Jerzy Harasymowicz - Spacer....Rodowód.... Cały mój dobytek..... Nadzieja

Wracam nieraz do poezji Jerzego Harasymowicza - przedstawiciela poezji "wizji".....  

Kiedyś TU o nim  pisałam.....  

W jego twórczości przeplata się codzienna rzeczywistość z fantastyką baśni i wyobraźnią ludową. Poeta uchodził za samotnika, indywidualistę.... zakochanego w Bieszczadach. I tam, w poruszającym wierszu, Jerzy Harasymowicz, zamieścił swój literacki testament:

"Kiedy jak buki na mróz serce mi pęknie
połóżcie mnie na wóz z widokiem na Bieszczady
na wielki pożar gór na wielką jesień
którą sam roznieciłem pisaniem

Niech ten wóz sam jedzie w zawieję liści

Niech tam na wieki zostanie."

Zgodnie ze swoją wolą, piewca Bieszczad w 1999r w wieku 66 lat spoczął w ukochanej, bieszczadzkiej krainie.

Nadzieja

Wierzę że buczyna

do której brnąłem po kolana w liściach

do której serce przylgnęło jak huba

która była mi

szumiącą dobrym słowem

matką

Wierzę

że ta buczyna

wstawi się kiedyś

za mną

Spacer

Musieliśmy razem
dziwnie wyglądać
takiej pary się już
nie spotyka
 

Ty jak jaskółka czarna
jak jaskółka w locie
nad łąkami przewrotna
 
Mała
że mogłem cię schować
do kieszeni poematu
 
Ja - siwy jak zima
wszystko dochodziło do mnie
z daleka
jedyne co zauważałem
to czarne bratki
które niosłaś

Wydawało mi się
że idziemy parkiem
lecz szliśmy
hałaśliwym życiem
które wytykało nas
wszystkimi ulic
palcami

Rodowód

Po pradziadach mam

Po babce Niemce

trąby skłonności dęte

gramatyczne rymy

Po dziadku Rusinie

ikony w kadzideł w dymie

zdolności diaka skryby

Po matce Tatarce

nieokiełzaność życia

świst uczuć

sumienie czarne

Jestem stołem

zapisanym już dawniej

Cały mój dobytek

Mój cały dobytek
to długa koszula poematu
w której sypiam
i w której przyjmuję gości
 
Wykrzywione buty z nosami
zakręconymi do góry
jak dziób dżonki
 
I jeszcze stół
biegnący truchtem
pełen juków wyobraźni
 
Poza tym u pasa mam
drewniany kubek dnia
 
To wszystko