Aleksander Fredro - Motyl

Z pięknej róży motyl płowy,

Wychyliwszy trochę głowy,

Zwołał braci rój niestały.

Nuże prawić morały,

Stałość wychwalać,

Do cnoty zapalać,

I we wszystkim, co rozprawiał,

Siebie za przykład wystawiał;

Słowem - nagadał i nałajał tyle,

Że o poprawie myśleć zaczęły motyle.

Wtem jakiś młodzik na fijołku siada

I tak powiada:

- Nie wierzajcie, co on prawi;

Ja powiem, czemu latać go nie bawi:

Oto przed kilką chwilami,

Gdy aż do znoju swawolił z kwiatkami,

Nadszedł starzec, co kosą wszystko w swojej drodze

Wycina i niszczy srodze,

Co ciągle idzie, nigdy nie odpocznie w trudzie,

Ten to sam, co go Czasem nazywają ludzie.

Nadszedł, a wkoło ostrym tnąc żelazem,

Podciął i braciszkowi skrzydełka zarazem;

Dlatego stałość chwali, jedną lubi różę,

Bo sam już latać nie może. -

                               

                               Nie jest tu moją myślą, młode, piękne panie,

                               Często zbyt płoche pochwalać latanie,

                               Ale słuchając niejednej matrony,

                               Trzeba wyznać z drugiej strony,

                               Że i to motyl..ale motyl obarczony.