J. A, Masłowski - ciąg dalszy....

Ojczyzna

Czy ojczyzna to ta ziemia
którą grzeje zimne słońce
gdzie – choć tak się bardzo starasz –
trudno związać koniec z końcem?

Czy to może zwykłe słowa
które mówisz do sąsiada
z którym – choć mijają lata –
nie potrafisz się dogadać

Czy to może ci gówniarze
którzy rwą się do rządzenia
którzy dadzą ci karabin
i powiedzą gdzie masz strzelać?

Czy to świątki w których możesz
jak na targu poprzebierać
które patrzą niewzruszenie
kiedy cierpisz i umierasz?

Już prawie nie ma nas 

Już prawie nie ma nas 

i nie ma tamtych miejsc 

gdzie słychać było śpiew

 i nasz beztroski śmiech 

Już nie ma tamtych dróg 

i tamtych twarzy też 

tak szybko biegną dni 

codziennie wciąż nas mniej 

Z resztek marzeń co zostały 

układamy świat na nowo 

a przez palce nam przecieka 

jeszcze jedna druga młodość 

Po kropelce ze zdumieniem 

przesączamy się w nieznane 

i do końca nie wierzymy 

że z nas śladu nie zostanie 

Już nie umiemy nie… 

jak dawniej z czasu kpić

czy świat jest jeszcze nasz

 czy my to jeszcze my? 

Tych kilka ciepłych lat 

rozwiało się jak dym 

już jesień… za nią chłód 

najdłuższej z wszystkich zim 

Z resztek marzeń…