Poniedziałkowa Kartka z Kalendarza.

 

Pieśń o mowie naszej

Autor: TADEUSZ BOY-ŻELEŃSKI 

Rzecz aż nazbyt oczywista,

Że jest piękną polska mowa:

Jędrna, pachnąca, soczysta,

Melodyjna, kolorowa,

Bohaterska, gromowładna,

Czysta niby błękit nieba,

Mądra, zacna, miła, ładna -

Ale czasem przyznać trzeba,

Że ten język, najobfitszy

W poetyczne różne kwiatki,

W uczuć sferze pospolitszej

Zdradza dziwne niedostatki;

Że w podniebnej wysokości

Nazbyt górnie toczy skrzydła,

A nas, ludzi z krwi i kości,

Poniewiera - gorzej bydła.

To, co ziemię w raj nam zmienia,

Życia cały wdzięk stanowi,

Na to - nie ma wyrażenia,

O tym - w Polsce się nie mówi!

Pytam tu obecne panie

(By od grubszych zacząć braków);

Jak mam nazwać... "obcowanie"

Dwojga różnych płci Polaków?

Czy "dusz bratnich pokrewieństwem"?

Czy "tarzaniem się w rozpuście"?

"Serc komunią" - czy też "świństwem"

Lub czym innym w takim guście?

Choć poezji święci wiosnę

Wieszczów naszych dzielna trójka,

Polskie słownictwo miłosne

Przypomina Xiędza Wujka!

Dowody najoczywistsze

Znajdziesz choćby w takim głupstwie,

Że polskiego słowa mistrze

Śnią o - "rui i porubstwie"!!

W archaicznym tym zamęcie

Jak ma kwitnąć szczęścia era?

Gdzie zatraca się pojęcie,

Tam i sama rzecz umiera!

Ludziom trzeba tak niewiele,

By na ziemi niebo stworzyć -

Lecz wykrztusić jak: "Aniele,

Ja chcę z tobą... »cudzołożyć«!!"

Jak wyszeptać do dziewczęcia:

"Chcę... pozbawić cię dziewictwa..

Nie obawiaj się »poczęcia«,

Kpij sobie z ja-wno-grze-szni-ctwa

Jak kusić głosem zdradzieckim,

Wabić słodkich zaklęć gamą?

Każdy wyraz pachnie dzieckiem,

Każde słowo drze się "mamo!"

Nazbyt trudno w tym dialekcie

Romansowe snuć intrygi;

Polak cnotę ma w respekcie

Lub "tentuje" ją - na migi!

Stąd, gdy w Polsce do kolacji

"Płcie odmienne" siądą społem,

Główna cząstka konwersacji

Zwykła toczyć się pod stołem...

Niech upadnie ci serweta -

Człowiek oczom swym nie wierzy:

Gdzie mężczyzna? Gdzie kobieta?

Która noga gdzie należy?

Pantofelków, butów gęstwa

Fantastycznie poplątana,

Stacza walki pełne męstwa:

Istny Grunwald Mistrza Jana!

Tak pod stołem wieczór cały

Gimnastyczne trwa ćwiczenie,

A przy stole - komunały

O Żeromskim lub Ibsenie...

Lecz najcięższą budzi troskę,

Że marnieje lud nasz chwacki,

Że już cichą, polską wioskę

Skaził żargon literacki;

Na wieś gdy się człek dobędzie,

Chcąc odetchnąć życiem zdrowszem,

Słyszy: "Kaśka, jagze bendzie

Wzglendem tego co i owszem..."

* * * * * * * * * * * * * * * * * *

Widzę tu zebraną tłumnie

Kapłanów sztuki elitę,

Co swe kudły wnoszą dumnie

Ponad rzesze pospolite.

Wy! "świetlanych duchów związek",

Wy! "idei stróże czystej",

Wasz to jest psi obowiązek

Kształcić język ten ojczysty!

Skończcie wasze komedyje,

Schowajcie pawie ogony,

Żyjcie - czym każdy z nas żyje,

Idźcie - - kochać... za miliony!

Dość "nastrojów" waszych, dranie!

Uczcie mówić waszych braci:

To jest wasze powołanie!

Od tego was naród płaci!

Język nasz skarbem świętym,

Nie igraszką obojętną;

Nie krwią, ale atramentem

Bije dzisiaj ludów tętno;

Musi naprzód iść z żywemi.

A nie tępić życia zaród,

Soków pełnię czerpać z ziemi:

Jaki język - taki naród!!! 

