa "ciotka"
Zamiast "idiotka" dodano "słodka". 

Dzisiaj w ich oczach ciotka -- idiotka 
To pełna wdzięku Wiotka Istotka, 
O włosach jak ze szczerego złotka, 
Największa w świecie ślicznotka.

Jacek Kaczmarski - Dokąd nas zaprowadzisz Panie

Alberto Pancorbo

Dokąd nas zaprowadzisz, Panie

Bez bagażu i bólu głowy

I gdy nic nam na drodze nie stanie

Czy będziemy mogli zacząć na nowo

Bo wiesz, u nas nie zawsze jest słońce

Choć przed deszczem nas chroni parasol

Czasem jednak przemoczy nam serca

Inny deszcz, co spływa po twarzy

Więc nas zabierz bez tych uśmiechów

Co dzień rano zostawianych w lustrze

I bez śniadań, w pośpiechu by zdążyć

Na kolejny autobus do jutra

Bo my tu tak do jutra, do zaraz

Do pierwszego i do wakacji

Rozliczając geniuszy z geniuszu

A zjadaczy chleba z kolacji

Więc już jutro zaprowadź nas, Panie

Bez bagażu i bólu głowy

I gdy nic nam na drodze nie stanie

Spróbujemy zacząć na nowo

Artur Oppman / OR-OT/ - - PRELUDIUM..

Artur Franciszek Michał Oppman, o przydomku  „Or-Ot” (ur. 1867 w Warszawie, zm. 1931 tamże) – poeta okresu Młodej Polski, wielki patriota, autor wierszy i pieśni patriotycznych.

Nad jego grobem Jan Lorentowicz powiedział: Odszedł w zaświaty poeta, który w ciągu czterdziestu kilku lat swego życia twórczego miał jedną tylko namiętność: bezgraniczne ukochanie Ojczyzny.

                                                                                                                                                                                                PRELUDIUM.   

Chopinowska piosnka płynie
W księżycową dal,
Niby skarga płynie cicha,
Niby łzy i żal.

Na powietrza srebrnej fali,
Płacze, tęskni, drży,
Przywołuje z zapomnienia
Dawne widma, sny...

Chopinowska piosnka płynie
Spod dziewczęcych rąk,
A nad ziemią wstaje blady
Księżycowy krąg.

Księżycowy blask uroczy
W raj przetwarza świat,
Słucha piosnkę każde drzewo,
Słucha każdy kwiat...
Chopinowska piosnka płynie,
Z piosnką płynie czar,
I dziewczyna rozmarzona
Słyszy skrzydeł gwar.

Biorą białe anielice
Ją w uściski swe,
I nad ziemią wzlata ona
W upojenia mgle.

Chopinowska ścichła piosnka,
Tylko echo drży,
Tylko smętnie szumią drzewa,
Kwiaty ronią łzy.

Zapomniała w śnie dziewczyna
Życia ból, łzy, pleśń,
We śnie cicho jej przygrywa
Chopinowska pieśń... 

                  

Robert Weber

      

             Chopin Nocturne No. 20 in C Sharp Minor, Op. Posth.Chanel Wang 14 Yr Old

     

Jan Twardowski - NA BIURKU

Tu leży mapa co się zmienia

po każdej wojnie już nie taka sama

tam znaczki pocztowe trochę inne

klej niby farba rozpuszczona w wodzie

teczka o którą pies potrącił nosem

pióro wieczne jak kłamstwo bo wcale nie wieczne

przyszły długopisy i już się nie przyda

książka pamiętnik damy chyba dawno temu

mówią że tylko trzy razy jej nie było w domu

w dniu ślubu w dniu chrztu dziecka i swego pogrzebu

kalendarz jak nieszczęście , potwór --- liczy milcząc

tylko serce odmierza czas w odwrotną stronę

w szufladzie stary pieniądz co wyszedł z obiegu

z Piłsudskim ciekawostka maleńka liryka

tak czysta że się za nią już nic nie kupuje

a te fotografie to moi umarli

bez których przecież niepodobna istnieć

szlachetni dziś na pewno skoro ich nie widać

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska - MIŁOŚĆ

Baudelaire

Wciąż rozmyślasz. 
Uparcie i skrycie.
Patrzysz w okno 
i smutek masz w oku...
Przecież mnie kochasz nad życie?
Sam mówiłeś przeszłego roku...

