JERZY ŻUŁAWSKI -- Do świerka

Świer­ku! sta­ry, zie­lo­ny mój świer­ku po­czci­wy,
co w oj­cow­skim ogro­dzie nad lipy i klo­ny
wy­strze­li­łeś, z wspa­nia­łej pysz­niąc się ko­ro­ny,
zali ja cię oba­czę jesz­cze kie­dy żywy?

Ileż razy dzie­cię­ciem igra­łem szczę­śli­wy
w two­im cie­niu, mu­ska­jąc twój war­kocz zie­lo­ny,
lub jak pta­szę u szczy­tu twe­go ucze­pio­ny
na me góry pa­trzy­łem, na łąki i niwy.

Kie­dy po­strach przed karą za zbyt­ki się zda­rzył,
ty mi by­łeś uciecz­ką! Na two­ich ko­na­rach
pierw­sze-m żale wy­pła­kał, pierw­sze sny prze­ma­rzył.

Może wkrót­ce bez­boż­na po­wa­li cię ręka:
wol­ne ży­cie za­koń­czysz w po­pie­le i ża­rach, —

świer­ku! mnie los tak samo po­wa­lił i nęka...  

Jerzy Żuławski. 

                      Czytając wiersz Żuławskiego przypomina mi się historia 

                      naszego pięknego, dorodnego 40 letniego świerku..

                      wzrastającego i rosnącego przed domem od maleńkiego drzewka, 

                       

                        Tak jak syn doroślejąc zaczyna przerastać ojca tak i nasz świerk 

                       nie wiadomo kiedy wystrzelił wysoko poza dach swojego                                                   rodzinnego domu stając się  przy każdym silniejszym halnym

                               zagrożeniem dla domu i domowników.

                    

                   Przyszedł czas, gdy trzeba było wybierać: dom czy świerk,  

                                 aby uchronić dom  zginąć musiał - świerk.  

                       Gdy piła  "kroiła" świerk -  mnie kroiło się serce.

                                                  

Został po nim tylko pieniek, 

 

ale  "nie wszystek  umarł" 

 Świerk nadal żyje w mojej pamięci

 co roku latem stawiam na pieńku po nim i dla niego  donicę z kwiatami.