MOJA NIEDZIELNA KARTKA Z KALENDARZA

 

Poezja Wandy Bacewicz. -

Wanda Bacewicz  10.08.1914 – 01.01.2011

Polska poetka, prozaik i dziennikarka. Odbyła studia teoretyczne i fortepianowe w Konserwatorium Muzycznym Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi. W 1937 uzyskała także stopień magistra dziennikarstwa Wyższej Szkoły Dziennikarskiej w Warszawie. Podczas okupacji przebywała w Warszawie. Ciężko ranna w czasie Powstania Warszawskiego, znalazła się w obozie w Pruszkowie, skąd rodzina przewiozła ją do szpitala w Grodzisku Mazowieckim..

Jako poetka zadebiutowała w 1958r.

Na początku lat pięćdziesiątych związała się z Polskim Radiem. W latach 1951–1964 pracowała w Warszawskiej Rozgłośni PR 

W 1974 został jej przyznany Złoty Krzyż Zasługi. W 2009 odebrała Złoty Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis".

Nie wiem 

Wątlutkie to nasze kochanie
byle zgrzyt
wrogość staje między nami
— ja ciebie...
— ach ja ciebie też...
a jak łatwo o kąsanie
nieprzebranymi słowami
 
Milczeć?
ale wtedy
tak jakby między nami
już tylko nic —
ciągniemy za dwa końce
to nasze trudne milczenie —

Po tylu latach
o czym myślisz — nie wiem

Twoje oczy

Twoje oczy
dla mnie gromadzą światło
choć zawsze patrzą inaczej
 
Twoje myśli
tkwią we mnie
choć daleko odbiegają
inne kreślą obroty
w innych płaszczyznach
 
czy poznam choć ich cząstkę?
obracam w sobie różne warianty
czy do rdzenia dotrę?
jakże się boję
— i to chyba wystarczy
 
Krew w nas tak samo wartka —
jeśli w pojedynku krzyżujemy spojrzenia
zbliżają się nasze drogi
kiedy zgody szukamy

jesteśmy sumą sprzeczności
idealnie zharmonizowaną
 
Twoje oczy
smutkiem rozrastają się we mnie
 
Twoje myśli
labiryntem
— wyjścia odnaleźć nie chcę
może być tylko
wyjście ostateczne

Narkotyk

Zmuszać się do wysiłku

ciągle

bez wytchnienia

odnajdywać to

czego nie ma

myśleć

- potem będzie spokój

wiedząc

że to nie nastąpi -

każdego dnia

zadawać sobie coś nowego

choćby nie wymagało pośpiechu

nie ustawać ani na chwilę

wszystko z siebie wyciskać

myśleć

- nigdy nie wiadomo

potem może być za późno

wbrew rozsądkowi działać

nawet z ledwo bijącym sercem -

zagonić smutek

w dalekie zakamarki świadomości

przydusić go zmęczeniem

cieszyć się z wypełnienia

każdej minuty -

w swoich czterech ścianach

być pośrodku spraw

całego świata

przyjmować na siebie

odpowiedzialność za wszystkich

przeciwstawiać kataklizmom

własne zmartwienia

a przestaną istnieć

w swoich własnych wymiarach -

zapędzić siebie

w intensywność myśli

odurzającą jak narkotyk

Wanda Bacewicz

Jacek Kaczmarski - „Obym się mylił”

 „Obym się mylił”

Kasandrą byłem, jestem i zostanę,
Choć na optymizm intelekt się sili.
Lecz, gdy proroctwo kolejne nad ranem
Kończę – myśl jedną mam, nienapisaną:
„Obym się mylił”.

Złe przewidywać w epoce obłędu –
Potrzebą wieku i potrzebą chwili.
Lecz marzyć o przyznaniu się do błędu,
Gdy koło dziejów toczy się z rozpędu:
„Obym się mylił”.

Na razie rośnie sterta wróżb ponurych,
Póki ci wszyscy, co się za nią skryli
Szykują nowy plan „Demokratury”,
Ręce podnosząc obłudnie do góry.
– Obym się mylił.

Jacek Kaczmarski
8.6.1989

Tadeusz Ross - DO MOICH DZIECI

Fot. Mieczysław Wieliczko

Nieżyjący już  znany piosenkarz i satyryk Tadeusz Ross / odszedł w 2021r./ zostawił  swoim dzieciom list z wzruszającym przesłaniem:

DO MOICH  DZIECI

Kiedy mnie już nie będzie, nie szukajcie mnie wcale,
Ja zimą z płatków śniegu, z igieł lodu się scalę,
Może będę zamiecią i za oknem wiać będę,
Albo będę choinką i zaśpiewam kolędę.