Śmiejesz się, 
lecz coś tkwi poza tym.
Patrzysz w niebo, 
na rzeźby obłoków...
Przecież ja jestem niebem i światem?
Sam mówiłeś przeszłego roku...

Renata Strug - Ogłoszenie

Chanelle Kotze

,,Na chodzie" serce zamienię –

całkiem jeszcze zdrowe,

z dobrymi zastawkami,

zwykłe, dwukomorowe

pracuje bez przestojów,

wydajność w granicach normy

puls ustabilizowany,

pewny i spokojny

sprawne, ciche, wytrwałe,

odporne na zmiany;

słowem organ bez braków,

dobrze utrzymany!

                 

Oczekuję tylko poważnych propozycji.

pod uwagę będą brane

wyłącznie serca ,,z charakterem",

mogą być lekko połamane,

trochę obite,

zabiegane, zdyszane

i trochę zużyte.

Ale oprócz żył, tętnic,

przedsionków, zastawek

muszą mieć mały kącik,

zakamarek, skrawek -

co by duszę pomieścił,

słońca blask przenosił:

do kochania, cierpienia,

gniewu i przeprosin;

do zachwytu nad światem,

do ciepłych uśmiechów;

do łez i westchnień cichych,

do żalu za grzechy,

do łatania rozdartych przyjaźni i marzeń,

do budzenia nadziei

pośród szarych zdarzeń.

               

               Takie serce w zamianie przyjmę

                i obiecuję,

                że się nim z poświęceniem

                szczerze zaopiekuję

Anna Żółtowska - Zanim świat się rozpierzchnie

Louis le Nain - Rodzina chłopska 1640

Zanim świat się rozpierzchnie

usiądźmy przy stole

Stół jest stanem skupienia

rzeczą ostateczną

Na chwilę wątpliwości

można zapalić lampę

lub drgającą świecę

Światło przyciąga fakty

ludzi i zwierzęta

Nad stołem spojrzenia

pod stołem dotknięcia

Pies się obok położy

ćma z nocy przyleci

Zanim świat się rozpierzchnie

możemy być razem

Teofil Lenartowicz - DUMKA WYGNAŃCA

Na dolinie, na zielonej,

Widzę w dali wioskę małą,

Domek płotem ogrodzony,

Na zakręcie brzozę białą;

Do gościńca droga długa,

Na niej lipy i topole,

Poza wzgórzem srebrna struga,

A za strugą szczere pole.

Nawet kwiatki takież prawie

Na pagórku, na przydrożu

Dziki piołun w bujnej trawie

I bławatki rosną w zbożu.

Gdyby jeszcze tam, na boku,

Krzyż się chylił na rozstaju,

A dąb siwy u potoku,

To bym myślał, żem już w kraju.

Jaka cicha szczęsna chatka,

Przy niej matka, dziewcząt dwoje…

Czemuż to nie moja matka?

Czemuż to nie siostry moje?

Słońce zaszło za lasami,

Lud wesoły idzie z pracy,

Czemuż się nie cieszę z wami?

Czemuż wyście nie Polacy?

Ptak powrócił w swoje gniazdo,

Zwinął skrzydła utrudzone;

Chmurna losów moich gwiazdo,

Gdzież mnie wiedziesz, w którą stronę?

Płyńcie! płyńcie, łzy tęschnoty,

Nieutulne łzy tułacze,

Może jeśli dzień przepłaczę,

Noc przyniesie mi sen złoty.

