wtorek, 6 września 2022

Antoni Słonimski - Słowa




Jak ksiądz, co wiarę stracił, a jeszcze powtarza
Słowa niegdyś mu święte, klęcząc u ołtarza,
I panuje nad wiernych rozmodlonym tłumem
Już nie łaską radosną a smutnym rozumem,


Tak ja te słowa składam, powtarzam nieszczerze,
Święte słowa młodości, w które już nie wierzę.


Piszę: wiara, i  z świętych ksiąg, praw i kodeksów
czytam własną świadomość jak sumę refleksów.



Piszę postęp, i widzę jak wciąż zmienny płynie
Strumień zdarzeń i w pustce nienazwanej ginie.

I piszę słowo: życie, i widzę jak fala
Drgań materii nadbiega i jak się oddala

.
Piszę: rozum i miłość, i w tle za słowami
Światła szukam, a tylko mrok mam przed oczami.


I na próżno tę ciemność chcę wygnać sprzed powiek,
I nie ma innej broni, jak to słowo: człowiek. 


2 komentarze:

Anonimowy pisze...

Niby pesymistycznie, ale nie do końca jednak...ale czy kiedykolwiek słowo CZŁOWIEK brzmiało dumnie?
jotka

Anonimowy pisze...

Smutna byłaby dojrzałość/starość gdyby królowały w niej wyłącznie takie refleksje. Myślę, że te myśli spowodował gorszy dzień… BBM