Nie szukajcie mnie wcale, kiedy mnie już nie będzie,
Wiosną kwiatem urosnę i będę w kwiatach wszędzie,
Może stanę się ptakiem, który głośno zaćwierka,
Może błyskiem nadziei ze srebrnego papierka.

Kiedy mnie już nie będzie, wcale mnie nie szukajcie,
Latem zbożem zaszumię, więc na chwilę przystańcie,
Chmurą przemknę burzową, złotym deszczem was zmoczę,
Potem wiatrem osuszę, letnim słońcem otocz

Nie szukajcie mnie wcale, nie szukajcie mnie więcej,

Kiedy jesień nadejdzie, w żółte liście tchnę serce,

Nie smućcie się, nie płaczcie, nie krzyczcie, nie wołajcie,

Jestem przy Was na zawsze, więc mnie już nie szukajcie.

Tadeusz Ross.

Leszek Długosz - Na dworcach wszystkich miast

 

Spieszą się ludzie, pospieszają
Kto, komu, ile, po co, gdzie
Żeby i w lepszym domu, w kraju
I żeby spokojniejszy sen
Do gardła jakże wdzięcznie skaczą
Jak czule patrzą sobie w twarz
I myślą, jeszcze, jeszcze się zobaczy
Gra przecież jeszcze, jeszcze toczy się

Na dworcach wszystkich miast
Pociągi spieszą się
A to powroty, czy odjazdy
Tak jak plakatów czerń czy biel
A może tylko choćby wsiąść
Bo sama jazda to już cel
Za nami wszystko niech zostaje
Przed nami wszystko prostsze jest
Na dworcach wszystkich miast

I ludzie jakże tęsknią, marzą
By spotkać kogoś, kto się śni
I siódmym niebem nazywają
Tych razem choćby kilka chwil
A potem bywa, to się zdarza
Z jednego domu choćby w noc
Z walizką w ręku ktoś wybiega
Bo dłużej nie, bo aż tak dość

Na dworcach wszystkich miast
Pociągi spieszą się
A to powroty, czy odjazdy
Tak jak plakatów czerń czy biel
A może tylko choćby wsiąść
Bo sama jazda to już cel
Za nami wszystko niech zostaje
Przed nami wszystko prostsze jest
Na dworcach wszystkich miast

I tak mijają lata, twarze
A twarzom wciąż przybywa lat
I bywa całym jest bagażem
Ten uśmiech, który całą prawdę zna
A prawda taka, że nic więcej
Choćbyś i jechał nie wiem gdzie
A już i czas, już bilet w ręce
I wszystko, wszystko odprowadza cię

Na dworcach wszystkich miast
Pociągi spieszą się
A to powroty, czy odjazdy
A ty odpowiedź znasz, już wiesz
I jeszcze tylko, jeszcze wsiąść
Choć nazbyt dobrze znany cel
Za nami wszystko niech zostaje
Przed nami ile, to już wiesz

I jak gazety porzucone
Kiedy odjedzie pociąg już
Zostaje zawsze na peronach
Ta sama ilość wciąż tych samych
Na wiatr, na wiatr rzuconych słów
I jak gazety porzucone
Kiedy odjedzie pociąg już
Zostaje zawsze na peronach
Ta sama ilość wciąż tych samych
Niezałatwionych nigdy spraw
Na dworcach wszystkich miast

Leszek Długosz  -

Mariusz Parlicki - Ojczyzno..

Józef Chełmoński ,,Owczarek",

             Ojczyzno 

 

Ojczyzno coraz więcej i mniej cię rozumiem,

wciąż znam cię coraz lepiej i nie znam zarazem,

wciąż jesteś mi tym samym, wciąż innym obrazem,

obiektem mych pewności, obiektem mych zdumień.

 

Nie umiem żyć bez ciebie, z tobą nie potrafię,

chcę rzucić cię, lecz wracam, gdy wracam , chcę rzucić,

to chcę się z tobą godzić, to chcę się znów kłócić,

to drę, a to znów sklejam twoją fotografię.

 

Wciąż myślę jaka jesteś i sprzeczne mam wnioski,

o ciebie wciąż się biję z moimi myślami,

bo w sobie masz pierwiastek szatański i boski

i pewnie stąd przy tobie od wiek wieków trwamy.

