sobota, 19 września 2020

CZUŁOŚĆ w poezji -- II część




Jest dobroć - Anna Kamieńska

 
Jest dobroć
która niczego nie pragnie
i jest mi odmówiona
 

Jest miłość
która pragnie wszystkiego
i jest mi odmówiona
 

I jest czułość
której wszystkiego za mało
to ja jestem tą czułością



 



Tomasz Jastrun


* * * 

Jeszcze raz czułość

Wszystko zniknie
Kolor oczu wyfrunie spod brwi
I zamieszka w innym lesie
 
Pocałunki zwiędną
Wiatr straci moc i zapach
Ten sam wiatr
Który rozwiewał ci włosy
 
Ocaleje nasza czułość
Kamyk z jasnym okiem
Turlany przez fale
Tam i z powrotem 




 Ryszard Krynicki

 
* * *

czułość – jakbyś odnalazł w wyludnionym domu

bukiecik włosów na ściętej pościeli
i kosmyk fiołków więdnący w flakonie

jest - w przybijaniu śmiertelnie ranionych
do wysp, o których żywi nie słyszeli
i w ocaleniu wstążki dziecinnej z pogromu
 
z tomu „Organizm zbiorowy”, 1975 


3 komentarze:

jotka pisze...

Chyba Jastrunowi dam palmę pierwszeństwa...

donka pisze...

A do mnie najbardziej przemawia Herbert. Wydaje się, że nie wierzy w czułość, broni się przed nią., ale ona w nim jest. Próbuje mgłą tłumaczyć wzbierającą w oku łzę.
Cały Herbert.. Poezją przykrywa nie tylko kompleksy... a miał ich troche.
Z naszych trzech współczesnych, choć nieżyjących .już poetów - Herberta, Miłosza, Różewicza najbardziej jednak lubię Różewicza. Herbert bardzo przeżywał Nobla Szymborskiej .... ja też nie jestem pewna..... jeśli już, czy to nie jemu się bardziej należał. ..
Pozdrawiam Jotko serdecznie.

jotka pisze...

Takie laury zawsze budzą emocje i wątpliwości, podobnie z Oskarami filmowymi...