George Someryille - Cóż to za szczęście!

  

Kiedy na pierwszym balu
zgodziła się, ze mną zatańczyć,
trzymałem ją za rękę.

W kinie, na spacerze w lesie
trzymałem ją za rękę.

Gdy przysięgałem ją kochać i szanować,
trzymałem ją za rękę.

Kiedy rodziły się kołejne dzieci,
trzymałem ją za rękę.

Takie drobne dłonie! Złote dłonie!
Zadziwiająco pomysłowe
w codziennych sprawach.

Zapracowane i stwardniałe,
w pieszczotach stawały się gładkie.

Teraz te dłonie zbiełały,
pokryły się błękitnymi żyłkami,
lecz wciąż tworzą.

Chłodne na mym rozpalonym czole,
ciepłe i kojące, gdy się smucę.

Gdy idziemy do kościoła czy sklepu,
właściwie dokądkolwiek,
zawsze trzymam tę drogocenną dłoń.

George Someryille.