 

Jesteś na miarę tego jacy my jesteśmy -

gdy każą grzeszyć - święci, świętymi być - grzeszni.

Mariusz Parlicki 

Julian Tuwim - Nauka -

       Nauka 

Nauczyli mnie mnóstwa mądrości,
Logarytmów, wzorów i formułek,
Z kwadracików, trójkącików i kółek
Nauczyli mnie nieskończoności.

Rozprawiali o „cudach przyrody”,
Oglądałem różne tajemnice:
W jednym szkiełku „życie kropli wody”,
W innym zaś „kanały na księżycu”.

Wiem o kuli, napełnionej lodem,
O bursztynie, gdy się go pociera…
Wiem, że ciało, pogrążone w wodę
Traci tyle, ile…et cetera.

Ach, wiem jeszcze, że na drugiej półkuli
Słońce świeci, gdy u nas jest ciemno!
Różne rzeczy do głowy mi wkuli,
Tumanili nauką daremną.

I nic nie wiem, i nic nie rozumiem,
I wciąż wierzę biednymi zmysłami,
Że ci ludzie na drugiej półkuli
Muszą chodzić do góry nogami.

I do dziś mam taką szaloną trwogę:
Bóg mnie wyrwie a stanę bez słowa!
– Panie Boże! Odpowiadać nie mogę,
Ja wymawiam się, mnie boli głowa

…
Trudna lekcja. Nie mogłem od razu.
Lecz nauczę się… po pewnym czasie…

Proszę! Zostaw mnie na drugie życie,
Jak na drugi rok w tej samej klasie.

Julian Tuwim  -

MOJA NIEDZIELNA KARTKA Z KALENDARZA

 

Karol Wojtyła - Emilii Matce mojej

Nad Twoją białą mogiłą
białe kwitną życia kwiaty -
O, ileż lat to już było
bez Ciebie - duchu skrzydlaty.

Nad Twoją białą mogiłą,
od lat tylu już zamkniętą,
spokój krąży z dziwną siłą,
z siłą, jak śmierć - niepojętą.

Nad Twoją białą mogiłą
cisza jasna promienieje,
jakby w górę coś wznosiło,
jakby krzepiło nadzieję.

Nad Twoją białą mogiłą
klęknąłem ze swoim smutkiem -
o, jak to dawno już było -
jak się dziś zdaje malutkim.

Nad Twoją białą mogiłą
o Matko - zgasłe Kochanie -
me usta szeptały bezsiłą:
- Daj wieczne odpoczywanie.

Karol Wojtyła

ZMIERZCH - moja ulubiona pora dnia.

Pióra Romana Brandstaettera :

PANIE  DLACZEGO  KOCHAM  ZMIERZCH

Panie,
Dlaczego kocham zmierzch,
Jesień
I przeszłość?
Dlaczego kocham wszystko, co zmierzcha.
I wszystko, co dobiega kresu.
I wszystko, co przemija?
 
Daj mi, Panie,
Wieczność o smaku zmierzchu,
Jesieni
I odchodzącej przeszłości.”

Z tomu „Księga modlitw dawnych nowych”

I Henryka Zbierzchowskiego  

MOJA  GODZINA 

Każdy dzień dla mnie ma godziny różne,
W których się całe moje życie mieści:
Jedne są puste, hałaśliwe, próżne,
Inne przynoszą z sobą wiele treści.

Ale najsłodszą jest godzina zmierzchu,
Ta krótka chwila, nim gwiazdy zakwitną.
Wszystko co niskie, co chadza po wierzchu,
W głąb się zapada wtedy nieuchwytną.

To nie jest haszysz nocy rozszalałych,
Co rankiem śmieją się twarzą zdradziecką
I dusza moja szuka kolan białych,
Do których pragnie się tulić jak dziecko.

Więc kocham nasze krótkie popołudnia,
Gdy prócz serc naszych niema innych gości
I gdy nasz mały pokój się zaludnia
Marami z naszej minionej młodości.

I każda wówczas najmniejsza pieszczota
Ton każdy, którym o duszę twą trącę,
Ma w sobie tyle serdecznego złota,
Ile to słońce na szybach gasnące.  

Henryk Zbierzchowski

Wisława Szymborska - Dusza

 

Duszę się miewa. 
Nikt nie ma jej bez przerwy i na zawsze. 
Dzień za dniem, rok za rokiem 
może bez niej minąć. 
Czasem tylko w zachwytach 
i lękach dzieciństwa 
zagnieżdża się na dłużej. 
Czasem tylko w zdziwieniu, 
że jesteśmy starzy. 