Szczęście – Anna Maria Jopek

Tak łatwo z rąk wymyka się. Ucieka wciąż, znika

we mgle. A ty chcesz na własność mieć. Chcesz

zamknąć na klucz. Przed światem schować.

Skryć jak skarb, swój prywatny skarb. Niemożliwe.

Bo szczęście to przelotny gość. Szczęście to piórko

na dłoni, co zjawia się, gdy samo chce i gdy się

za nim nie goni. Tym więcej chcesz im więcej masz.

Wymyślasz proch, chcesz sięgnąć gwiazd.

Lecz to nie to, to nie tak.

Ciągle czegoś nam brak do szczęścia, wciąż nam brak,

tak zachłannie brak. Otwórz oczy. Szczęście to ta

chwila co trwa, niepewna swojej urody. To zieleń drzew,

to dzieci śmiech. Słońca zachody i wschody.

Więc nie patrz w dal, bo szczęście jest już obok nas.

W zwyczajnym dniu, w zapachu domu, wśród chmur,

w ciszy traw. 

Szczęście to przelotny gość, przebłysk

słonecznej pogody. I dużo wie, kto pojął, że szczęście

to garść pełna wody.

Anna Piwkowska - Dopóki żyją nasze matki

Tasha Tudor

Dopóki żyją nasze matki, ciągle jesteśmy dziewczynkami.

Cóż z tego, że wielu mężczyzn odeszło,

a nasze córki podorastały?

Cóż z tego, że przekwitły niebieskie hiacynty,

skoro hortensja stoi w oszałamiającej bieli,

a kobiety na skwerze sprzedają żółte tulipany?

Dopóki żyją nasze matki, żyją także nasze dziecięce marzenia.

Wsiadamy na brzęczące jak ważki rowery:

czerwone, niebieskie, pomarańczowe,

a czas rozpięty na srebrnych szprychach

niby mija kolejne ulice, ale sam siebie nie mija.

Więc jedziemy do parku popatrzeć na seledynowe drzewa,

karmimy kaczki, kupujemy karnet na pływalnię,

śnimy o morzu i o bezkresnych plażach,

wysokich górach, aby wejść na nie i tam,

w niewyobrażalnej ciszy, rozmawiać z Duchem Świata.

Możemy robić to wszystko, dopóki żyją nasze matki.

Nieważne, że ciężko im wejść po schodach,

łzawią im oczy i zawstydzone oddają nam

nieprzeczytane książki. To wszystko nas nie dotyczy.

Kupujemy im okulary, bawimy się barwą oprawek

i kształtem szkieł. Wozimy je do lekarza i czujemy strach

i urazę, że lekarstwa przestają pomagać.

Dlaczego je boli, dlaczego tak bardzo siebie bolą,

swoją starość, swoją niesprawność, swój lęk?

Usypiamy spokojne i budzimy się ufne,

dopóki żyją nasze matki.

2 kwietnia 2008

Wójcik Leszek - NIEUCHRONNOŚĆ

Hans Memling – 

Fragment Tryptyku „Sąd Ostateczny”

           

               "co nie do pomyślenia

                jest do pomyślenia"

                      W. Szymborska "Jarmark cudów"

Wszystko co jest do pomyślenia

staje się prędzej czy później

jakby maszynę świata

napędzała nasza wyobraźnia

Badanie głębin mórz i kosmosu

nieziemskie cuda techniki

wymyślono zanim mogły stać się naprawdę

Piekielne ognie krematoriów

czyśćcowe katusze łagrów

czekały na obrazach Memlinga i Boscha

by ktoś uwolnił je do życia

Wszystko co się zdarza

dzieje się nie bez naszej winy

jakby świat cały dla nas

przez nas stwarzał się nieuchronnie

(z tomiku "Cokolwiek dalej" 1999)

Władysław Broniewski - ZE ZŁOŚCI

Konstantin Razumov

Kochałbym cię (psiakrew, cholera!),
gdyby nie ta niepewność,
gdyby nie to, że serce zżera
złość, tęsknota i rzewność.

