Szydzik Zofia - monolog

Boże - tylko nie gaś świecy za wcześnie

podaruj proszę - krótką chwilę jeszcze   

może deszcz wierszy na mnie spadnie

gdy będę gotowa – sama zgaszę

                                                 

…proszę, nie gaś za mnie ! 

życie - zaszumiało – zakręciło w głowie

dlaczego tak krótko – 
Boże - odpowiedz

przepłynęło prawie z szumem rwącej rzeki

kalecząc wartkim nurtem zielone brzegi

a tu jeszcze słów tyle nie wypowiedzianych

tyle modlitw i pieśni tych nie wyśpiewanych

tyle kwiatów przydrożnych w pełnym rozkwicie

tylko rwać i upajać się pięknem w zachwycie

zbieram skrzętnie strzępy dni i godzin

co towarzyszyły mi od chwili narodzin

to wszystko dzisiaj - chcę zebrać w całość

mieszczę w jednej dłoni – ach - jaka małość !

zanim ten kolorowy czar życia pryśnie

mam jeszcze smak na świeże wiśnie

pragnę byt mój miłością dopieścić

dopełnić życia czarę jej smakiem i treścią