Rzadko nam asystuje 
podczas zajęć żmudnych, 
jak przesuwanie mebli, 
dźwiganie walizek, 
czy przemierzanie drogi w ciasnych butach. 

Przy wypełnianiu ankiet 
i siekaniu mięsa 
z reguły ma wychodne. 

Na tysiąc naszych rozmów uczestniczy w jednej 
a i to niekoniecznie, bo woli milczenie. 

Kiedy ciało zaczyna nas boleć i boleć, 
cichcem schodzi z dyżuru.

 
Jest wybredna :niechętnie widzi nas w tłumie, 
mierzi ją nasza walka o byle przewagę 
i terkot interesów. 

Radość i smutek 
to nie są dla niej dwa różne uczucia. 
Tylko w ich połączeniu jest przy nas obecna. 

Możemy na nią liczyć 
kiedy niczego nie jesteśmy pewni, 
a wszystkiego ciekawi. 

Z przedmiotów materialnych 
lubi zegary z wahadłem 
i lustra, które pracują gorliwie, 
nawet gdy nikt nie patrzy. 

Nie mówi skąd przybywa 
i kiedy znowu nam zniknie, 
ale wyraźnie czeka na takie pytania. 

Wygląda na to, 
że tak jak ona nam, 
również i my 
jesteśmy jej na coś potrzebni.

Wisława Szymborska    - 

Krzysztof C. Buszman - Granice i linie

Cristina Saenz

Tego się dowiedzieć chciałem

By w niewiedzy nie trwać dłużej
Dokąd coś jest jeszcze małe
Odkąd zaś się staje duże

Jak ocenić mam pospiesznie
Nim odpowiedź w miejscu utknie
To od kiedy coś jest śmieszne
A od kiedy bardzo smutne

Jak mam ważyć swój rozsądek
Gdy się na pytaniu skupię
Dokąd coś jest jeszcze mądre
Odkąd zaś bez reszty głupie

Jak pojęcie olśnić mgliste
By nie zatruć się bzdur stekiem
Dokąd coś jest jeszcze bliskie
A od kiedy już dalekie

Każdy wiedzieć to powinien
Co niech nie brzmi jak zły szeląg
Świat jednoczą, łączą linie
A granice zawsze dzielą

Prawda naszym jest zwycięstwem
Czyli wiedzy naszej skutkiem
Że co z jednej strony wklęsłe
Z drugiej zawsze jest wypukłe

 Krzysztof C. Buszman  

MOJA ŚWIĄTECZNA KARTKA Z KALENDARZA

Mary Frye,  -   „Do wszystkich, których kochałem...”

 „Nie stój nad moim grobem i nie płacz...
Nie ma mnie tam, ja nie śpię

Jestem w podmuchu wiatru
W diamentowym blasku spadającej śnieżynki

Jestem w dojrzewających w słońcu łanach zboża
I w łagodnym jesiennym deszczu

Kiedy budzisz się w ciszy poranka

Jestem w trzepocie skrzydeł ptaków
Które ulatują ku niebu

Jestem gwiazdą, która rozświetla nocne niebo
Nie stój nad moim grobem i nie płacz
Nie ma mnie tam
Ja nie umarłem..

..
(tłum. A. Bednarczyk)

Amerykanka Mary Frye, autorka utworu, napisała pieśń spontanicznie na... szarym papierze torebki od zakupów w 1932 roku. Nigdy jej nie wydała. Wiersz napisany został dla gosposi - Margaret Schwarzkopf, która opowiedziała autorce swoją historię miłości do ukochanej matki. Po jej śmierci nie mogła pojechać na pogrzeb matki do Europy, ze względu na antysemicką nagonkę w Niemczech. Utwór stał się sławny dopiero w 1995 roku, kiedy odnaleziono go w osobistych rzeczach żołnierza, który zginął w zamachu bombowym w Irlandii Północnej. Na kopercie, w której go znaleziono, widniały słowa: „Do wszystkich, których kochałem...”

Anna Kamieńska - Skąd przychodzą umarli do snów....

Skąd przychodzą umarli do snów ludzi?

Rozsuwają ściany czasu,
Zjawiają się prawdziwi i czuli.
Pytają się z ogromnym zdumieniem:
Nie boicie się nas?

