Poezja Wandy Bacewicz. -

Wanda Bacewicz  10.08.1914 – 01.01.2011

Polska poetka, prozaik i dziennikarka. Odbyła studia teoretyczne i fortepianowe w Konserwatorium Muzycznym Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi. W 1937 uzyskała także stopień magistra dziennikarstwa Wyższej Szkoły Dziennikarskiej w Warszawie. Podczas okupacji przebywała w Warszawie. Ciężko ranna w czasie Powstania Warszawskiego, znalazła się w obozie w Pruszkowie, skąd rodzina przewiozła ją do szpitala w Grodzisku Mazowieckim..

Jako poetka zadebiutowała w 1958r.

Na początku lat pięćdziesiątych związała się z Polskim Radiem. W latach 1951–1964 pracowała w Warszawskiej Rozgłośni PR 

W 1974 został jej przyznany Złoty Krzyż Zasługi. W 2009 odebrała Złoty Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis".

Nie wiem 

Wątlutkie to nasze kochanie
byle zgrzyt
wrogość staje między nami
— ja ciebie...
— ach ja ciebie też...
a jak łatwo o kąsanie
nieprzebranymi słowami
 
Milczeć?
ale wtedy
tak jakby między nami
już tylko nic —
ciągniemy za dwa końce
to nasze trudne milczenie —

Po tylu latach
o czym myślisz — nie wiem

Twoje oczy

Twoje oczy
dla mnie gromadzą światło
choć zawsze patrzą inaczej
 
Twoje myśli
tkwią we mnie
choć daleko odbiegają
inne kreślą obroty
w innych płaszczyznach
 
czy poznam choć ich cząstkę?
obracam w sobie różne warianty
czy do rdzenia dotrę?
jakże się boję
— i to chyba wystarczy
 
Krew w nas tak samo wartka —
jeśli w pojedynku krzyżujemy spojrzenia
zbliżają się nasze drogi
kiedy zgody szukamy

jesteśmy sumą sprzeczności
idealnie zharmonizowaną
 
Twoje oczy
smutkiem rozrastają się we mnie
 
Twoje myśli
labiryntem
— wyjścia odnaleźć nie chcę
może być tylko
wyjście ostateczne

Narkotyk

Zmuszać się do wysiłku

ciągle

bez wytchnienia

odnajdywać to

czego nie ma

myśleć

- potem będzie spokój

wiedząc

że to nie nastąpi -

każdego dnia

zadawać sobie coś nowego

choćby nie wymagało pośpiechu

nie ustawać ani na chwilę

wszystko z siebie wyciskać

myśleć

- nigdy nie wiadomo

potem może być za późno

wbrew rozsądkowi działać

nawet z ledwo bijącym sercem -

zagonić smutek

w dalekie zakamarki świadomości

przydusić go zmęczeniem

cieszyć się z wypełnienia

każdej minuty -

w swoich czterech ścianach

być pośrodku spraw

całego świata

przyjmować na siebie

odpowiedzialność za wszystkich

przeciwstawiać kataklizmom

własne zmartwienia

a przestaną istnieć

w swoich własnych wymiarach -

zapędzić siebie

w intensywność myśli

odurzającą jak narkotyk

Wanda Bacewicz