Byłbym wierny jak ten pies Burek,
chętnie sypiałbym na słomiance,
ale ty masz taką naturę,
że nie życzę żadnej kochance.

Kochałbym cię (sto tysięcy diabłów),
kochałbym (niech nagła krew zaleje!),
ale na mnie coś takiego spadło,
że już nie wiem, co się ze mną dzieje:

z fotografią, jak kto głupi, się witam,
z fotografią (psiakrew!) się liczę,
pójdę spać i nie zasnę przed świtem,
póki z grzechów się jej nie wyliczę,

a te grzechy (psiakrew!) malutkie,
więc (cholera) złości się grzesznik:
że na przykład, wczoraj piłem wódkę
lub że pani Iks - niekoniecznie.

Cóż mi z tego (psiakrew!), żem wierny,
taki, co to "ślady po stopach"?...
Moja miła, minął październik,
moja miła (psiakrew!), mija listopad.

Moja miła, całe życie mija...
Miła! Miła! - powtarzam ze szlochem...
To mi życie daje, to zabija,
że ja ciągle (psiakrew!) ciebie kocham.

ANDRZEJ PONIEDZIELSKI:- DOM

Ludzie, gdy poczuli strach
Zaraz wymyślili dach
Kiedy wyszło,
że nie każdy o tej samej porze może
być pijany
no to wymyślili ściany
Gdy się nagle stało jasne
że na człeka, na kolację
nie przypada cały wół
zaraz wymyślili stół
Kiedyś biegli, jak to zimą dla rozgrzewki
jeden stanął, mówi-ileż można biec?
- chodźmy, wymyślili piec.

I tak ludzkość
wytężając
a to rozum
a to serce
a to ręce
doszła żmudnie i powoli
do kafelków
w
łazience.

Tak więc ludzkość
jeśli nie policzyć bomb
głównie wymyślała DOM

Nawet koło
Wymyślono nie z powodu "ciężka praca"
Koło wymyślono po to
by do domu szybciej wracać
A proch? - Dziś tak już znienawidzony
wymyślono przecież po to
by móc zwiedzać inne domy.

Ale w domu
choćby róże rosły w murze
telewizor był w glazurze
i w doniczce każdej kran
Jeśli serce nie zamieszka
To to będzie PUSTOSTAN

Misakowski Stanisław - SUMIENIE

Lustra

bezwymiarowe

o skomplikowanych mechanizmach

odbijają nasze kroki

nasze spojrzenia

nawet myśli

na szczęście

nikt z żyjących

w tych lustrach

nie poznaje siebie

a gdy zobaczy

obcą twarz

wskazuje na nią

palcem

Antoni Słonimski – MŁODOŚĆ

Zaczęło się już dawno i do dzisiaj trwa.

Zaszumiały sylaby jak liście na wietrze

I wzruszenie nad słowem wibruje i drga.

Jak nad kwiatami latem rozgrzane powietrze.

Zaczęło się już dawno, za młodzieńczych lat,

Gdy słowo było szeptem, wstydliwą spowiedzią.

Tysiąca słońc, co przyjdą i spłyną na świat.

Młodość była jak brama i jak mroczna sień,

Wiodąca w marmurowe, słoneczne arkady.

Dzisiaj słońce jest słońcem. Wydłuża się w cień.

Noc jest ciemna. Zmrok szary, a poranek blady.

Jest tylko to, co jest. W ramach ścisłych miar

Otworzył się świat wielki. Wszystko jest możliwe.

Lecz kiedy i dlaczego, jak zginął ten czar,

Co sączył sen prawdziwy w życie nieprawdziwe?

Zaczęło się już dawno i do dzisiaj trwa.

Skłócone, niespokojne, wciąż jeszcze niezgodne,

To, co czyni, że serce, że usta są głodne.

To, co czyni, że serce i że głos mój drga