Gdzie przebywają wówczas, gdy nikt ich nie wspomina?
Gdy twarze ich zaczynają blaknąć
I myśl nasza nie tak łatwo przywołuje
Postać ich schyloną?

Którędy wiedzie droga umarłych do snów ludzi?

Z grobów znowu wyciągają ku nam ich ręce
Rzeczywiste i żywe.
Pragną naszych objęć i uścisków,
Jakby w nich ożywali na nowo.
I poprzez oczy nasze omglone snem
Szukają gwiazdy -
Tej jednej, która była gwiazdą ich życia.

Ostygło powietrze po ich oddechu,

Odebrzmiała fala głosu,
Ciało oddaje się ziemi solą, żelazem i wapnem.
Lecz żyją dłużej pod sennymi powiekami bliskich.
Stąd sięgają znowu do spraw życia,
Do drzwi, które tylekroć mijali,

Do stołów znaczonych odciskami ich dłoni,
Do strzępów mowy, do obrazów,
Które osadzają się w pamięci ludzkiej długo,
Jak muł skalny w głębokim dnie oceanu.

Anna Kamieńska

Agnieszka Osiecka - A na czas wojny

 

Szmaragdów sznur pragnę mieć,
pochlebców chór pragnę mieć.
A na czas wojny podaruj mi
kropelkę biało-siwej mgły..

.
Nie lękam się chłodu gwiazd,
choć wilczy tren zbudził nas.
A na czas wojny, na czarne dni
podaruj mi krople mgły...

Chciałabym mieć sukien sto,
chciałabym mieć wielki dom.
A na czas wojny podaruj mi
wilgotne, purpurowe bzy...

Niech niebo nam deszcze śle,

niech żyta łan srebrzy się.
A na czas wojny daj Boże nam
jedynie zapomnienia dar..

.
Nie lękam się świstu kul,
nie lękam się śnieżnych pól.
A na czas wojny daj Boże nam
jedynie zapomnienia dar...

Nie lękam się mroźnych zim,
wichury co w niebie śpi.
A na czas wojny daj Boże o!
ten jeden dar - pamięć złą...

Agnieszka Osiecka 

Halina Poświatowska - One nas lubią, te samotne cmentarze...

 

***

One nas lubią, te samotne cmentarze, 

one, które są z nami tak bardzo, 
że nieledwie tkwią w środku nas. 

Paradoks odwracalny, bo może to my w nich tkwimy. 
Obrysowując palcem kontur własnego ciała 
uwzględniamy pelargonię posadzoną nisko i klepsydrę zatkniętą u wezgłowia. 

Szept pochylonej brzozy,
splot jej chłonnych korzeni, soczystą zieleń liści. 

I całując na dobranoc twoje czoło nad lewą brwią 
myślę o niedużej kaplicy z drewnianym krzyżem w poprzek. 
Pachnie ziemia...

Halina Poświatowska

Jeremi Przybora - Ciepła wdówka na zimę.

 

Leopold Schmutzler

Gdy październik wraz z ciepłą bielizną
zsyła smutek na ciebie doroczny –
o, samotny jesienny mężczyzno,
pustym wzrokiem dokoła znów toczysz.
Odwracając zmęczone źrenice
od bezmyślnej twarzyczki podlotka –
z jedną myślą przebiegasz ulice:
„Gdyby wdówkę gdzie ciepłą napotkać!
Nim ta zima chwyci znów –
żeby tak coś z ciepłych wdów!”.

Ciepła wdówka na zimę –
zawieruchę i mróz –
to jest szczęście olbrzymie,
co jak kwiat będziesz niósł.
Co cię w sposób realny
wyrwie z trosk materialnych –

zmieni minus globalny –

twój minus na plus.

Proszę pana, ja panu coś powiem:

jestem ciepła, choć jeszcze nie wdówka.
Ale jeśli pan umie uwdowić –
czeka pana urocza placówka –
mój staruszek ma taką zadyszkę,
że doprawdy niewiele wystarczy –
ot, zatrutą gdzieś wpuścić mu myszkę –
albo jeszcze cokolwiek inaczej –
wsypać coś do jednej z kasz,
trochę trudu i już masz:

Ciepłą wdówkę na zimę –
na gołoledź i śnieg!
Żebyś w śnieżną zadymkę
do niej tęsknił i biegł.
Drzwi i serce otworzy
i warunki ci stworzy,
i na duszę położy,
położy ci lek.

Jeremi Przybora