Gdzieś w głębi kraju pusty dom został,
stoi na wzgórzu - bez wieści
Miłość wygasła, gdzieś sobie poszła,
bo ludzie z domu odeszli
Stoja tam jeszcze książki na półce,
i zegar miarowo stuka
- nikt nie powiedział biednej kukułce,
że może już przestać kukać!
Na stole żółta swieca, pergamin,
i niedopita herbata ...
Pod jesień snuja się za oknami
zmarszczki babiego lata
Jeszcze sprzed wojny tkwi mapa Polski,
nad drzwiamu Jezus bez ręki
i częstochowski jest Matki Boskiej
obraz - od kurzu ciężki
Przed pustym domem rumianek śnieży,
na płocie wróble sie kłócą
i pies na drodze, który wciąż wierzy,
że ludzie wrócą, ze wrócą!
Jest takich domów wiele w mym kraju,
takich, co pustką swą smucą ...
I sa gdzieś ludzie na świata skraju,
co wierzą, że kiedyś powrócą ...
Lusia Ogińska
Lusia Ogińska (ur. 17 czerwca 1974 w Koszalinie) – polska poetka, publicystka, dramatopisarka, autorka książek dla dzieci, malarka.
5 komentarzy:
Bardzo mi się spodobał ten wiersz. My tez widujemy w czasie wypraw mnóstwo pustych domów, smutny to widok...
Piękny wiersz... Opuszczony dom, a przecież tyle w jego ścianach zapisanych historii...
Piękny, wzruszający…
to prawda.... gdyby ściany,..... nawet półeczka krzywo przybita mogły mówić.
Serdeczności.
Wszystkim Wam Kochane życzę Dobrej Nocy.
Przeciągnął mi sie dziś trochę dzień.
Prześlij komentarz