Co było wielkie, małem się wydało.
Królestwa bladły jak miedź zaśnieżona.
Co poraziło, więcej nie poraża.
Niebiańskie ziemie toczą się i świecą.
Na brzegu rzeki, rozciągnięty w trawie,
Jak dawno, dawno, puszczam łódki z kory.
Czesław Miłosz.
Dla miłośników poezji szukających w Świecie Poezji piękna rozjaśniającego życie i schronienia, gdy czują się zagubieni.
2 komentarze:
Ilu z nas miewa podobne refleksje, siedząc nad górskim strumykiem?
jotka
To prawda. tylko większość nie ma potrzeby i nie umie dzielić się nimi - jak Miłosz.
Prześlij komentarz